Κι αν ο ακομπλεξάριστος βουλευτής που δεν έχει ταμπού είναι ο λαγός της υπόθεσης; Αν πέταξε το σύνθημα της αποδαιμονοποίησης για να κόψει αντιδράσεις ο αρχηγός του; Αν η δουλειά του ήταν να ρίξει τον σπόρο ακόμη ενός δημοψηφίσματος –αυτή τη φορά με το ερώτημα «ευρώ ή δραχμή»; Ο βουλευτής Ξυδάκης δείχνει αρκετά παροπλισμένος για να αποτελεί μέρος ενός σχεδίου. Ενώ ως παλιός δημοσιολογών, είναι μάλλον αρκετά διψασμένος για μη διεκδικήσει το δικό του τέταρτο δημοσιότητας με μια δήλωση που θα τον έφερνε ξανά στον αφρό της επικαιρότητας.
Το ενδιαφέρον, πάντως, δεν βρίσκεται στο μυαλό του Νίκου Ξυδάκη και στην τηλεοπτική του επίδειξη έλλειψης ταμπού, αλλά στο μυαλό του Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος κάποτε, με μια τηλεοπτική περφόρμανς κι αυτός, είχε τονίσει ότι το ευρώ δεν είναι φετίχ. Στο μεταξύ, και μετά το δημοψήφισμα του ’15, φαίνεται να πίστεψε ότι η έξοδος από το κοινό νόμισμα θα ισοδυναμούσε με καταστροφή. Ακόμη κι αν αυτή η πεποίθηση δεν ήταν πρόσκαιρη, ένας πανικός της στιγμής, αλλά εδραιωμένη από μια στέρεα αντίληψη του κόσμου που απέκτησε μετά το τέλος της προσωπικής του αυταπάτης, το ερώτημα παραμένει: τι κάνει ένας πρωθυπουργός που δεν έχει φετίχ, παρέα με τους βουλευτές του που δεν έχουν ταμπού και πιστεύουν ότι συνομιλούν με την Ιστορία, όταν αισθάνονται εγκλωβισμένοι από την προοπτική ενός τέταρτου Μνημονίου;
Σε αυτό το σημείο βρασμού δεν βρίσκεται μόνο η κυβέρνηση αλλά μια ολόκληρη χώρα. Ο Αλέξης Τσίπρας αρνείται να δει στις κάλπες μια βαλβίδα εκτόνωσης. Αυτό το παλιό, αληθινό του φετίχ έχει γίνει πια ένα ταμπού.
