Την ώρα που ο νεαρός Νικολάου με γερό άλμα και κεφαλιά πανηγύριζε το πρώτο του (επαγγελματικό) γκολ με τη φανέλα του Ολυμπιακού, το ρολόι του χρόνου γύριζε προς τα πίσω. Γρήγορα. Και σταματούσε στον Τσόρι Ντομίνγκες. Οταν ένα ταλέντο βγαίνει και το όνομά του γίνεται σύνθημα στα χείλη των οπαδών, ένας βετεράνος οδεύει προς την αποστρατεία. Ο Νικολάου, καλό σκαρί και με δυνατότητες να εξελιχθεί παραπάνω, πείθει πως διαθέτει το πακέτο ώστε να στελεχώσει την άμυνα του πρωταθλητή. Στον αντίποδα, όσο περνούν τα 24ωρα και συνειδητοποιείς ότι στο εξής η ευρωπαϊκή λίστα του Ολυμπιακού δεν θα περιλαμβάνει τον άνθρωπο που συνέβαλε τα μέγιστα ώστε να μην αποκλειστεί η ομάδα, παγώνεις. Ο Τσόρι δεν ήταν απλά ένας μέσος με εξαιρετικές τεχνικές δυνατότητες. Υπήρξε χαφ – τοτέμ στο Λιμάνι, παίκτης με έντονη προσωπικότητα, από αυτούς που σε οδηγούν στα γήπεδα με το αλέγκρο στυλ τους. Κλάση μεγάλη κι ας μην είχε το όνομά του Τζιοβάνι ή του Ριβάλντο. Εδωσε και πήρε πολλά. Ισως ξαναδώσει, ίσως ξαναφανεί καθοριστικός. Για να είμαστε ειλικρινείς, δεν φταίει ολότελα ο Μπέντο. Τουλάχιστον όχι τόσο, όσο τα 36 χρόνια που βαραίνουν πια τις πλάτες του καλλιτέχνη Αργεντινού.
Ο λόγος στις ομάδες
Δύο ήταν τα σύνολα που μας εντυπωσίασαν το διήμερο. Αρχικά, ο ΠΑΟΚ. Ο Ιβιτς έπαιξε τα ρέστα του όταν έδιωξε τον Τζαβέλλα, για κάποιο διάστημα οι περισσότεροι τον είχαν εκτός Τούμπας, αλλά τελικά ο σέρβος προπονητής πέρασε το δικό του. Εχτισε χαρακτήρα ο ΠΑΟΚ, επικράτησε ο νόμος του, οι παίκτες αντιλήφθηκαν πως δεν χωρατεύει και τώρα όχι μόνο δημιουργούνται ευκαιρίες αμέτρητες, αλλά έρχονται γκολ και νίκες με ένδυμα περιπάτου. Η φόρμα του ΠΑΟΚ μοιάζει απίστευτη. Κατά δεύτερο λόγο, το μάτι πάει στον Ολυμπιακό. Τη μπασκετική ομάδα. Χθες στο Καζάν επιβεβαιώθηκε ότι και χωρίς κάποια βαριά χαρτιά, οι παίκτες του Σφαιρόπουλου μπορούν. Εχουν σύμπνοια, ξεκάθαρους ρόλους, υψηλούς στόχους και η απώλεια του ενός δίνει δύναμη στον άλλο. Γιατί ουδείς φαίνεται διατεθειμένος να παίξει με τους κόπους τόσων μηνών και να απολέσει το τόσο σημαντικό πλεονέκτημα της έδρας.
Απώλεια
Η οικογένεια της ΑΕΚ και σύσσωμο το ελληνικό ποδόσφαιρο πενθούν από χθες τον χαμό του Μίλτου Παπαποστόλου. Ταυτισμένος με την Ενωση, φόρεσε τη φανέλα της και μετά βρέθηκε στον πάγκο ως προπονητής της. Αφησε το στίγμα του και με την ιδιότητα του εκλέκτορα της εθνικής ομάδας, ενώ το ολιγόμηνο πέρασμά του από τον Ολυμπιακό ελάχιστοι το θυμούνται. Ποδοσφαιρική περσόνα που σημάδεψε παλαιότερες δεκαετίες.
Λάμπαρντ
Ο θρύλος της Τσέλσι (με τους Μπλε του Λονδίνου κατέκτησε τα πάντα) είπε «αντίο» στο ποδόσφαιρο. Και τα social media πλημμύρισαν από ευχές για τον μέσο που έφτανε με άνεση στο γκολ και αγωνίστηκε στο φινάλε της μεστής του καριέρας (και) με τη Νιου Γιορκ Σίτι. Πέρα φυσικά από τη θητεία του στην Αγγλία (με Γουέστ Χαμ, Σίτι) και την Εθνική.
