Εχω την αίσθηση πως το 20ό Συνέδριο είναι περισσότερο υπόθεση στενά κομματική και όχι κτήμα της κοινωνίας. Ποιος ο στόχος σας;
Το να συζητάς δημιουργικά μέσα στο Κόμμα πώς ολόπλευρα θα δυναμώσεις ώστε να προχωρήσει η ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, η συμμαχία εργατών, αυτοαπασχολουμένων αγροτών και ΕΒΕ, σε αντικαπιταλιστική αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση, δεν είναι απλά εσωκομματική υπόθεση. Αφορά τον ίδιο το λαό, το κίνημά του, τις αγωνίες του για μια πολιτική διέξοδο σε όφελός του. Αφορά τη δυνατότητά του να προετοιμαστεί για να αναμετρηθεί με το κεφάλαιο και την εξουσία του, για να κάνει τελικά αυτός κουμάντο στην οικονομία και στην κοινωνία. Βέβαια, η συζήτηση αυτή στηρίζεται σε αναλύσεις και εκτιμήσεις που κάνει το κόμμα μας για την παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία, την πορεία της κρίσης διεθνώς, τις εξελίξεις στην ΕΕ και την ευρωζώνη και στην Ελλάδα, τον κίνδυνο γενίκευσης των ιμπεριαλιστικών συγκρούσεων, για τα 2 χρόνια διακυβέρνησης της «πρώτη φορά Αριστεράς», για την αναμόρφωση του πολιτικού συστήματος, τα Μνημόνια και τις αντιλαϊκές αντεργατικές πολιτικές κ.λπ. Ολα αυτά τα ζητήματα, ανεξάρτητα εάν κάποιος συμφωνεί ή όχι μαζί μας, προβληματίζουν, ενδιαφέρουν τον λαό μας, δεν αφορούν μόνο τα μέλη και στελέχη του Κόμματος και της ΚΝΕ. Και αυτό το εισπράττουμε απ’ τον λαό, απ’ την πρώτη στιγμή της δημοσίευσης των Θέσεων της ΚΕ για το 20ό Συνέδριο.
Ακούστηκαν γκρίνιες πως βάσει των όρων της συμμετοχής στον προσυνεδριακό διάλογο διαμορφώνετε ως ηγεσία μια ελεγχόμενη προσυνεδριακή διαδικασία.
Το ΚΚΕ δεν έχει ανάγκη από καμία ελεγχόμενη προσυνεδριακή διαδικασία. Το Κόμμα μας είναι από τα λίγα εκείνα κόμματα στη χώρα μας που οργανώνει ανοιχτό δημόσιο διάλογο μέσα από τα έντυπά του εδώ και 100 χρόνια από τη γέννησή του. Στη συζήτηση αυτή οι μόνοι κανόνες που υπάρχουν είναι να διευκολύνουν τη συμμετοχή και τον ειλικρινή διάλογο, με επιχειρήματα και με ανθρώπους εκτός Κόμματος. Από τους φίλους μας, που ενδιαφέρονται να συμβάλουν με τη γνώμη τους στις αποφάσεις του Συνεδρίου, δεν ακούσαμε καμία γκρίνια. Οποιος βλέπει χωρίς παρωπίδες μπορεί να κατανοήσει απλά, ότι π.χ. εάν κάποιος στείλει επιστολή συμμετοχής στο διάλογο, γιατί να έχει πρόβλημα να ενημερώσει ότι είναι ο συγκεκριμένος που υπογράφει, που εάν κάτι τον θέλει η Επιτροπή διαλόγου προς διευκρίνιση, τον γνωρίζει και κάποιος από την τάδε οργάνωση ώστε να μη μπορεί κάποιος άλλος να χρησιμοποιήσει το όνομά του; Είναι πιο απλά τα πράγματα στο διάλογο, στηρίζονται σε πείρα χρόνων, δεν χρειάζονται Ηρακλείς Πουαρό για να τα εξηγήσουν.
Το γεωπολιτικό παιχνίδι εξουσίας
Πάμε λίγο στα διεθνή. Τραμπ και Κλίντον: απλώς εναλλαγή ή μια νέα εποχή για τις ΗΠΑ και τον πλανήτη;
Ούτε «απλώς μια εναλλαγή» ούτε και «νέα εποχή». Η πραγματικότητα είναι ότι η εκλογή Τραμπ στις ΗΠΑ αποτελεί έκφραση των μεγάλων αντιθέσεων ανάμεσα σε συμφέροντα, διαφορετικών τμημάτων του αμερικάνικου κεφαλαίου, σε έναν κόσμο που σπαράσσεται από οξυμμένους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς. Οι ΗΠΑ μπορεί να είναι ακόμα η πρώτη οικονομική, πολιτική, στρατιωτική δύναμη στον κόσμο και φυσικά οι εξελίξεις σ’ αυτήν επιδρούν σε όλο τον κόσμο, όμως την ίδια στιγμή η Κίνα, εκτός από το ότι έχει βρεθεί στη δεύτερη θέση της παγκόσμιας καπιταλιστικής οικονομίας, είναι και το βασικό κράτος πιστωτής των ΗΠΑ. Αποτέλεσμα, να οξύνεται ο ανταγωνισμός μεταξύ τους. Η πολιτική Τραμπ, σε αυτό τον τομέα, θεωρεί ως βασικό αντίπαλο αυτή τη στιγμή την Κίνα. Η πρόθεση από τον Τραμπ να αποκαταστήσει τις σχέσεις με τη Ρωσία, η οποία μπορεί οικονομικά να μην απειλεί τις ΗΠΑ, όμως είναι η δεύτερη στρατιωτική δύναμη διεθνώς, έχει να κάνει με την προσπάθεια να εμποδίσουν οι ΗΠΑ την παραπέρα πιο στενή προσέγγιση Ρωσίας – Κίνας στον ανταγωνισμό ΗΠΑ – Κίνας. Σε ό,τι έχει να κάνει με την πολιτική του εθνικού προστατευτισμού, που από την πρώτη στιγμή διακήρυξε ο Τραμπ, δηλαδή την προστασία των αμερικανών προϊόντων στον ανταγωνισμό τους με τα ξένα, κυρίως με τα κινέζικα εμπορεύματα, στην ουσία πρόκειται για πολιτική προστασίας των συμφερόντων και της κερδοφορίας των αμερικάνικων μονοπωλίων κι όχι του αμερικάνικου λαού.
Υπάρχει ο κίνδυνος ενός νέου πολέμου και με ποια χαρακτηριστικά;
Η φωτιά έχει ανάψει στη γειτονιά μας και μάλιστα η χώρα μας συμβάλλει στο μέτρο που της αναλογεί σε αυτούς τους σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ. Τα προσχήματα και οι δικαιολογίες που χρησιμοποιούν οι ιμπεριαλιστές δεν μπορούν να κρύψουν τις πραγματικές αιτίες του πολέμου, που βρίσκονται στο ποιος, ποια δύναμη, ποια μονοπώλια θα έχουν τον έλεγχο των ενεργειακών κοιτασμάτων και των δρόμων μεταφοράς του πετρελαίου, του φυσικού αερίου, των αγωγών. Ποιος θα αποκτήσει τον έλεγχο των χερσαίων και θαλάσσιων διαδρόμων μεταφοράς εμπορευμάτων, τον έλεγχο του ορυκτού πλούτου κ.λπ. Να γιατί ο πόλεμος είναι στην ίδια τη φύση του καπιταλιστικού συστήματος, είναι η συνέχεια της πολιτικής με άλλα, στρατιωτικά κυρίως, μέσα.
Αποδέσμευσηαπό ΕΕ και ΝΑΤΟ
Η ΕΕ και το ευρώ θα συνεχίσουν να υπάρχουν ή ζούμε τη μετάβαση σε μια εποχή νέων σχηματισμών και εθνικών νομισμάτων;
Η συνοχή της ΕΕ και της ευρωζώνης όχι μόνο δεν είναι δεδομένη, αλλά και θα δοκιμαστεί περισσότερο το επόμενο διάστημα ως αποτέλεσμα της κρίσης, της ανισομετρίας, της αλλαγής στο συσχετισμό δύναμης που φέρνουν στην επιφάνεια αντιθέσεις οι οποίες πιθανά δε θα μπορούν πλέον να γεφυρωθούν. Ως αποτέλεσμα αυτών των παραγόντων, αυτή την περίοδο ισχυροποιείται προσωρινά το ρεύμα του εθνικισμού και του προστατευτισμού στην οικονομία. Το Brexit, η αμφισβήτηση από τον Τραμπ διακρατικών συμφωνιών ελεύθερου εμπορίου των ΗΠΑ, η ευρωσκεπτικιστική τάση στην Ευρώπη, είναι τέτοιες πλευρές που επιβεβαιώνουν ότι η λεγόμενη «παγκοσμιοποίηση», που είναι μια αντικειμενική διαδικασία στο σύγχρονο καπιταλιστικό κόσμο, συμβαδίζει με τον νόμο της ανισόμετρης ανάπτυξης και με το γεγονός ότι η αναπαραγωγή του κεφαλαίου διενεργείται κυρίως στο πλαίσιο των εθνικών κρατών και των εκάστοτε διακρατικών συμμαχιών που αυτά συμμετέχουν. Είναι, επομένως, πιθανό να προκύψουν νέες διακρατικές συμμαχίες, νομισματικές ή άλλες, εξίσου όμως αντιδραστικές με την ΕΕ.
Αρα, το κρίσιμο ζήτημα για τον ελληνικό λαό, όπως και για κάθε λαό, είναι η δικαιολογημένη δυσαρέσκεια ενάντια στην ΕΕ, να μην παγιδευτεί στους διάφορους αντιδραστικούς σχεδιασμούς του κεφαλαίου ή τμημάτων του, που καθορίζουν τις επιλογές και τις διεθνείς τους συμμαχίες με κριτήριο τα συμφέροντά τους και τη μεγαλύτερη δυνατή εκμετάλλευση των εργαζομένων, αλλά να βαδίσουν τον δικό τους δρόμο, για άλλη, νέα οργάνωση της κοινωνίας και της οικονομίας, αποδεσμευμένη από τις αλυσίδες όλων των λυκοσυμμαχιών τύπου ΕΕ και ΝΑΤΟ.
Εκτός ή εντός ΕΕ;
Η πρόταση διεξόδου του ΚΚΕ, σε όφελος του ελληνικού λαού, δεν είναι δυνατό να υλοποιηθεί στο πλαίσιο της ΕΕ και της ευρωζώνης, ούτε στο πλαίσιο ανάλογων ιμπεριαλιστικών συμμαχιών που μπορεί να προκύψουν αύριο μεθαύριο. Οπως σας είπα και πριν, αυτό δεν σημαίνει ότι ο λαός και το κίνημά του πρέπει να συρθούν κάτω από τη σκέπη αστικών δυνάμεων, αντιδραστικών έως και φασιστικών, αλλά και λεγόμενων «αριστερών», που επίσης μιλάνε για «έξοδο» από την ΕΕ ή την ευρωζώνη, χωρίς να αμφισβητούν στο ελάχιστο τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης. Και για να μη μιλάμε γενικά, ας πάρουμε το παράδειγμα της Βρετανίας. Η Βρετανία είναι σε πορεία εξόδου από την ΕΕ. Πιστεύει κανείς ότι η ζωή της εργατικής τάξης, του λαού θα βελτιωθεί; Μήπως είναι προοδευτικές οι δυνάμεις τύπου Φάρατζ; Γι’ αυτό λέμε συγκεκριμένα ότι η πάλη για την αποδέσμευση κάθε χώρας από την ΕΕ, για να είναι όντως φιλολαϊκή, πρέπει να συνδεθεί και με την ίδια την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, με τη λαϊκή εξουσία, τον επιστημονικό σχεδιασμό της οικονομίας, την κοινωνική ιδιοκτησία των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής. Αλλιώς δεν θα υπάρξει λύση φιλολαϊκής διεξόδου απ’ αυτή την κατάσταση, αλλά θα είναι λύση μόνο ανασύνταξης των αστικών δυνάμεων, του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής, για αποτελεσματικότερη εκμετάλλευση των εργαζομένων, του λαού.
Αυτοί που βαφτίζουν το κρέας ψάρι
Δύο χρόνια ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ. Τι αποτιμάτε ως Κόμμα;
Η «γιαλαντζί» Αριστερά για μια ακόμα φορά στην Ιστορία αποδείχτηκε «ορίτζιναλ» εκπρόσωπος της εξουσίας του κεφαλαίου. Οι κυβερνήσεις ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ αποδείχτηκαν πιο αποτελεσματικές για το μεγάλο κεφάλαιο και για τους ξένους συμμάχους του. Συνέβαλαν με νόμους και Μνημόνια στην αύξηση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων και στην αύξηση της κερδοφορίας κάποιων ομίλων, έμπλεξαν πιο βαθιά τη χώρα στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, γονάτισαν κι αυτοί με τη σειρά τους οικονομικά τον λαό μας. Της αναγνωρίζουν όχι μόνο την αποφασιστικότητά της να φέρνει στη Βουλή και οι βουλευτές της να ψηφίζουν αντιλαϊκούς νόμους – όπως έκαναν πριν η ΝΔ με το ΠΑΣΟΚ και τους άλλους – αλλά κυρίως στον ΣΥΡΙΖΑ αναγνωρίζουν την ικανότητα να βαφτίζει το κρέας ψάρι, να ενσωματώνει λαϊκές δυνάμεις στο σύστημα, να αποπροσανατολίζει, την ίδια ώρα που παριστάνει, για ξεκάρφωμα, ότι διαφοροποιείται στρατηγικά από τη ΝΔ. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει τεράστιες ευθύνες για τη μαζική απογοήτευση του λαού, το γκρέμισμα ελπίδων και προσδοκιών, που συνειδητά ψεύτικα καλλιέργησε. Δεν είναι απλή ανικανότητα, είναι η πάγια και επικίνδυνη τακτική της σοσιαλδημοκρατίας και του οπορτουνισμού – του πολιτικού τυχοδιωκτισμού – διαχρονικά από γεννήσεως του εργατικού κινήματος.
Υπάρχει μια κριτική πως το Κόμμα δεν μάχεται για την ενότητα της Αριστεράς – έστω της αντιμνημονιακής εκδοχής – και πως έχει παραιτηθεί από κάθε τακτική μάχη παραπέμποντας τα πάντα στον σοσιαλισμό…
Καλά, μέχρι το καλοκαίρι του 2015 τέτοιος «αριστερός» και «αντιμνημονιακός» ήταν και ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος μας έκανε ακριβώς αυτήν την ίδια «κριτική». Το αποτέλεσμα ποιο είναι; Ενα τρίτο Μνημόνιο και οδεύουμε για το τέταρτο. Φαντάζεστε το ΚΚΕ να είχε υποκύψει τότε, να είχε συνταχθεί στα «αντιμνημονιακά μέτωπα» του ΣΥΡΙΖΑ και να είχε συμπράξει σε κυβερνητικές «αριστερές» λύσεις εντός του συστήματος; Σήμερα η κατάσταση θα ήταν πολύ χειρότερη για τον λαό και το κίνημά του.
Το ΚΚΕ είναι μέσα και μπροστά σε όλες τις μάχες για τη βελτίωση της ζωής του λαού. Δεν υπάρχει κανένας μικρός ή μεγάλος αγώνας όλα αυτά τα χρόνια που να μην έχει τη στήριξη, τη σφραγίδα του ΚΚΕ. Επίσης: Δεκάδες οι παρεμβάσεις, προτάσεις νόμου, τροπολογίες του ΚΚΕ ακόμη και για το παραμικρό, ακόμη και για ζητήματα που ήταν παλιά στην προμετωπίδα του ΣΥΡΙΖΑ, π.χ. η επαναφορά του κατώτατου μισθού και των συλλογικών συμβάσεων και τώρα τα καταψηφίζουν. Ομως την ίδια στιγμή δεν μπορούμε να λέμε και ψέματα στον λαό, ότι μπορεί να υπάρχει φιλολαϊκή διαχείριση της βαρβαρότητας του καπιταλισμού και της ΕΕ από μια αστική κυβέρνηση, όπως κι αν στα λόγια αυτοπροσδιορίζεται αυτή. Αυτό δηλαδή που λέει ο ΣΥΡΙΖΑ ή άλλες δυνάμεις, όπως αυτοί που εγκατέλειψαν τον ΣΥΡΙΖΑ και τώρα σερβίρουν ίδιες μπαγιάτικες «αντιμνημονιακές» συνταγές. Εμείς με συνέπεια και σταθερότητα λέμε στον ελληνικό λαό ότι η καθημερινή του πάλη, εκτός από επιμέρους κατακτήσεις, πρέπει να κατευθύνεται, να στοχεύει ενάντια στα μονοπώλια, τον καπιταλισμό, μέχρι να έρθει ο ίδιος ο λαός πραγματικά στην εξουσία.
Λύση χωρίς εγγυητές και «προστάτες»
Κυπριακό: οδηγούμαστε σε λύση; Αλήθεια, είχαμε τριγμούς στη σχέση σας με το ΑΚΕΛ με αφορμή τις διαπραγματεύσεις;
Οπως όλα δείχνουν, το Κυπριακό οδηγείται σε διχοτομική λύση. Το Κυπριακό είναι ζήτημα εισβολής – κατοχής, γι’ αυτό πρέπει να υπάρξει συμφωνία για άμεση αποχώρηση των κατοχικών δυνάμεων, για μια Κύπρο πραγματικά ανεξάρτητη, χωρίς δήθεν εγγυητές και «προστάτες». Κύπρος ενιαία, ένα κράτος, όχι δύο κρατίδια. Δεν θεωρούμε τριγμούς ή πρόβλημα να λέμε καθαρά τη γνώμη μας και δημόσια για ένα πρόβλημα που αφορά και τον ελληνικό λαό. Αυτό κάναμε πάντα. Και στο προηγούμενο διχοτομικό σχέδιο Ανάν και με την ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ κ.λπ. Κριτήριό μας δεν είναι αν συμφωνεί ή διαφωνεί το ΑΚΕΛ με μια θέση μας. Ακούμε τις σκέψεις και τους προβληματισμούς τους, αλλά λέμε καθαρά και τις δικές μας σκέψεις και προβληματισμούς, τόσο σε διμερές όσο και σε πολυμερές επίπεδο.
