«Πρέπει να φανταστούμε τον Σίσυφο ευτυχισμένο» επισημαίνει ο Καμί στο φιλοσοφικό του δοκίμιο «Ο μύθος του Σίσυφου».

Να είναι πράγματι;

Στο ελληνικό ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα, οι Σίσυφοι πολλοί· ανεβάζουν την πέτρα κι εκείνη κατρακυλάει ξανά στα ριζά του βουνού και άντε πάλι από την αρχή.

Ο μόνος σταθερός τοποτηρητής των «βασανισμένων» που βλέπει από τα ψηλά και επιχαίρει είναι ο Ολυμπιακός!

Η Ξάνθη θριαμβεύει αλλά 2η, ο Πανιώνιος καλπάζει αλλά…, τα Γιάννινα προκαλούν θαυμασμό, όμως…!

Ο βράχος φθάνει στην κορυφή και πάλι κάτω!

«Ενα πρόσωπο που βασανίζεται τόσο κοντά στις πέτρες είναι ήδη πέτρα».

Και πώς να μην είναι;

Ομάδες χτισμένες με πόνο και χτυπημένες αλύπητα από διαιτησίες, μαστιγωμένες από χιονιάδες, από μπόρες· βουτηγμένες σε λασπότοπους και εκβιασμούς, λερωμένες από φήμες και ψιθύρους· από κάρτες και αδικίες, από οργίλους προέδρους, απατεώνες παράγοντες απόφοιτους δημοτικού που κυκλοφορούν με ακριβά κοστούμια, που συστήνονται ως «καθηγητές πανεπιστημίου», πώς –στο βάθος των χρόνων –να μην γίνουν βράχοι;

Μικροί στις ευρωπαϊκές διαδρομές, δίχως αξιόπιστες δυνάμεις και προσωπικότητα για έναν και μόνο λόγο: κάποιος φρόντισε να τους ευνουχίσει τότε που έπρεπε, κάποιος φρόντισε να τους «δανείσει» υποχρεώνοντάς τους τότε που η ανάγκη τούς έστηνε στα πεζοδρόμια της επαιτείας, κάποιος φρόντισε να τους «μικρύνει» τότε που «μεγάλωναν».

Μικροί, με την πέτρα του Σίσυφου στα μπράτσα, μα με ψυχή «πέτρα», ποτέ δεν έπαψαν να ονειρεύονται πως ένα πρωί θα ξυπνήσουν «άλλοι».

Εργάτες σε μια σκληρή φάμπρικα, όπως αυτή των ελληνικών γηπέδων, ιδροκοπούν για να κερδίσουν πρώτα τη δόξα και το χειροκρότημα και μετά το χρήμα. Αλλωστε τι χρήμα να περιμένει ο παίκτης της περιφέρειας που στο τσιμέντο γυμνάζεται, σε αλάνες καλλιεργεί το ταλέντο του, απαντέχοντας μια βραδιά το τηλεφώνημα που θα τον καλέσει στην Αθήνα.

Κι αν τότε έχει «ψυχή – πέτρα» σηκώνει παλάτια, αν όχι γκρεμίζεται σαν σε νταμάρι.

«Ο σύγχρονος εργάτης όλες τις μέρες της ζωής του κάνει την ίδια δουλειά κι αυτή η μοίρα δεν είναι λιγότερο παράλογη. Αλλά δεν είναι τραγικός παρά στις σπάνιες στιγμές που αποκτά συνείδηση».

Και αυτή η συνείδηση είναι που κινεί τα γρανάζια της φάμπρικας ή τα στομώνει. «Η συνείδηση είναι η δύναμη που οδηγεί στην απόλυτη ελευθερία, δηλαδή στο ανίκητο».

Κάποτε, κάποια μέρα, όλοι αυτοί που ένιωσαν πως μπορούν να δουν τον «θεό» στα μάτια, θα γίνουν θεοί κι εκείνοι. Σίγουρα!

Ομως, όπως σωστά επισημαίνεται από τους αναλυτές του κορυφαίου γάλλου φιλοσόφου, που να το ξαναπούμε, έπαιξε μπάλα στα νιάτα του, η φρικαλεότητα του παρόντος χάνεται μέσα στην οριστική απελπισία του μέλλοντος. Με δυο λόγια, η στέρηση του μέλλοντος είναι η μέγιστη οδύνη. Και όλοι πλην ενός έχουν απύθμενη στέρηση του μέλλοντος!

Λογικά κάτι θα αλλάξει, κάποτε… «Το να σκέφτεσαι λογικά είναι πάντα απλό. Μα είναι σχεδόν αδύνατο να σκέφτεσαι λογικά ώς το τέλος».

Αφιερωμένο στον φωτισμένο Σ.Κ. που δεν έχει πάψει να ανεβάζει τον βράχο του με υπομονή, παρά τις κατρακύλες, χρόνια τώρα…