«Τον Νοέμβριο είχα επιστρέψει οδικώς από Θεσσαλονίκη στην Αθήνα στις τρεις το πρωί. Είχα υπερένταση, δεν με έπαιρνε ο ύπνος. Αρχισα να ψάχνω στο Διαδίκτυο κι έπεσα πάνω στη νουβέλα του Τολστόι «Αφέντης και δούλος». Εκείνη τη στιγμή, πέντε και τέταρτο το πρωί, στέλνω μήνυμα στον Δημήτρη Λιγνάδη και του γράφω: «βρήκα τι θα κάνουμε!».
Θέλαμε από παλιά να συνεργαστούμε και να που ήρθε η κατάλληλη στιγμή και το έργο. Που είναι σαν να γράφτηκε σήμερα!». Περισσότερα λόγια είναι περιττά στην περιγραφή του Γιώργου Νανούρη για τη νέα παράσταση που ετοιμάζει μαζί με τον «βετεράνο», κατά μία έννοια, Δ. Λιγνάδη. «Εχουμε βάλει πολλά καινούργια στοιχεία: ένα παλιό ρώσικο τραγούδι που είναι αγαπημένο του Δημήτρη και έχω γράψει τους στίχους: «Ο οδηγός είναι μονάχος του/ μονάχος τρέχει στο χιονιά/ μόνος πηγαίνει με το έλκηθρο /μονάχος του στην ερημιά/ Τα μάτια τα γαλάζια μάτια σου/ να ‘ξερες πόσο μου ‘χουν λείψει/ και τώρα μόνος μένω και ορφανό/ σαν αηδόνι τραγουδώ». Επίσης υπάρχει μια σκηνή σε δεκαπεντασύλλαβο: μας προέκυψε γιατί μέσα σε αυτή την παραμυθένια ατμόσφαιρα αλλάζουμε ρόλους. Γίνομαι εγώ αφέντης κι εκείνος δούλος και σκεφτήκαμε ότι θα ταίριαζε. Κάθε μέρα από τον Δημήτρη στο τέλος της πρόβας και ανάλογα με το πώς έχει εξελιχθεί θα μάθω κι ένα ποίημα. Είναι βαθιά η σχέση του με την ποίηση. Τον έχω λατρέψει όμως γιατί είναι από τους τελευταίους θεατράνθρωπους με την παλιά κλασική έννοια του όρου».
ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΤΗΣ ΕΠΙΛΟΓΗΣ. «Οταν διανύεις μια περίοδο επιτυχίας, δύσκολα κοιτάζεις τι συμβαίνει γύρω σου. Το μεγαλύτερο διάστημα της ζωής μου το πέρασα από την άλλη πλευρά, τη δύσκολη. Από εκείνη που δεν έχει καμία σχέση με αυτό που βιώνω σήμερα. Εχω κερδίσει το δικαίωμα της επιλογής, που ελπίζω να μην αλλάξει. Παλιά δεν το είχα. Τώρα με εμπιστεύονται κάποιοι άνθρωποι. Μακάρι να κρατήσει όλο αυτό που ζω αλλά ποτέ κανείς δεν ξέρει. Τα τελευταία τέσσερα χρόνια τα πράγματα πάνε καλά για μένα. Ομως τα προηγούμενα 15 ζούσα δυσκολίες. Ετσι δεν πρόλαβα να ξεχαστώ. Μένω στο κέντρο και βλέπω την ανάγκη και τη δυστυχία κάθε μέρα δίπλα μου».
ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΚΑΙ ΦΟΒΟΣ. «Πριν από τέσσερα χρόνια συνεργάστηκα με την Ολια Λαζαρίδου στο “Από τι ζουν οι άνθρωποι” του Τολστόι κι ένιωσα ότι έγινε κάτι διαφορετικό. Σαφώς όμως από την “Κατερίνα” (του Αύγουστου Κορτώ) όλα πήραν διαφορετική τροχιά. Εμπιστεύτηκα εγώ τον εαυτό μου γιατί ήμουν πάρα πολύ ανασφαλής. Δεν φοβήθηκα να μη γίνω ρεζίλι. Υπήρχε πάντα ο φόβος μην αποτύχω, μήπως δεν αρέσει η παράσταση, τι θα γραφτεί. Απεγκλωβίστηκα από αυτό τον κυκεώνα σκέψεων. Είπα ότι θα το κάνω και δεν θα πεθάνω αν όλα πάνε στραβά. Φυσικά και με νοιάζει η επιτυχία αλλά δεν άφησα τον φόβο να με καταβάλει. Συνειδητοποίησα ότι πάντα υπάρχει η ευκαιρία να δοκιμάσεις ξανά. Αυτό είναι η ζωή. Αυτοί οι δύο παράγοντες με ελευθέρωσαν».
ΟΙ ΚΡΙΤΙΚΕΣ. «Πρέπει να πω ότι είμαι από τους τυχερούς. Μπορεί να μην ζούσα την απόλυτη επιτυχία αλλά είχα πάντα δουλειά. Και σε γενικές γραμμές με αντιμετώπισαν καλά. Είμαι ανασφαλής και από τα δέκα θετικά αν υπάρχει ένα αρνητικό, θα σταματήσω σε αυτό. Δεν θεωρώ ότι κάνω κάτι σπουδαίο, οπότε και στις πολύ θετικές κριτικές λέω “μα, τόσο πολύ τους άρεσε;”. Οσες όμως καλές κριτικές και να γραφτούν αν το θέατρο είναι άδειο δεν θα το χαρώ. Τις παραστάσεις τις κάνω πρωτίστως για τον κόσμο. Δεν το έχω ζήσει αλλά το έχω δει να συμβαίνει. Να εκθειάζουν παραστάσεις και το θέατρο να είναι άδειο».
ΟΙ ΕΠΙΧΟΡΗΓΗΣΕΙΣ. «Ναι, υπάρχει υπερπληθώρα παραστάσεων. Ο καθένας ας εκφράζεται όπως μπορεί. Ειδικά τώρα που δεν υπάρχουν επιχορηγήσεις και οι εργασιακές σχέσεις, οι συνθήκες με τις οποίες ανεβαίνει μια παράσταση, αποδίδει ελάχιστα στους συντελεστές. Ποτέ δεν ξέρεις τι καλό μπορεί να προκύψει από αυτά που συμβαίνουν κι εμείς τα αθροίζουμε και τα θεωρούμε πολλά! Και απόδειξη είναι η “Κατερίνα”. Αν σκεφτόμουν «πού πας, να κάνεις μια παράσταση χωρίς λεφτά με ένα φακό μόνο;”, δεν θα βρισκόμασταν εδώ τώρα. Θέλω να πω ανήκω κι εγώ σε αυτούς τους χιλιάδες που προσπάθησαν να κάνουν κάτι μόνοι τους, χωρίς χρήματα. Θα μάθαινα ποτέ αν φοβόμουνα να κάνω το έργο αυτό ότι θα παιζόταν για τρία χρόνια και ότι θα το έβλεπαν 40.000 θεατές;» (σ.σ.: η παράσταση επαναλαμβάνεται κάθε Παρασκευή τα μεσάνυχτα –οι ημερομηνίες θα ανακοινωθούν σύντομα).
ΟΙ ΠΑΡΕΕΣ. «Από τη στενή συνεργασία μου με τα παιδιά, τον Γιάννη Αναγνωστάτο (Λόλεκ) που έγραψε τη μουσική και τη Λένα Παπαληγούρα, βγήκε μια φιλία. Φτιάξαμε μια οικογένεια, δεθήκαμε πολύ. Και νομίζω ότι κάπως έτσι φτιάχνονται οι παρέες, τις οποίες δεν πρέπει να τις μπερδεύουμε με τις κλίκες. Δεν την ήξερα τη Λένα πριν κάνουμε την “Κατερίνα”. Την είχα δει σε μια παράσταση, την είχα χαιρετήσει κι έκτοτε δεν είχαμε καμία επαφή. Οταν αποφάσισα να κάνω την “Κατερίνα” την σκέφτηκα αμέσως γιατί μου ταίριαζε το βλέμμα της. Τον Γιάννη τον εντόπισα στο YouTube. Με τα παιδιά αυτά δουλέψαμε τέλεια, αγαπηθήκαμε, φτιάξαμε μια παρέα, όχι μια κλίκα. Φυσικά οι παρέες μπορεί να λειτουργήσουν και ως παγίδα. Θέλω να πω ότι μπορεί να μην εξελίσσεσαι αν δουλεύεις με τους ίδιους. Κάθε άνθρωπος σού ξεκλειδώνει διαφορετικά πράγματα. Μου αρέσει να γνωρίζω καινούργιες γλώσσες και κώδικες».
INFO
«Αφέντης και δούλος» του Λ.Τολστόι, σκηνοθεσία: Γιώργος Νανούρης. Παίζουν: Γιώργος Νανούρης, Δημήτρης Λιγνάδης. Μουσική: Λόλεκ. Θέατρο Βασιλάκου, Προφήτου Δανιήλ 3, τηλ. 2110132002, από 10/2 στις 21.00
