Πόσο σοβαρή είναι μια πολιτική σκηνή που τρέφεται με καλαμπούρια;
Απάντηση. Δεν είναι!
Εδώ και δύο χρόνια ακούω και διαβάζω για κάποιον ΣΥΡΙΖΑ που είναι (δήθεν) μια εκδοχή της Κεντροαριστεράς και θα τα βρει με το ΠΑΣΟΚ να πολεμήσουν μαζί τη «δεξιά παλινόρθωση».
Υπάρχει τέτοιος ΣΥΡΙΖΑ; Ισως σε κάποιον άλλο πλανήτη –θα τον ψάξει η Διαστημική Υπηρεσία του Παππά.
Υπάρχει τέτοιο ενδεχόμενο; Ισως στα μυαλά όσων σκοτώνουν την ώρα τους στα καφενεία βγάζοντας κυβερνήσεις και πρωταθλητές.
Διότι οι υπόλοιποι δικαιούνται να αναρωτηθούν.
Γιατί αυτό που δεν έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ όταν ήταν στα ντουζένια του θα το επιχειρήσει τώρα που τον μαζεύουν με τα κουταλάκια;
Και γιατί αυτό που δεν δέχτηκε το ΠΑΣΟΚ όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν στα ντουζένια του να το αποδεχτεί τώρα που τον μαζεύουν με τα κουταλάκια;
Ασε που δεν υπάρχει και αντικείμενο.
Αφενός ο ΣΥΡΙΖΑ χάνει κι όποιος χάνει αναδιπλώνεται στο δοκιμασμένο ρεπερτόριο, δεν ράβει καινούργιο κοστούμι. Δείτε τι έγινε στους άγγλους Εργατικούς με τον Κόρμπιν και στους γάλλους Σοσιαλιστές με τον Αμόν.
Αφετέρου το ΠΑΣΟΚ δεν έχει κανένα προφανή λόγο να κηρύξει πανστρατιά εναντίον του Μητσοτάκη και υπέρ του Τσίπρα. Οχι μόνο θα πλακωθούν μεταξύ τους αν το επιχειρήσουν, αλλά κι η αυτοδυναμία της ΝΔ μάλλον τους βολεύει ώστε να μην μπλέξουν σε κυβερνητικούς μπελάδες.
Με άλλα λόγια, ούτε προσφορά υπάρχει ούτε ζήτηση. Αρα δεν βλέπω τη συναλλαγή.
Επειδή όμως η θλίψη γεννά παραφροσύνη, κυκλοφόρησε κι άλλη πατέντα: ότι η κυβέρνηση θα ζητήσει να ψηφιστούν τα μέτρα με 180 ψήφους για να εκβιάσει την αντιπολίτευση.
Ωραία ιδέα, αλλά πώς ακριβώς θα την εκβιάσει; Με εκλογές; Θα είναι η πρώτη φορά που ο εκβιαστής απειλεί να κάνει το χατίρι του εκβιαζομένου!
Τελικά όλα αυτά χαρακτηρίζουν απλώς ένα σύστημα εξουσίας που έχει χάσει τον μπούσουλα και σκαρφίζεται φανταστικές διεξόδους κι αποδράσεις.
Ανευ σημασίας, δηλαδή.
Ξέρετε γιατί; Επειδή την πολιτική δεν την προσδιορίζουν τα παρασκηνιακά νταραβέρια ούτε τα καφενειακά ακροατήρια, αλλά τα μεγάλα ρεύματα.
Και, καλώς Ή κακώς, στη σημερινή Ελλάδα ένα μόνο μεγάλο και ισχυρό ρεύμα καταγράφεται: η απόρριψη της κυβέρνησης. Ολα τα άλλα προσδιορίζονται σε σχέση με αυτό.
Κάθε μέρα που περνάει η κυβέρνηση θα χάνει, η αντιπολίτευση θα κερδίζει και κανείς δεν θα πάει να σώσει τους χαμένους. Φυσιολογική λειτουργία της δημοκρατίας.
Ακόμη κι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει προεξοφλήσει την ήττα του. Δεν λένε πια «θα νικήσουμε». Οριακά λένε «θα αντέξουμε».
Το μόνο που δεν ξέρουμε ακόμα είναι πόσο θα αντέξουν να χάνουν. Αλλά, μεταξύ μας, ούτε οι ίδιοι το ξέρουν.
