«Στη «Σουσπίρια» δεν απουσιάζει η λογική, απλά την αντικαθιστώ με μιαν άλλη, καθαρά συνειρμική. Οπότε ο ρεαλισμός πάει περίπατο. Είναι άλλωστε μια ταινία όπου εμφανίζονται μονάχα γυναίκες, όλες τους κλεισμένες σε ένα σπίτι, μια σχολή χορού, όπου το κάθε δωμάτιο έχει το δικό του “χρώμα”, το δικό του “φως”. Ενα σπίτι που, για μένα, στέκεται ως σύμβολο του ανθρώπινου, και δη του γυναικείου, νου. Εχετε προσέξει πόσο ψηλά είναι τοποθετημένα τα πόμολα στις πόρτες; Σχεδίαζα να γυρίσω την ταινία με παιδιά, με κοριτσάκια προεφηβικής ηλικίας. Οι παραγωγοί όμως θα με κρεμούσαν ζωντανό αν τελικά επιχειρούσα κάτι τέτοιο. Οπότε σκέφτηκα αυτό το τέχνασμα, αλλά οι περισσότεροι που βλέπουν το φιλμ αγνοούν αυτή την τόσο εξώφθαλμη λεπτομέρεια. Κάτι που, για μένα, αποτελεί νίκη της ταινίας, γιατί το αντίθετο θα σήμαινε πως η παραμυθένια εικονογραφία της είναι κακόγουστη, αποτυχημένη. Εδώ, κάποιο νεύρο ενστίκτου ενεργοποιείται». Λόγια του Ντάριο Αρτζέντο στον γράφοντα πριν από κάποια χρόνια.
Ο σκηνοθέτης γύρισε το αριστούργημά του το 1976 βασισμένος σε μια ιστορία του Τόμας ντε Κουίνσι από τις «Εξομολογήσεις ενός οπιομανούς», μόνο που αντί για μία προέκυψαν τρεις ταινίες τρόμου, βασισμένες σε τρεις Μητέρες – μάγισσες που καταδυναστεύουν την ανθρωπότητα με δάκρυα, στεναγμούς και σκοτάδια. Η «Σουσπίρια» του 1977 αποτέλεσε την πρώτη και ακολούθησαν «Οι τρεις πύλες της Κολάσεως» το 1980 και η «Τρίτη Μητέρα» το 2007. Τη μουσική του πρώτου φιλμ υπέγραψαν οι Goblin (ένα συγκρότημα prog-rock που συνεργαζόταν γενικώς με τον σκηνοθέτη) χρησιμοποιώντας ένα «παράξενο όργανο που έβγαζε κάτι τρομακτικούς ήχους» σύμφωνα με τον σκηνοθέτη. Σημειώστε πως το όργανο αυτό ήταν ένα… μπουζούκι που ο Αρτζέντο αγόρασε από το Μοναστηράκι στις καλοκαιρινές του διακοπές. Στο φιλμ, λοιπόν, μια χορεύτρια φτάνει στη «φημισμένη σχολή χορού του Φράιμπουργκ» κάπου στη Γερμανία και ανακαλύπτει πως η σχολή λειτουργεί ως βιτρίνα για μια κοινότητα μαγισσών. Δυνατή μουσική, εικόνες βίαιες όσο και λυρικές, χρώματα έντονα (ήταν η τελευταία ταινία που γυρίστηκε σε technicolor στην Ευρώπη) και ένα συγκλονιστικό τελευταίο μέρος κατατάσσουν τη «Σουσπίρια» στις κορυφές του τρόμου από καταβολής κινηματογράφου, μια ταινία που ούτε ο σκηνοθέτης της δεν κατόρθωσε να ξεπεράσει. Σημειώστε πως περιμένουμε και ένα ριμέικ από τον Λούκα Γουαντανίνο που μάγεψε τους σινεφίλ το 2009 με την ταινία του «Είμαι ο Ερωτας». Πέρσι στη Βενετία, παρουσίασε το νέο του φιλμ «A Bigger Splash», ένα ριμέικ της «Πισίνας» με Τίλντα Σουίντον, Ρέιφ Φάινς, Ματίας Σχούναρτς και Ντακότα Τζόνσον. Είναι ο σκηνοθέτης που –τελικά –θα υπογράψει το ριμέικ της «Σουσπίρια». Η Τίλντα Σουίντον κι η Ντακότα Τζόνσον θα πρωταγωνιστούν και εδώ. Ο Αρτζέντο δεν είναι σύμφωνος: «Η ταινία έχει μια συγκεκριμένη διάθεση, είτε πρέπει να την κάνεις ακριβώς με τον ίδιο τρόπο, οπότε δεν είναι ριμέικ αλλά αντίγραφο, είτε πρέπει να την αλλάξεις και να κάνεις μιαν άλλη ταινία. Δεν ξέρω τίποτα γι’ αυτήν την καινούργια ταινία πέρα απ’ όσα διαβάζω στον Τύπο».
