Μήπως χάσατε τη μύτη σας; Ξυπνήσατε το πρωί και δεν την βρήκατε στη θέση της; Και τώρα, τι; Και τώρα… παράσταση. Με άξονα τη νουβέλα «Η μύτη» του Νικολάι Βασίλιεβιτς Γκόγκολ. Από απόψε στο Πόρτα, με τη σκηνοθετική υπογραφή της Σοφίας Πάσχου (φωτογραφία). Η οποία μου μιλάει για την εκδοχή –επί του Γκόγκολ –της ομάδας που είχε στήσει το επιτυχημένο (παιδικό / εφηβικό) «Πιάνω παπούτσι πάνω στο πιάνο» και τώρα ασχολείται με τους ενήλικους θεατές. Μάλιστα τούς καθίζει πάνω στη σκηνή, με τους ηθοποιούς να ισορροπούν (έτσι ακριβώς!) στα καθίσματα της πλατείας. Το ζήτημα εδώ, στον Γκόγκολ και την παράσταση, είναι τι συμβαίνει όταν χάσεις κάτι που θεωρείς δεδομένο. Οπως η μύτη. Μήπως, ξαφνικά, συνειδητοποιείς σε ποιον κόσμο ζεις; Ή το παράλογο; «Δεν έχουν αυτά σχέση με το σήμερα;» προσθέτει το δικό της ερώτημα η Σοφία Πάσχου. «Το ζήτημα είναι πως μέσα από την απώλεια αρχίζεις και βλέπεις τι σου συμβαίνει και τι συμβαίνει γύρω. Αυτό δεν το έχουμε νιώσει όλοι σήμερα; Γι’ αυτό το έργο, αν και γράφτηκε τόσα χρόνια πριν (το 1835), είναι τόσο σύγχρονο». Το τελικό ερώτημα; «Υπάρχει τρόπος να το αλλάξουμε αυτό, το παράλογο, που συμβαίνει ή είναι στημένο το παιχνίδι;». Η Σοφία Πάσχου απαντά, από σκηνής: «Είναι στημένο. Και σ’ αυτό το παιχνίδι πρέπει ή να σκοτώσεις ή να σκοτωθείς». Και ισορροπείς όπως οι ηθοποιοί του Patari Project στα καθίσματα του θεάτρου, όπου μεταφέρεται η δράση. Επίμετρο –πικρό –από τον Γκόγκολ: «Χωρίς λόγο, χωρίς αιτία, χωρίς εξήγηση, χωρίς καμιά προειδοποίηση… όλα είναι αντεστραμμένα».
