Από την πρώτη ακρόαση του «Absence» –με έξι συνθέσεις του Γιάννη Παπατριανταφύλλου, δύο του Γιώργου Κοντραφούρη, μία του Δημήτρη Τσάκα και μία του Τάκη Πατερέλη –γίνεται σαφές το αυτονόητο: η τζαζ είναι μια ακόμη γλώσσα για να επικοινωνήσουν οι άνθρωποι. Και τα λόγια από το στόμα του εξαίρετου κοντραμπασίστα αποκτούν ιδιαίτερο νόημα: «Ο ήχος της τζαζ βγήκε από τις ομάδες του περιθωρίου, των ανθρώπων που αγωνίζονταν για την επιβίωσή τους και είχαν την ανάγκη να δώσουν ήχο στις σκληρές μάχες που έδιναν. Εγινε όμως η μουσική της μπουρζουαζίας και αποκόπηκε από τη ρίζα της. Οποιος ήθελε να δηλώσει ψαγμένος έλεγε ότι ακούει τζαζ».
Ο κύκλος των δέκα κομματιών που συνθέτουν το “Absence” ακτινογραφεί την εσωτερική διαδρομή του Γιάννη Παπατριανταφύλλου, το όνομα του οποίου είναι συνδεδεμένο τα τελευταία 20 χρόνια με τον Σωκράτη Μάλαμα: «Πριν από λίγες μέρες πήγα σε μια εκπομπή για να παρουσιάσω τον δίσκο μου και πώς έφτασε η κουβέντα πάλι στο Σωκράτη ούτε που το κατάλαβα. Το κλείσιμο ήταν “τώρα ακούμε την «Πριγκιπέσα» όπου παίζει μπάσο ο Γιάννης Παπατριανταφύλλου”…». Τα διηγείται γελώντας και μακαρίζοντας την τύχη του που βρέθηκε δίπλα στον δημοφιλή τραγουδοποιό. Ηταν άλλωστε από εκείνους που άκουσαν τις πρώτες συνθετικές απόπειρες γιατί «ο Σωκράτης δεν μασάει τα λόγια του, κάτι με έκανε να εμπιστευτώ και να αφουγκραστώ την άποψή του. Το CD είναι ένας τρόπος να απελευθερώσει ό,τι είχε στοιβαχτεί μέσα μου από την απώλεια του αδελφού μου. Από τη στιγμή που έμαθα ότι πρόκειται να φύγει μέχρι σήμερα όλη η διαδρομή των συναισθημάτων, των γεγονότων, ό,τι πέρασε και άφησε κάτι, επιχείρησα να το δώσω μέσα από αυτές τις συνθέσεις».
ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΔΕΛΦΟ ΤΟΥ. Το “Absence” ανοίγει με το «Blues for Spyros» και ακολουθεί το «Changes of life». «Αυτή η μελωδία έχει κάτι παράδοξο στην αρμονία. Οταν μπήκαν τα παιδιά στο στούντιο για να το γράψουμε κάπου σκοντάψαμε. Καταλάβαινα απολύτως τους προβληματισμούς τους μόνο που η μελωδία κινηματογραφούσε με υψηλή ακρίβεια ό,τι ακριβώς υπέστην: ήμουν σε μια περίοδο της ζωής μου που όλα πήγαιναν τέλεια –μουσικές συναυλίες, φίλοι, προσωπικά –και μέσα σε ένα απόγευμα ήρθε η ανατροπή. Ο αδελφός του είχε μόνο λίγους μήνες ζωής». Αυτό το γεγονός ήταν η αφορμή για να ελευθερωθεί η δημιουργική πλευρά του Γιάννη Παπατριανταφύλλου που ο εσωτερικός κόσμος του είναι γεμάτος από τους ήχους των Τσάρλι Πάρκερ, Μάιλς Ντέιβις, Τζον Κολτρέιν, του μπασίστα Πολ Τσέιμπερς ή του σημερινού Κρίστιαν ΜακΜπράιντ. «Οχι πως αν έμενα στο πεδίο των εκτελεστών θα γινόταν κάτι. Αλλά θα ήταν ψέμα να μην παραδεχθούμε ότι υπάρχει σε όλους τους μουσικούς ένα κομμάτι εγωκεντρισμού και ματαιοδοξίας που θέλουμε να αποδείξουμε ότι μπορεί να κάνουμε κάτι παραπάνω από το να παίζουμε καλά. Και η σύνθεση, η δημιουργία είναι ο ένας και μοναδικός τρόπος για να το αποδείξουμε. Τώρα, τι θα μείνει, ο χρόνος θα το δείξει. Αυτός μόνο αυτός ξέρεις καλύτερα από όλους».
