Τελικά είχε δίκιο ο ΓΑΠ. Επρεπε να έχει πραγματοποιηθεί τότε εκείνο το δημοψήφισμα για το ευρώ. Κουτσά – στραβά θα έχαναν οι δραχμιστές. Μπορεί μάλιστα να έχαναν και καθαρά. Και τότε θα έπαυαν οι άσχετοι, οι φανατικοί, οι τρελαμένοι κι οι παραπλανημένοι, αυτοί που βαριούνται, ζητούν προβολή ή θέλουν να βγάλουν λεφτά, οι εραστές της ελληνικής, της γερμανικής ή της βενεζουελανικής δραχμής, εν πάση περιπτώσει, να βγαίνουν κάθε τόσο και να λένε «μήπως το συζητήσουμε», «μήπως το σκεφτούμε», αφού άλλωστε «φτωχοί είμαστε, δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε, ίσα ίσα θα κερδίσουμε την ανεξαρτησία μας».

Είναι άγνωστο σε ποια από τις παραπάνω κατηγορίες ανήκει ο Νίκος Ξυδάκης ή αν αποτελεί μια κατηγορία από μόνος του. Είναι άγνωστο επίσης αν η κυβέρνηση εξακολουθεί να έχει ένα plan B σαν κι εκείνα που φαντασιωνόταν ο Βαρουφάκης: το πιθανότερο είναι ότι δεν έχει ούτε plan A, απλώς αυτοσχεδιάζει. Το γνωστό και το σίγουρο είναι πως δεν χρειάζεται κάποια συνωμοσία για να επέλθει η καταστροφή. Μερικά πράγματα γίνονται από μόνα τους, αρκεί ένα σκούντημα, ένα θρόισμα, ένας ψίθυρος. Οι δηλώσεις και αντιδηλώσεις του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του ΣΥΡΙΖΑ, που νομίζει ότι είναι ακόμη μπλόγκερ και μπορεί να λέει ό,τι του κατέβει, δεν έχουν άλλωστε μεγαλύτερη αξία από έναν ψίθυρο.

Διότι ζήτημα επιστροφής στη δραχμή δεν υπάρχει ώστε να χρειάζεται συζήτηση. Εχει απαντηθεί εδώ και πέντε χρόνια από μελέτη της Εθνικής Τράπεζας. Στην περίπτωση της ήπιας μετάπτωσης στο νέο νόμισμα, επεσήμαινε αυτή η μελέτη, το κατά κεφαλήν εισόδημα θα καταρρακωνόταν, η ανεργία θα εκτοξευόταν, το χρέος θα διπλασιαζόταν και η πρόσβαση σε βασικά αγαθά θα δυσκόλευε δραματικά. Στην περίπτωση της ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας, οι επιπτώσεις θα ήταν ακόμη μεγαλύτερες. Σε κάθε περίπτωση, το μεγαλύτερο τίμημα θα το πλήρωναν οι οικονομικά ασθενέστεροι. Και η πολιτική απομόνωση της χώρας θα ήταν πλήρης. Η Ελλάδα θα κοίταζε την Αλβανία με ζήλεια.

Υπάρχει όμως και μια άλλη διάσταση. Κατά σατανική σύμπτωση, την ημέρα που ο Ξυδάκης εξέθετε το συντριπτικό επιχείρημα ότι «το 1910, το 1930, το 1960 κάπως ζούσαμε», ο συντονιστής του εκλογικού προγράμματος της Μαρίν Λεπέν παρουσίαζε τη δική του στρατηγική για την έξοδο της Γαλλίας από το ευρώ. Οι λεπτομέρειες είναι αρκετά σύνθετες και αρκετά γαλλικές. Οπως παραδέχθηκε όμως ο αξιωματούχος αυτός, ο πιο ασφαλής τρόπος να πετύχει το σχέδιο αυτό είναι να διαλυθεί η ευρωζώνη. Και μαζί μ’ αυτήν, η ίδια η ευρωπαϊκή ιδέα.

Τα στρατόπεδα είναι πλέον σαφή. Από τη μια πλευρά, η νεοσύστατη σατανική συμμαχία του Τραμπ με τον Πούτιν και διάφοροι ακροδεξιοί και ευρωσκεπτικιστές. Από την άλλη, οι ευρωπαϊστές, οι φιλελεύθεροι, οι δημοκράτες. Το κόμμα που εκπροσωπείται από τον Ξυδάκη πρέπει επιτέλους να ξεκαθαρίσει πού ανήκει. Δυνατά και καθαρά, όχι με ψιθύρους.

Τελευταία Νέα