Μα δεν υπάρχουν λεφτά! Τη φράση αυτή ακούµε συνεχώς από τα χείλη των κυβερνώντων. Και µπορεί να αποτελεί µέρος της καθηµερινής τους ρητορείας για να δικαιολογήσουν πολλές φορές τα αδικαιολόγητα. Και τις περισσότερες φορές για να επιχειρηµατολογήσουν για τις µη προσλήψεις στην Παιδεία ή για τις τεράστιες και εγκληµατικές συχνά ελλείψεις στην Υγεία.
Τι γίνεται όµως όταν «λεφτά υπάρχουν» αλλά η κατάσταση είναι πάλι δυστοπική; Τι γίνεται όταν, σε πεδίο άσκησης πολιτικής µη µνηµονιακό, όπου τα νούµερα και οι αριθµοί δεν είναι µέρος µιας διαπραγµάτευσης για τον δηµοσιονοµικό χώρο, η αλήθεια είναι πάλι εφιαλτική; Μιλάµε για το µείζον θέµα του Προσφυγικού. Για τις τεράστιες ευθύνες (και των κυβερνώντων). Κι όµως. Εδώ λεφτά υπάρχουν. Δεν υπάρχει όµως πολιτική βούληση. Συχνά, πάλι, τα λεφτά πάνε σε ΜΚΟ. Μερικές εξ αυτών αµφισβητούµενης υπόστασης και προθέσεων. Και σίγουρα δεν πάνε σε µια σοβαρή κεντρική διαχείριση µε επόπτευση της κυβέρνησης. Παρότι η χώρα αντιµετωπίζει τεράστιες ροές. Και υπό το καθεστώς µιας επισφαλούς συµφωνίας µε την ασταθή Τουρκία. Ας καταλάβουν οι κυβερνώντες έγκαιρα, πως από τα χέρια τους περνάει ένα φλέγον θέµα ανθρωπισµού, κοινωνικής συνοχής και δηµοκρατίας.
Και σήµερα βιώνουµε και στο πεδίο του Προσφυγικού, έναν βαθύ ερασιτεχνισµό που προσφάτως οδήγησε και σε τραγικές ανθρώπινες απώλειες. Και χθες στα δραματικά γεγονότα στο 1ο Δημοτικό Σχολείο Νέου Ικονίου Περάματος όπου ο ρατσισμός νίκησε, αφού από τα 130 παιδιά τα περισσότερα δεν μπήκαν στις τάξεις με αφορμή τη φοίτηση προσφυγόπουλων. Μια υπόθεση που ξεπερνάει τις πολιτικές αντιπαλότητες και δοκιμάζει την αντοχές μας ως κοινωνίας.
Τελευταία Νέα