Επιτέλους, ένας Παναθηναϊκός με δικά του παιδιά, που αντιλαμβάνονται το βάρος της φανέλας, τη σημασία του Τριφυλλιού, που γνωρίζουν τον ύμνο της ομάδας.
Παίκτες που έχουν ακουστά τον Δομάζο, τον Πανάκη, τον Καμάρα, τον Αντωνιάδη, τον Καψή και έχουν σε αφίσα τον Σαραβάκο και τον Ζάετς.
Που παίζουν με τον άγουρο ενθουσιασμό του ερασιτέχνη, που τρέχουν με την ορμή των ερωτοχτυπημένων πριν συναντήσουν την αγαπημένη τους.
Για τους 18χρονους Μίγγο και Ευαγγέλου, τους 19χρονους Χατζηγιοβάννη και Πίσπα, τον Μαρινάκη, τον Χουχούμη και όλα τα Ελληνόπουλα που ξεροσταλιάζουν για μερικά αγωνιστικά λεπτά, η παρουσία του Μαρίνου Ουζουνίδη στον Παναθηναϊκό μοιάζει με τρεχούμενο νερό σε έρημο.
Η στροφή του Παναθηναϊκού στους νέους δεν πρέπει να ταυτίζεται με οικονομικά προβλήματα, ούτε να θεωρείται αδυναμία.
Γιατί στην πραγματικότητα πρόκειται για μια νέα Πράσινη Επανάσταση, που έρχεται 33 χρόνια μετά το κίνημα του Γιάτσεκ Γκμοχ, του Πολωνού Ζαπάτα του ποδοσφαίρου.
Και τότε ο Παναθηναϊκός ήταν ένας γίγαντας με πήλινα πόδια, με ποδοσφαιριστές ένσαρκα αγάλματα που έβλεπαν τους τίτλους να περνούν από μπροστά τους χωρίς να μπορούν να τους αγγίξουν. Ο Γκμοχ αποφάσισε να στηριχτεί στους νεαρούς Αντωνίου, Θανάση Δημόπουλο, Μαυρίδη, Καραβίδα που δίπλα στους έμπειρους Καρούλια, Καψή, Κυράστα και Γαλάκο έκλεισε τον στείρο κύκλο, βάζοντας ταυτόχρονα τις βάσεις για την ομάδα που θα πρωταγωνιστούσε στην Ευρώπη.
