Στις αίθουσές της ο Οσκαρ Ουάιλντ είχε καταγγείλει με αγανάκτηση τη λογοκρισία της θεατρικής του «Σαλώμης». Ο Αρθουρ Κόναν Ντόιλ, πρόεδρός της επί σειρά ετών, στα δικά της μέλη διάβαζε τα χειρόγραφά του προτού τα στείλει στον εκδότη. Στο μπαρ της ο Γκράχαμ Γκριν τα έπινε παρέα με τον Κιμ Φίλμπι και, τέλος πάντων, πολλοί ήταν οι επιφανείς βρετανοί συγγραφείς που βρέθηκαν κάτω από τη στέγη ή στους καταλόγους εγγεγραμμένων της λονδρέζικης λέσχης συγγραφέων Authors’ Club. Από το 1891 που ιδρύθηκε, με πρώτο πρόεδρο τον Τζορτζ Μέρεντιθ και δεύτερο τον Τόμας Χάρντι, φιλοξένησε ομιλητές όπως οι Εμίλ Ζολά, Μαρκ Τουέιν, Ράντγιαρντ Κίπλινγκ, Ουίνστον Τσόρτσιλ, Μπραμ Στόκερ ή Τ.Σ. Ελιοτ. Υπήρχαν βέβαια και δυσάρεστες παρουσίες. Η δράση τους επανήλθε ύστερα από χρόνια στο φως, όταν ο συγγραφέας Σ.Τζ. Σούλερ ψαχούλευε στα αρχεία της Authors’ Club ετοιμάζοντας ένα βιβλίο με την ιστορία της λέσχης, το οποίο συνέπεσε με την 125η επέτειό της.

Ενα ταξίδι αναψυχής. Το «Writers, lovers, soldiers, spies» κυκλοφόρησε πρόσφατα έχοντας χρηματοδοτηθεί συλλογικά μέσω της πλατφόρμας Kickstarter. Καταγράφει την πορεία της λέσχης από τα τέλη του 19ου αιώνα μέχρι σήμερα και από όλους τους πρωταγωνιστές της ίσως δύο είναι εκείνοι που ξεχωρίζουν για τους λάθους λόγους: ο βετεράνος της βρετανικής αντικατασκοπίας και συγγραφέας Χιου Πόλαρντ και ο εκδότης Ντάγκλας Τζέρολντ. Λέγεται ότι ο πρώτος είχε το συνήθειο να παρατάει το ρεβόλβερ του σε κάθε μέρος που επισκεπτόταν κι ότι ο δεύτερος διεύθυνε ένα περιοδικό τόσο συντηρητικό πολιτικά (το «English Review»), που έφτασε να στηρίζει τον Μουσολίνι. Και όχι μόνο: όπως επιβεβαίωσε ο Σ.Τζ. Σούλερ από τα αρχεία της Authors’ Club, ο Πόλαρντ και ο Τζέρολντ «οργάνωσαν την έναρξη του ισπανικού εμφυλίου». Δεν ήταν μόνοι: χρειάστηκε κι ένας πιλότος της ΜΙ6 ονόματι Σεσίλ Μπεμπ καθώς και ένας ισπανός εθνικιστής δημοσιογράφος γνωστός ως Λουίς Μπολίν. Το σχέδιό τους, όπως ετοιμάστηκε σε ένα γεύμα στο περίβλεπτο Simpson’s-in-the-Strand το 1936, θα ξεκινούσε με ένα ταξιδάκι αναψυχής στις Κανάριους Νήσους.

Με ένα De Havilland. Εκεί βέβαια βρισκόταν ο στρατηγός Φράνκο με εντολή της Δημοκρατικής Κυβέρνησης για να μην επιχειρήσει πάλι καμιά αποκοτιά. Οι τρεις συνωμότες σκόπευαν να τον μεταφέρουν κρυφά στο Μαρόκο, από όπου θα ηγούνταν της «αφρικανικής στρατιάς» και θα εισέβαλε στην Ισπανία. Ως βρετανικό, το αεροπλάνο δεν θα κινούσε υποψίες, χώρια που στην παρέα βρίσκονταν η κόρη του Πόλαρντ και μια φίλη της για τέλειο εκδρομικό καμουφλάζ. Ετσι κι έγινε. Το οκταθέσιο De Havilland έφτασε στη Λας Πάλμας στις 11 Ιουλίου του 1936. Μια εβδομάδα μετά, με τους επιβάτες τους αυξημένους κατά έναν, θα προσγειωνόταν στην πόλη Τετουάν. Ο στρατηγός Φράνκο οργάνωσε γρήγορα τον στρατό του, εισέβαλε στην Ισπανία χρησιμοποιώντας αυτή τη φορά γερμανικά αεροπλάνα και τα υπόλοιπα είναι Ιστορία. Δεν είναι απολύτως ξεκαθαρισμένο αν η βρετανική κυβέρνηση γνώριζε ή αν οι Πόλαρντ και Τζέρολντ δρούσαν αυτοβούλως. Το σίγουρο είναι ότι λίγο αφότου ο Φράνκο κατέλαβε την εξουσία, ο Πόλαρντ διορίστηκε σταθμάρχης της ΜΙ6 στη Μαδρίτη. Για τον Τζέρολντ δεν ξέρουμε πολλά σχετικά. Ο Μπολίν έγινε ο υπεύθυνος Τύπου του Φράνκο. Ο Μπεμπ, χρόνια αργότερα κι έπειτα από ένα σωρό βραβεύσεις από τον δικτάτορα, θα δήλωνε λίγο – πολύ ότι στα πρώτα στάδια εκείνης της αεροπορικής επιχείρησης είχε εξαπατηθεί.

Τελευταία Νέα