Πόσο «αριστερή» (και «δημοκρατική») είναι η σημερινή κυβέρνηση; Το ερώτημα θα έπρεπε να απασχολήσει πολλά μέλη και περισσότερους ακόμα ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ. Και φυσικά το σύνολο της κοινής γνώμης.

Δεν θα περιοριστώ στο γεγονός ότι υπάρχει κοινοβουλευτικά διότι έχει συμμαχήσει με τον ακροδεξιό Καμμένο και του επιτρέπει τη μία αθλιότητα μετά από την άλλη. Κι αυτό όχι μόνο στα λόγια, τα λαϊκίστικα και τόσο συχνά συκοφαντικά σε βάρος της αντιπολίτευσης και όσων ΜΜΕ και ειδικά δημοσιογράφων δεν του αρέσουν. Αλλά με συνέπειες για τα λεγόμενα «εθνικά θέματα» –πρώτο το Κυπριακό και το Αιγαίο –σε συνεργασία με τον ΥΠΕΞ Κοτζιά και τους γνωστούς ακροδεξιούς εθνικιστές συμβούλους του. Ακόμα και την Προεδρία της Δημοκρατίας.

Δεν θα περιοριστώ σε αυτό διότι υπάρχουν πολλά άλλα.

Η χώρα μας σαφέστατα και δήθεν για «εθνικούς λόγους» φλερτάρει ακόμα και διά της σιωπής για τα φασιστικής νοοτροπίας έργα και ημέρες του κ. Τραμπ-ούκου. Και ξερογλείφεται για τη σχέση της (Καμμένος – Παππάς) με τους ομογενείς συνεργάτες του που θα «μας βοηθήσουν». Οπως ο Τομ Πάπας και ο Αγκνιου στη δεκαετία του ’70; Η κυβέρνηση θα μπορούσε τουλάχιστον, ακίνδυνα μάλιστα, να στηρίξει τις διακριτικές αντιδράσεις της κ. Μέρκελ και τις πιο ευθείες του κ. Ολάντ.

Οι κυβερνητικοί παράγοντες και τα παπαγαλάκια τους, και στην ΕΡΤ, σχολίασαν ειρωνικά τις χλωμές αν και καταδικαστικές δηλώσεις της κ. Μέρκελ κατά τη διάρκεια του πρόσφατου ταξιδιού της στην Αγκυρα για τις διώξεις σε βάρος της ελευθεροτυπίας και την απίστευτη σε έκταση δίωξη αντιπάλων του κ. Ερντογάν. «Εμείς» οι γενναίοι (με εξαίρεση τον Αρειο Πάγο) τι είπαμε;

Γενικώς, δεν λέμε τίποτε που να «ενοχλεί». Οπως π.χ. για τις νέες χιλιάδες άδειες οικοδόμησης παράνομων σπιτιών σε παλαιστινιακά οικόπεδα που καθιστούν ουσιαστικά αδύνατη τη λύση: πώς να υπάρξει παλαιστινιακό κράτος χωρίς ενιαίο έδαφος;

Σιγή επικρατεί και για τις νέες μάχες στην Ουκρανία που ξεκίνησαν οι φίλοι του φίλου μας κ. Πούτιν. Ενώ συνεχίζεται η παραπληροφόρηση για τις δήθεν δυτικές ευθύνες που οδήγησαν στην τραγωδία της Συρίας, ενώ ο κ. Πούτιν, ο κ. Ασαντ και ο κ. Ερντογάν βομβαρδίζουν, σκοτώνουν και εξανδραποδίζουν για την ειρήνη…

Δεν θα αναφέρω πολύ τα εσωτερικά. Τα γνωρίζουν όλοι: την απόπειρα φίμωσης των ΜΜΕ, την ευκολία με την οποία προσυπογράφει η κυβέρνηση τις πιο ακραίες «φιλελεύθερες» πολιτικές των «θεσμών» χωρίς το κουράγιο να τις εφαρμόζει, τη συστηματική προώθηση ανελεύθερων διαδικασιών στη Δικαιοσύνη και τον «έλεγχο» των αντιφρονούντων π.χ. δημοσιογράφων, την καλλιέργεια του εδάφους για επιστροφή στη δραχμή…

Πιστεύω ότι ένα μεγάλο ποσοστό των οπαδών του ΣΥΡΙΖΑ δεν τα θέλει όλα αυτά. Και ότι μια ουσιαστική αλλαγή, αύριο, θα εξαρτηθεί από τους ψηφοφόρους εκείνους που στο 4% του ΣΥΡΙΖΑ πρόσθεσαν το αποφασιστικό 32% της εξουσίας. Ποιους μπορεί να θέλξει; Σίγουρα όχι όσους επιδιώκουν φιλελεύθερους εργοδοτικούς παραδείσους με πρόσχημα την ανάπτυξη. Ισως ένα συνεπές σύγχρονο και τολμηρό σοσιαλιστικό δημοκρατικό (και όχι ψευδο-σοσιαλδημοκρατικό) κίνημα. Αυτό δεν θα μπορούσε να ξεκινήσει και να πείσει με παρά φύση συμμαχίες. Η αλλαγή θέλει αρχές.

Τελευταία Νέα