Η ιστορία του Νίκου Αλέφαντου στο εγχώριο ποδοσφαιρικό γίγνεσθαι είναι αξιοσημείωτη. Βετεράνος πια, κάνει κρίσεις που προκαλούν συζητήσεις. Ως κόουτς, είχε την ξεχωριστή διαδρομή του: δύο φορές στον ΠΑΣ, δύο στον ΟΦΗ, δύο στη Δόξα και στον Πανιώνιο.
Αλλά ρεκόρ έκανε με την αγαπημένη του ομάδα: τον Ολυμπιακό. Τρεις θητείες. Είναι δε χαρακτηριστικό ότι πήγαινε στον πάγκο ανά δεκαετία (!), λες και υπήρχε κάποια ανεξήγητη παράδοση. Είτε με πρόεδρο τον (αείμνηστο) Νταϊφά είτε με τον Σωκράτη Κόκκαλη. Το 1984, το ’94-’95 και το 2004.
Δεν πανηγύρισε τίτλο, είχε τις δυσκολίες του, ομολογουμένως, και τελικά έφυγε με το παράπονο πως την τελευταία φορά τού στέρησε τον τίτλο μια αβλεψία του ρέφερι Δούρου στη Λεωφόρο. Μαράζι το ‘χει ο κόουτς!
Ενας εκ των πλέον επιτυχημένων τεχνικών που πέρασαν από την Ελλάδα είναι ο Ερνέστο Βαλβέρδε.
Θιασώτης του ολοκληρωτικού ποδοσφαίρου, άφησε ανεξίτηλα το στίγμα του. Το 2008 ήρθε για πρώτη φορά και αποχώρησε έναν χρόνο μετά, έχοντας κατακτήσει το νταμπλ. Του έκανε σινιάλο το 2010 ο Μαρινάκης για να χτίσει τον πρώτο Ολυμπιακό της δικής του θητείας. Τα κατάφερε και οι τίτλοι ήρθαν ως φυσικό επακόλουθο. Εφυγε με δική του θέληση το 2012 και ουδείς τον αντικατέστησε στις καρδιές των οπαδών.
Οσο για τον Γιάτσεκ Γκμοχ, πανηγύρισε τίτλο στη δεύτερη φορά (’88) που βρέθηκε στη Λάρισα κι ας τον οδήγησαν σε φυγή παραμονή της φιέστας. Και στον Παναθηναϊκό πήγε ακόμη καλύτερα, με τίτλο το ’84 και ένα μίνι πέρασμα το 2010, ως υπηρεσιακός, μετά την απόλυση του Νιόπλια.
