«Και το 1910, το 1912, 1930, το 1960 κάτι έκανε μια χώρα, κάπως ζούσαμε»είπε ο Νίκος Ξυδάκης σε τηλεοπτική εκπομπή, στο πλαίσιο συζήτησης περί πιθανότητας Grexit. Πέραν του πώς ερμηνεύτηκε αυτή η δήλωση και αν ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ εννοούσε άμεσα, υπαινικτικά ή δεν εννοούσε καθόλου επιστροφή στη δραχμή, τους τελευταίους μήνες φοριέται πολύ και άνευ αναστολών αυτό το στυλ τσιτάκι – ζακετάκι. Ενα δραχμορομαντικό αμπίρ που κυκλοφορεί στις πασαρέλες του δημόσιου λόγου με μουσική υπόκρουση το «Μη ζητάς, κορίτσι μου, ένα κορδελάκι, από τα ερείπια φτιάχνω ένα σπιτάκι». Μια λαγνεία για την παλιά ταβέρνα με τη λατέρνα και το σκουμπρί. Εξάλλου το είπε, περίπου, και το πρώην συντρόφι, ο Παναγιώτης ο Λαφαζάνης. Οτι, δηλαδή, η πορεία προς το νομισματοκοπείο είναι μονόδρομος.
Και καλά, ο Λαφαζάνης είναι ένας γραφικός που, στην πραγματικότητα, ποτέ δεν υπήρξε πολιτικός. Ο Νίκος Ξυδάκης όμως, που υπήρξε δημοσιογράφος, και θεωρεί εαυτόν εστέτ όπως καταδεικνύουν τα chalk stripe κοστούμια και τα εκλεκτά πούρα του, από τη Μύκονο κατάγεται, ανάλογη ηλικία έχει, θα θυμάται εκείνες τις εποχές της μεγαλουργίας όταν στο νησί του δεν υπήρχε λιμάνι και οι επισκέπτες κατέβαιναν με τις βάρκες. Και αν ρωτήσει μεγαλύτερους, θα του θυμίσουν και άλλα ενσταντανέ από τότε που «μεγαλουργούσαμε». Τους στρωμένους με χώμα δρόμους της Αθήνας όπου ξυπόλητα παιδιά έπαιζαν με μπάλα από κουρέλια. Ετσι εννοεί την ανάπτυξη που ευαγγελίζεται η κυβέρνηση; Εκτός και αν προσδοκά τη μείωση της ανεργίας με την επαναφορά επαγγελμάτων όπως του παγοπώλη, του λούστρου και του νερουλά.
Τελευταία Νέα