Τα αποτελέσματα των αμερικανικών εκλογών, ο αποκλεισμός των μουσουλμάνων στις ΗΠΑ, οι εξελίξεις στο Brexit, οι προσφυγικές ροές, οι τρομοκρατικές ενέργειες στην Ευρώπη, οι ακραίες συμπεριφορές και οι προκλητικές δηλώσεις των πολιτικών βάρυναν τους πίνακες έμπνευσης των σχεδιαστών. Οι καταδικασμένοι να παρακολουθούν το επίκαιρο για να προτείνουν το επόμενο στυλ έβαλαν στις παλέτες τους γκρι μολυβένια υφάσματα, αποχρώσεις οξειδωμένων μετάλλων, φθαρμένων τσιμεντένιων σκελετών. Συχνά έκρυψαν αντρικά και γυναικεία σώματα μέσα σε όγκους ρούχων, δημιούργησαν νέους τύπους καμουφλάζ με καπιτονέ μακριά μπουφάν, παλτό και παντελόνια από τσόχινες φανέλες. Σε μία ποιητική μορφή σχολιασμού κάλυψαν το σώμα με ίχνη πανοπλίας. Αλλοι το αποκάλυψαν αφήνοντας λωρίδες από διαφανή υλικά ή άλλα λεπτά υφάσματα δηλώνοντας την είσοδό μας στην εποχή της διαμαρτυρίας.

Πολύ πριν από τη δεκαετία του ’70 και τις πρώτες ενδείξεις του πανκ υπήρξαν τα «απίστευτα νιάτα» της επόμενης ημέρας της Γαλλικής Επανάστασης. Οταν το 1790 μετά το τέλος της τρομοκρατίας του Ροβεσπιέρου έκαναν την εμφάνισή τους οι νεαροί λεγόμενοι Incroyables (Απίστευτοι).Το απαράδεκτο για την εποχή τους ντύσιμο δήλωνε ρήξη και διαφωνία. Περπατούσαν βαριά και γυρτά σαν να ήταν δύσμορφοι. Τα ρούχα τους ήταν παραγεμισμένα διαλύοντας την καθιερωμένη σιλουέτα. Τα περίεργα κουρεμένα ψηλά στον σβέρκο μαλλιά τους έπεφταν μακριά και λυμένα μπροστά από το μέτωπο κρύβοντας τα πρόσωπά τους. Ηταν μία υπενθύμιση για τους αριστοκρατικούς λαιμούς που είχαν πέσει κάτω από τη λεπίδα της γκιλοτίνας. Τα παλτό τους κούμπωναν μπροστά κάτω από το στήθος, ενώ οι άκρες τους στο πίσω μέρος ήταν τόσο μακριές που σέρνονταν στους σκονισμένους δρόμους του Παρισιού. Η ενδυματολογική τους παραφωνία εξέφραζε την έντονη απόστασή τους από τη ροή των γεγονότων. Και τα θηλυκά μέλη φορούσαν διαφανή φορέματα –κατάλοιπα εσωρούχων –δένοντας κόκκινες κορδέλες στον λαιμό παραπέμποντας στην ποινή του αποκεφαλισμού. Η ιστορία των Απίστευτων ήρθε στο παρόν χάρη στην έμπνευση που πέρασε από το μυαλό του Τζον Γκαλιάνο. Οταν σχεδίαζε τα κόκκινα, μαύρα, λευκά σύνολα της συλλογής Maison Margiela Artisanal, παρατηρώντας την άνοδο της αβεβαιότητας να υπερχειλίζει την εξασθενημένη κοινωνική ανοχή του Παρισιού.

Το ίδιο συνέβη στη Ρέι Καβακούμπο η οποία περιέγραψε τη συλλογή της Comme des Garçons ως σχόλιο στο «πανκ του 18ου αιώνα. Εποχή αλλαγής και επαναστάσεων», είπε και δούλεψε τους όγκους των ροζ – κόκκινων κομματιών της με λεπτομέρειες από την πανοπλία των ιαπώνων πολεμιστών σαμουράι, μαζί με στοιχεία κορσέδων για να προσδώσει στο σώμα της συλλογής της την προστασία από την επιθετικότητα του περίγυρου. Η ίδια έκφραση ορμητικότητας ενός σώματος μέσα σε μία πανοπλία από πεπιεσμένα κομμάτια γκρίζου μάλλινου τουίντ φάνηκε στη θεατρικότητα του πρόσφατου σόου του αμερικανού σχεδιαστή Τομ Μπράουν. Για την παρουσίαση ο Μπράουν απομακρύνθηκε από τις εμβληματικές διευθύνσεις ιστορικών μνημείων του παριζιάνικου κέντρου και κατευθύνθηκε στα ανατολικά προάστια. Εκεί όπου η παραμονή προσφύγων από τη Συρία και οι αυτοσχέδιοι καταυλισμοί άστεγων Αφρικανών περιγράφουν τη δυστοπία του παρόντος στη γαλλική μητρόπολη.

Στην άλλη πλευρά του κόσμου, στη Νέα Υόρκη, η διαμαρτυρία για τα συνεχόμενα επεισόδια αντιπαράθεσης των αμερικανών πολιτών με τον απρόβλεπτο νέο τους πρόεδρο δημιούργησε μία σύγχρονη εικονολογία στο σύστημα της μόδας. Οι σχεδιαστές Χουμπέρτο Λεόν και Κάρολ Λιμ της συλλογής Opening Ceremony συνεργάστηκαν με τον χορογράφο Τζάστιν Πεκ και την ομάδα χορού του Μπαλέτου της Νέας Υόρκης και παρουσίασαν τις προηγούμενες ημέρες το χορευτικό έργο «Οι καιροί αγωνίζονται». Με τους χορευτές ντυμένους με Τ-shirts και αμάνικες φανέλες που ακολουθούσαν τη γραφιστική των 80s στα προστατικά συνθήματα άμυνας, διαμαρτυρίας, ενότητας και πάλης. Τα ντένιμ παντελόνια και οι ολόσωμες φόρμες εργασίας των χορευτών είχαν στην αποχρωση και τη γραμμή τους ίχνη μνήμης από τις φωτογραφίες των πανταχόθεν μεταναστών που κατέφθαναν στη νήσο Ελις τον 19ο αιώνα.

Τελευταία Νέα