Η δίνη που ζούμε τα τελευταία χρόνια ως κοινωνία, τον τελευταίο χρόνο ως εργαζόμενοι στον ΔΟΛ και, κατά μόνας, όπως ο καθένας κουμαντάρει την ψυχή του, έχει και μια χρήσιμη ανάγνωση. Σε συνθήκες κρίσης, οι προστατευτικές μπάρες στις συμπεριφορές των ανθρώπων καταργούνται. Συνειδητά ή ασυνείδητα, αυτά που προσπαθούμε να κρύψουμε, να ωραιοποιήσουμε, να παραποιήσουμε αναδύονται με όλο το θάρρος και το θράσος της αλήθειας τους. Γι’ αυτό και μια βαθιά κρίση άλλους από το πουθενά τούς φέρνει πιο κοντά μας και άλλους που ήταν δίπλα μας τους απομακρύνει, τόσο ώστε να μη φαίνονται καν στον προσωπικό μας ορίζοντα. Η κρίση λειτουργεί και ως ευκαιρία για να ξαναμετρηθούμε. Και να ξανακοιταχτούμε στα μάτια.

Το ζούμε αυτές τις μέρες με αφορμή όσα γίνονται εδώ μέσα. Είδαμε αυτούς που αλώνιζαν στον ΔΟΛ τις χρυσές εποχές, «χρυσωμένοι» κι αυτοί οικονομικά και επαγγελματικά, να χύνουν τώρα την χολή τους προς άγρα μερικών δεκάδων like. Και άλλους που σπεύδουν να κλείσουν θέση στις κερκίδες της Ιστορίας στο όνομα μιας συμμετοχής που ουδέποτε είχαν. Διαβάσαμε λεπτομερείς περιγραφές της καθημερινότητας στη Μιχαλακοπούλου από συνάδελφους που εμείς τουλάχιστον που είμαστε κάθε μέρα εδώ ουδέποτε συναντήσαμε. Τρακάραμε με μικροπρέπειες, μικροεγωισμούς και μικροφιλοδοξίες. Και βέβαια με τη μάστιγα της αυτοαναφορικότητας, αφού φτάσαμε να μετράμε την παράδοση αυτού του οργανισμού με τα σουσάμια στα κουλούρια που τρώγαμε στη Χρήστου Λαδά. Αστεία πράγματα που φαίνονται πιο αστεία λόγω του δραματικού φόντου. Τελικά η κρίση είναι και κρησάρα.

Τελευταία Νέα