Σε άλλο ρόλο τον είχαμε συνηθίσει. Να ειρωνεύεται τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης για τη δύσκολη παιδική του ηλικία. Να χαρακτηρίζει τον Αδωνη Γεωργιάδη «πεμπτουσία του γελοίου». Να κατηγορεί τους ιδεολογικούς του αντιπάλους για «χούτσπα», όπως είναι το θράσος στα εβραϊκά. Τι συνέβη λοιπόν και ο «αριστερός αριστοκράτης», όπως είναι γνωστός ο υπουργός Οικονομικών από τότε που δημοσιοποιήθηκαν τα πόθεν έσχες του, ήρθε προχθές το βράδυ σε μια τόσο βίαιη αντιπαράθεση με τον Πρόεδρο της Βουλής; Για νέμεση πρόκειται; Για εκδίκηση; Ή για κάτι πιο πολιτικό;
Υπάρχει η τρέχουσα ερμηνεία: ο Τσακαλώτος εκνεύρισε τον Τσίπρα επειδή είπε πως έχει υλοποιηθεί μόνο το 35% των προαπαιτούμενων της δεύτερης αξιολόγησης, ο Βούτσης ανέλαβε να καθαρίσει αδειάζοντας τον Τσακαλώτο σε μια τηλεοπτική εκπομπή, ο Τσακαλώτος τα πήρε και όταν του παρουσιάστηκε η ευκαιρία χαρακτήρισε τον Βούτση «απαράδεκτο». Την επομένη, για να θολώσει τα νερά, έριξε και μια επίθεση στον Μητσοτάκη.
Ενδιαφέροντα όλα αυτά, αλλά συγκαλύπτουν την ουσία. Και η ουσία είναι ότι η κυβέρνηση δεν αποτελείται από καλούς και κακούς, ειλικρινείς και ψεύτες, ευέξαπτους και ψύχραιμους, αλλά είναι ενιαία, έχει ενιαία ευθύνη και αντιμετωπίζει ένα μεγάλο πρόβλημα. Ο ολλανδός πολιτικός επιστήμονας Κας Μούντε, γνωστός από τα πολλά βιβλία του περί λαϊκισμού που κυκλοφορούν και στα ελληνικά, το θέτει πολύ παραστατικά. Οταν στην παγκόσμια ατζέντα κυριαρχούν η μετανάστευση και η ασφάλεια, γράφει στη Χάφινγκτον Ποστ, τα προβλήματα που έχει η Ελλάδα με τη λιτότητα μόλις και μετά βίας αναπαράγονται στις οικονομικές εφημερίδες. Το μεγαλύτερο πρόβλημα του Αλέξη Τσίπρα δεν είναι πλέον ότι οι εταίροι του τον έχουν απομονώσει. Αλλά ότι τον αγνοούν.
Αυτό επιβεβαιώθηκε χθες με τη φημολογία που ήθελε τον έλληνα υπουργό Οικονομικών να απορρίπτει πρόσκληση του Σόιμπλε να συναντηθεί στο Βερολίνο με τον ίδιο και τον Πολ Τόμσεν του ΔΝΤ. «Δεν σας καλέσαμε ποτέ», ανακοίνωσε το γερμανικό υπουργείο Οικονομικών. Είναι σαν εκείνες τις συνόδους κορυφής όπου οι ευρωπαίοι ηγέτες συζητούν με την Τερίζα Μέι διάφορες γενικότητες και κάποια στιγμή τής ζητούν να περάσει έξω για να θίξουν μερικά ευαίσθητα ζητήματα. Μόνο που στην περίπτωσή μας ο Τσακαλώτος δεν ήταν παρών ούτε στις γενικότητες…
Μέσα σε δύο χρόνια, γράφει ο Μούντε, ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε αντιπαθής στο εσωτερικό και ασήμαντος στο εξωτερικό. Σε ένα τέτοιο κλίμα δεν έχει καμιά σημασία αν ο Τσακαλώτος χαρακτηρίζει τον Βούτση απαράδεκτο κι εκείνος απαντά ότι τέτοιοι χαρακτηρισμοί είναι εκτός τόπου και χρόνου. Αυτό που αποτυπώνει την πραγματική εικόνα της χώρας δεν είναι το «έλα ρε Νίκο» που ακούστηκε να λέει ο Πρωθυπουργός στον Πρόεδρο της Βουλής. Αλλά το «Ευκλείδη, χάσαμε» που θα έπρεπε να πει στον υπουργό του. Χωρίς καν ο τελευταίος να μπορεί να απαντήσει «χούτσπα».
Τελευταία Νέα