Αν μπορούσε με έναν μαγικό τρόπο το ελληνικό ποδόσφαιρο να ξαπλώσει στον καναπέ του Φρόιντ, η διάγνωση του διάσημου αυστριακού ψυχιάτρου θα ήταν πάνω – κάτω η εξής: «Το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι το προϊόν των τραυμάτων της παιδικής του ηλικίας».
Για ό,τι συμβαίνει σήμερα στα ελληνικά γήπεδα υπεύθυνοι είναι αυτοί που έβαλαν τον θεμέλιο λίθο του επαγγελματισμού στο ποδόσφαιρό μας.
Κανείς τους δεν φρόντισε τότε γι’ αυτά που θεωρούνται αυτονότητα για ένα ανταγωνιστικό πρωτάθλημα.
Τα θεμέλια είναι σαθρά και όποια προσπάθεια γίνεται σήμερα δεν είναι τίποτε παραπάνω από μερεμέτια σε ετοιμόρροπο σπίτι.
Τα όσα συνέβησαν στους Ζωσιμάδες αποτελούν τη μαγνητική τομογραφία μιας κατασκευής που πρέπει από αύριο κιόλας να γκρεμιστεί και να χτιστεί από την αρχή.
Η κακή διαιτησία είναι πρωτίστως αποτέλεσμα της ελλειμματικής εκπαίδευσης των ρέφερι, στους οποίους τα μέλη του συνεταιρισμού είχαν προσδώσει το ρόλο της Ιφιγένειας εξυπηρετώντας τα δικά τους συμφέροντα.
Ο αγωνιστικός χώρος, αυτή η ντροπή του ελληνικού ποδοσφαίρου, αποτελεί επίσης ένα δομικό πρόβλημα με το οποίο κανείς δεν ασχολήθηκε ποτέ σοβαρά.
Η γενική αίσθηση είναι πως ο Ολυμπιακός είναι το πρόβλημα. Η κυριαρχία των Ερυθρολεύκων είναι ωστόσο το αποτέλεσμα του προβλήματος.
Στον ανταγωνισμό κάνουμε καιρό τώρα μνημόσυνα, ενώ οι πιο αισιόδοξοι έχουν εναποθέσει τις ελπίδες τους στο κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον και στην περιγραφή του για την Ανάσταση του Λαζάρου.
