Οπως πάντα, τα υπονοούμενα αφήνουν πολλά περιθώρια στη φαντασία. Κι αφήνουν ακόμη περισσότερη όταν μετατρέπονται αμέσως σε βεβαιότητα. Ο αντιπρόεδρος της ΝΔ ζητάει να ενημερωθεί για το σχέδιο πτήσης και τη λίστα των επιβατών του κυβερνητικού αεροσκάφους, το κόμμα του καταλήγει στο συμπέρασμα ότι ο Αλέξης Τσίπρας πήγε «προφανώς» με την οικογένειά του στο Παρίσι και η ανώνυμη σχολιογραφία στα σόσιαλ μίντια στήνει ακόμη ένα πάρτι.
Τι έχει μεσολαβήσει στο μεταξύ; Ενα non paper. Ή μάλλον ακόμη ένα non paper, γραμμένο για ακόμη μια φορά στο χύμα ύφος της ανώνυμης σχολιογραφίας –«Σε επόμενη ανακοίνωσή μας θα μπορούσαμε να τους ενημερώσουμε και για το καθημερινό διαιτολόγιο του Πρωθυπουργού αλλά και άλλων μελών της κυβέρνησης» είναι η κατακλείδα. Λίγος χαβαλές. Λίγη καζούρα. Και πολλή απαξίωση και περιφρόνηση. Απέναντι στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που είναι και ο άμεσος αποδέκτης της άτυπης ενημέρωσης του πρωθυπουργικού γραφείου; Οχι, απέναντι στους πολίτες που δικαιούνται να γνωρίζουν πώς και από ποιους χρησιμοποιούνται τα κυβερνητικά αεροσκάφη, δηλαδή πώς διαχειρίζεται η εξουσία το δημόσιο χρήμα.
Στις δημοκρατίες δεν υπάρχουν πρωθυπουργοί διά βίου. Ο Αλέξης Τσίπρας θα παραδώσει κάποια στιγμή την εξουσία. «Θα έχουν πάντα το Παρίσι» ο ίδιος και οι υπόλοιποι επιβάτες του αεροσκάφους, ενδεχομένως σε μια πιο Ντίσνεϊ εκδοχή της «Καζαμπλάνκα»; Μπορεί. Το βέβαιο είναι ότι θα έχουν τα δεκάδες non papers με τα οποία το Μαξίμου προτιμά να απαντά χωρίς να ενημερώνει επισήμως, χωρίς να δίνει τις εξηγήσεις που οφείλει να δώσει. Και όχι με το ντόμπρο στυλ του «Μπόγκι», αλλά σαν καρτούν της Ντίσνεϊλαντ.