[Κραυγές και ψίθυροι] Στα κάγκελα με τη Γιαδικιάρογλου

Κάτι μου θύμιζε. Που ουδεμία σχέση είχε με αυτό που έβλεπα. Κι αυτό που έβλεπα την περασμένη Τετάρτη το βράδυ ήταν η συνεδρίαση της Βουλής. Δεν θα σταθώ στην ποιότητα του πολιτικού λόγου –που σε κάποια περίπτωση είχε επιπλέον εκείνο το χαρακτηριστικό μάσημα των φθόγγων που επιφέρει η κατανάλωση αλκοόλ. Εξάλλου το έχουμε δει και ξανακούσει. Αυτό που δεν έχουμε ξαναδεί είναι να μιλάει ο Πρωθυπουργός και από πίσω του στελέχη της συγκυβέρνησης (την Τετάρτη ήταν ο Νεκτάριος Σαντορινιός και ο Σωκράτης Φάμελλος του ΣΥΡΙΖΑ με τον Νίκο Μαυραγάνη των ΑΝΕΛ) να μιλάνε μεταξύ τους, να σκουντιούνται, να μπεγλερίζουν. Και να ξεκαρδίζονται στα γέλια κάθε φορά που ο Αλέξης Τσίπρας διάνθιζε τον λόγο του με κάτι που σε πολύ ελεύθερη μετάφραση θα μπορούσε να ερμηνευθεί ως μικροποσότητα χιούμορ. Οπως ας πούμε το «θα μείνετε με τις δημοσκοπήσεις στο χέρι». Και το πολυαγαπημένο του σουξέ «Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα».

Ή μάλλον το έχουμε ξαναδεί. Γι’ αυτό μου θύμιζε κάτι. Τη σκηνή από την εκδρομή στην ταινία «Το ξύλο βγήκε απ’ τον Παράδεισο». Χωρίς βεβαίως την εφηβική αθωότητα που αποτυπώνει το πνευματώδες χιούμορ του Σακελλάριου. Αλλά με μία ενήλικη υστερία. Των ανθρώπων που ασκούν κυβερνητικό έργο κάνοντας αντιπολίτευση. Ούτε καν όμως στην προηγούμενη κυβέρνηση, αλλά στην (πιθανότατα) επόμενη. Εξάλλου η επιχειρηματολογία για το μη κλείσιμο της αξιολόγησης πείθει όσο και το «Εγώ πρόσεχα τη Λαζάρου, που πρόσεχε την Πολυχρονοπούλου, που πρόσεχε την Ξανθοπούλου, που μιλούσε με τη Γιαδικιάρογλου» από την ίδια σκηνή.

Γενικά όμως, έτσι όπως έχουν εκπέσει πλέον τα προσχήματα, οι δηλώσεις και οι συμπεριφορές της συμπολίτευσης, παραπέμπουν σε αποσπάσματα ταινιών και θεατρικών από ένα μεγάλο φάσμα ρεπερτορίου. Ο Αλέξης Τσίπρας, για παράδειγμα, ξεκίνησε πριν από δύο χρόνια ως «Ο άνθρωπος που θα γινόταν βασιλιάς» (η ταινία του Χιούστον βασίζεται στο ομώνυμο διήγημα στο οποίο ο Κίπλινγκ αφηγείται το χρονικό μιας τυχοδιωκτικής ουτοπίας) για να γίνει σήμερα ο «Βασιλιάς της (πολιτικής) μοναξιάς». Ενας «Ριχάρδος Γ’» χωρίς τον λογοτεχνικό μανδύα του Σαίξπηρ. Με τον Νίκο Παππά είναι σαν να βλέπω με το ενα μάτι τον «Μισάνθρωπο» και με το άλλο τον «Ταρτούφο» του Μολιέρου. Ο Παύλος Πολάκης είναι σαν παίζει ο Σεφερλής τον «Καβγατζή» του Φασμπίντερ. Και ο Πάνος Καμμένος σαν να παίζει –αυτός όμως το κάνει συνειδητά –το «Μόνος στο σπίτι». Και όλοι μαζί τον «Αρχοντοχωριάτη» και το «Ζητείται ψεύτης» συγχρόνως. Μόνο για τον Δημήτρη Τζανακόπουλο δεν ξέρω τι τελικά στενεύει πιο πολύ αυτό το παιδί. Το κοστούμι ή ο όποιος ρόλος του;