Δεν είναι που του λείπει ο Νίκος (ο Παππάς), που δεν του λείπει εδώ που τα λέμε, διότι αν του έλειπε ένα τηλέφωνο θα του έκανε και ο άλλος θα «τσακιζόταν» να φτάσει. Βολίδα θα έτρεχε στο Μαξίμου. Σαν τα σκυλάκια που τους σφυρίζει το αφεντικό όταν απομακρύνονται και εκείνα τρέχουν με τη γλώσσα έξω περιμένοντας ένα χάδι. Τώρα έχει Μιχόπουλο, και Τζανακόπουλο, και Βερναρδάκη, και όπως πάντα τον μπαρμπα-Αλέκο Φλαμπουράρη.
Οχι, λοιπόν, δεν του λείπει ο Νίκος ο Παππάς. Είναι που δεν ξέρει τι να κάνει. Βλέπει τον τοίχο να ‘ρχεται κατά πάνω του με 200 και δεν βλέπει πώς θα τον αποφύγει. Να κάνει δημοψήφισμα το οποίο του το έχουν ετοιμάσει ήδη και είναι στο τραπέζι ή να κάνει εκλογές και να αποχωρήσει με μικρά μικρά βηματάκια;
Οι περισσότεροι του λένε «προκήρυξε ένα δημοψήφισμα με θέμα “ευρώ ή δραχμή”, να την κάνεις την Ευρώπη να χτυπάει προσοχές σαν νεοσύλλεκτος σε κέντρο εκπαίδευσης. Δεν βλέπεις που τρεις στους δέκα Ελληνες θέλουν επιστροφή στη δραχμή;». Το βλέπει. Αλλά αυτός νοιάζεται για το κόμμα το οποίο φυλλορροεί σαν πλάτανος το φθινόπωρο (μα τι λέω ο ποιητής!).
Καταλαβαίνει ότι όσο κρατιέται στην εξουσία, πιο πιθανό είναι να επιστρέψει από εκεί που ξεκίνησε την πορεία προς αυτή (στο 4-5%), παρά να διατηρηθεί πάνω της. Και τον τρώει η αγωνία τον άνθρωπο. Τον σκέφτομαι (λέμε τώρα…).
Ενδείξεις
Τον παρακολούθησα (ολόκληρο) προχθές το βράδυ στη Βουλή. Η ομιλία του –με συγχωρείς Αλέξη μου, θα το πω –ήταν για κλάματα. Εμφανώς ζορισμένος. Η κακή ψυχολογική του κατάσταση αποτυπωνόταν ανάγλυφα στις κινήσεις, στον τρόπο που μιλούσε, στο τι έλεγε όταν ξέφευγε από το κείμενο το οποίο του είχαν γράψει για να απαγγείλει (και δεν είχε αποστηθίσει). Και στα λάθη που έκανε.
Τα τρανταχτά εκείνα λάθη που δείχνουν καθεστώς που φλερτάρει με πρότυπα λατινοαμερικανικά (κρίμα που δεν είναι –ακόμη! –interactive η στήλη να βάλω εδώ Γιώργο Τράγκα, φίλο μου, να φωνάζει «καλημέρα Μπογκοτά, καλημέρα Κολομβία της Ευρώπης» να το «δέσω» και ηχητικά το όλο θέμα). Πρωθυπουργό που ομολογεί δημοσίως ότι «μελετά» τις, καλυπτόμενες από τις (αυστηρές) διατάξεις περί προσωπικών δεδομένων, δηλώσεις περιουσιακής κατάστασης πολιτών για να τους εκδικηθεί επειδή δεν τον γλείφουν /ξεσκονίζουν/προσκυνούν μπορεί να αναζητήσει κανείς σε Βενεζουέλα, Βολιβία, Παραγουάη, Εκουαδόρ, Νικαράγουα. Στην Ευρώπη, όπου εν πολλοίς λειτουργούν οι δημοκρατικοί θεσμοί, όχι.
Υπόσταση
Επίσης στις ίδιες χώρες μπορεί να αναζητήσει κανείς προέδρους Κοινοβουλίων οι οποίοι, επισπεύδοντες να αθωώσουν και να δικαιολογήσουν αυτές τις εμφανώς παράνομες και αντιδημοκρατικές «πρωτοβουλίες» των πρωθυπουργών που τους έχρισαν προέδρους, αναλύονται σε βλακώδεις αναφορές του είδους «εντάξει τώρα, μην το κάνουμε και θέμα, δεν έγινε και τίποτε, αναρτημένα είναι αυτά» (ποια!). Στην Ευρώπη, ακόμη και στην… Κολομβία του Νότου, κατά τον όρο Τράγκα τον οποίο επικαλούμαι εκ νέου, κάτι τέτοια προδίδουν δουλικότητα και μια τάση «αφέντη μου, μη νοιάζεσαι, εγώ χαλί θα γίνω να περάσεις από πάνω μου».
Οχι προσήλωση στους δημοκρατικούς θεσμούς, ούτε αξιοπρέπεια με την οποία άλλοι προγενέστεροι Βούτσηδες, Πρόεδροι της ελληνικής Βουλής, έχουν θωρακίσει τον τρίτο στη σειρά θεσμό του πολιτεύματος.
Τελικά είμαι πεπεισμένος πια ότι δεν είναι το αξίωμα που δίνει υπόσταση σε κάποιον, είναι ο κάποιος που δίνει υπόσταση στο αξίωμα…
Παραδείγματα
Φυσικά υπάρχουν και τα χειρότερα –από το bullying που μπορεί εξαπολύσει μια κυβέρνηση κατά των μη αρεστών σε αυτή δημοσιογράφων από το βήμα της Βουλής. Εβλεπα, ας πούμε, χθες στο Διαδίκτυο ένα video από μια συνέντευξη στα όρθια που έδινε η ακροδεξιά υποψήφια για το προεδρικό αξίωμα στη Γαλλία Μαρίν Λεπέν και την «τύχη» που επεφύλαξαν σε δημοσιογράφο οι σωματοφύλακές της επειδή της υπέβαλε μια σκληρή ερώτηση. «Καροτσάκι» τον έβγαλαν από την αίθουσα τον άνθρωπο, με σπρωξιές και σφαλιάρες. Και υπάρχει πάντα ζωντανό, εδώ δίπλα μας, το παράδειγμα της Τουρκίας. Οπου το παραμικρό σχόλιο για τον Σουλτάνο Ερντογαν μπορεί να σε στείλει φυλακή.
Το ξέρω, ιδέες ρίχνω, αλλά δεν αντέχω…
Για να θυμόμαστε
Ολα πια εγώ, όλα; Εγραψα χθες για το πόσο δύσκολη έχει γίνει η σχέση του προέδρου Αλέξη με τον υπουργό του Τσακαλώτο και το αποτέλεσμα ήταν να επιτύχω το θετικό αποτέλεσμα: τους έφερα κοντά. Χθες πρωί πρωί δέχθηκα τηλεφώνημα από τον άλλον άνθρωπό μου στο Μαξίμου (δυο έχω και τους ξαλλάζω…), ο οποίος με διαβεβαίωσε ότι «δεν υπάρχει η παραμικρή διάσταση στις σχέσεις τους» και πως «συνεργάζονται σε όλα».
Μάλιστα, προς επίρρωση των ισχυρισμών του και ως αποδεικτικό της στενής συνεργασίας, μου ανέφερε ότι ο πρόεδρος Αλέξης έχει «δανείσει» στον υπουργό Τσακαλώτο τον στενό του συνεργάτη Θόδωρο Μιχόπουλο, ο οποίος βοηθάει τον υπουργό Οικονομικών στην επικοινωνιακή διαχείριση της κρίσης με την εμπειρία που διαθέτει στα θέματα που σχετίζονται με την επικοινωνία. Και μάλιστα ότι ο Μιχόπουλος ήταν μαζί του και στις Βρυξέλλες στην πρόσφατη συνεδρίαση του Eurogroup και είναι αυτός επίσης ο οποίος έγραψε και την απάντηση στο Bloomberg, με την οποία ουσιαστικά η κυβέρνηση παραδέχεται ότι έχει υλοποιήσει το 1/3 των δεσμεύσεων που είχε αναλάβει και πως το υπόλοιπο 70% παραμένει προς διαπραγμάτευση.
Γιατί τα γράφω τώρα όλα αυτά; Μα για τον ιστορικό του μέλλοντος, βρε κουτά…
Στα Γιάννινα αδερφές μου
Τώρα σε ό,τι με αφορά, ενημερώνω Αρχές, υπηρεσίες και οιονδήποτε ενδιαφερόμενο τρίτο (του Καμμένου υπουργού συμπεριλαμβανομένου…) ότι σήμερα ανεβαίνω εύανδρο Ηπειρο, τη γενέθλια γη, διότι έχω επιφορτιστεί με σοβαρό έργο. Συντονίζω μεθαύριο Κυριακή εκδήλωση του Κύκλου Ιδεών για την Εθνική Ανασυγκρότηση με θέμα: «Η θέση της Ελλάδας σε μια Ευρώπη που αμφισβητείται». Η εκδήλωση είναι προγραμματισμένη για τις 11.30 το πρωί στον πολιτιστικό πολυχώρο «Δημήτρης Χατζής» (ένας υπέροχος χώρος εκεί όπου άλλοτε ήταν τα παλιά σφαγεία της πόλης) και θα μετάσχουν σε αυτή ο Δημήτρης Κούρκουλας, πρ. υφυπουργός Εξωτερικών, ο Σπύρος Βλέτσας, συγγραφέας – αρθρογράφος, ο νομικός Δημήτρης Παπαγεωργίου και βεβαίως ο πρόεδρος Ευάγγελος Βενιζέλος.
Το θέμα εξαιρετικά επίκαιρο, η συγκυρία κατά την οποία θα εξελιχθεί η συζήτηση απολύτως συμβατή και ως εκ τούτου έχω την εκτίμηση ότι θα ακουστούν και πέντε πράγματα ενδιαφέροντα, από αυτά που δεν τα ακούς πουθενά –πολύ περισσότερο εκεί όπου θα έπρεπε, δηλαδή στη Βουλή…
