Χθες ήταν η παγκόσμια ημέρα φιλίας. Και στο facebook, που είναι το ιερό τέμενός της, το κάψαμε. Με τρόπο όμως που αν τον έβλεπαν «Οι εντιμότατοι φίλοι μου» θα ξανάρχιζαν τα χαστούκια στους επιβάτες των τρένων (η κορυφαία, κατά τη γνώμη μου, σκηνή της εμβληματικής ταινίας του Μονιτσέλι). Γέμισαν λοιπόν οι οθόνες με κάτι σαν ιπτάμενα πιατίνια ή φρίσμπι που έρχονταν από δω κι από κει και είχαν φωτογραφίες φίλων –ο δικός μου λογαριασμός είχε και τη φωτογραφία μιας φριτέζας που την είχα βγάλει για να θυμάμαι το μοντέλο. Και μετά αυτά τα πιατίνια ή φρίσμπι σχημάτιζαν μια φιγούρα που χόρευε μακαρένα ή λαμπάντα και μετά έφευγαν και ξανάρχονταν άλλα –η φριτέζα μου σταθερή –και ξαναχόρευε η φιγούρα μακαρένα ή λαμπάντα. Και οι περισσότεροι αυτό το κοινοποιούσαν και τους έκαναν πολλά λάικ κι έτσι γιορτάσαμε την ημέρα φιλίας.
Το φαινόμενο κινείται εντός των ορίων της ιντερνετικής γραφικότητας αλλά φοβάμαι πως κάποιο πρωί θα ξυπνήσουμε και θα συνειδητοποιήσουμε ότι ένα μεγάλο μέρος του γραπτού και προφορικού λόγου έχει αντικατασταθεί από εικόνες και σκίτσα. Ολο και συχνότερα, όλο και περισσότεροι –κάποιοι μάλιστα που ο λόγος είναι, κατά κάποιον τρόπο, η δουλειά τους –εκφράζονται διαδικτυακά με μίνιονς που φιλιούνται, αλεπούδες που κουνάνε τον ποπό τους, σκυλάκια που ξεκαρδίζονται, πατατόφατσες που κάνουν εμετό και άλλα τέτοια. Ενα είδος ιερογλυφικών όχι ως προπομπός της γραφής αλλά μάλλον ως νεκροπομπός της. Κι εδώ δεν ισχύει το «μία εικόνα, χίλιες λέξεις» αλλά το πιο οργουελικό πως όταν, δηλαδή αφαιρούνται λέξεις, αφαιρούνται και έννοιες.
