«Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ ανήκει στο παρελθόν. Εχουμε συναίσθηση των δυσκολιών, αλλά στην πλάτη μας πέφτει το μεγάλο βάρος να οδηγήσουμε την πατρίδα μας στην έξοδο από την κρίση». Aυτή ήταν η δήλωση του εκπροσώπου Τύπου της Νέας Δημοκρατίας Βασίλη Κικίλια προχθές. Αν δεν κάνω λάθος, το κόμμα της Πειραιώς δεν ανέλαβε (ακόμη) τη διακυβέρνηση της χώρας. Απ’ όσο γνωρίζω, αυτό μπορεί να γίνει, αλλά χρειάζεται μια μικρή λεπτομέρεια: να παραιτηθεί ο Τσίπρας και να προκηρύξει εκλογές. Και αφού οι εκλογές γίνουν, απαιτείται μια ακόμη λεπτομέρεια. Η Νέα Δημοκρατία όντως να είναι πρώτο κόμμα. Αυτοδύναμα ή όχι. Και μετά να σχηματίσει κυβέρνηση. Η οποία –καλώς εχόντων των πραγμάτων –θα αφεθεί να ασκήσει εξουσία. Το λέω αυτό το τελευταίο αφού φαντάζομαι δεν θα πρέπει και να ενοχληθούν οι δανειστές. Οι τελευταίοι για παράδειγμα, είχαν ενοχληθεί με τη σύμπραξη ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ. Μπορεί, όταν γίνουν εκλογές, να έχουν αλλάξει οι συσχετισμοί στην Ευρώπη και κάποιος λοιπόν να ενοχληθεί από τη σύμπραξη της ΝΔ με τη Δράση, για παράδειγμα. Λέω ένα υποθετικό σενάριο. Δεν επιμένω.
Η δήλωση Κικίλια όμως και η βεβαιότητα αυτή εκπορεύεται από τον διαφαινόμενο δημοσκοπικό καλπασμό του κόμματός του. Λογικό. Ώς εκεί όμως. Κι αυτό αφού οι δημοσκοπήσεις καταγράφουν –αν το κάνουν –τάσεις. Και οι τάσεις καταγράφουν συγκυρίες.
Το ερώτημα δε, είναι ακόμη πιο πολύπλοκο. Σε τι περιβάλλον βιάζεται να κυβερνήσει η Νέα Δημοκρατία; Σε ένα περιβάλλον όπου οι δανειστές ζητούν συνεχώς μέτρα από μια χώρα που έχει σημειώσει μια τεράστια δημοσιονομική προσαρμογή; Και εν πάση περιπτώσει, η Νέα Δημοκρατία για ποιο πράγμα ακριβώς δεσμεύεται; Οτι θα συμπιέσει καλύτερα και ταχύτερα το εργατικό κόστος; Οτι θα ακυρώσει κι άλλο τα όποια εργασιακά δικαιώματα; Το ζητούμενό της δεν μπορεί να είναι ένας διαγκωνισμός δεξιοτήτων με τον ΣΥΡΙΖΑ. Κι αυτό αφού, στη μνημονιακή δυστοπία, οι δεξιότητες έχουν σημασία για συγκεκριμένο χρόνο. Μετά, αρχίζει ο θυμός. Η οργή. Και σήμερα, η οργή μπορεί να διοχετεύεται με παράδοξο τρόπο στο μούδιασμα και στην αμηχανία. Αυτό όμως δεν θα ισχύει για πάντα.
Καταλαβαίνω την ορμή της Νέας Δημοκρατίας. Καταλαβαίνω εν μέρει και τη δίψα της να εφορμήσει στο Μαξίμου. Οι δηλώσεις Κικίλια, που παραθέσαμε, το αποτυπώνουν ανάγλυφα. Ας θυμάται πάντως, πως οι εκλογές δεν είναι τόσο αυτονόητες για το επόμενο διάστημα. Επίσης, ένα εκλογικό σώμα που σήμερα διαμορφώνει –όντως –ένα αντικυβερνητικό πρόσημο, δεν θα είναι το πιο εύκολο ακροατήριο σε μέτρα και σε περαιτέρω φτωχοποίηση.
