Ομολογώ ότι διασκέδασα χθες παρακολουθώντας λίγο τη συζήτηση στην Επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής που συζήτησε το νομοσχέδιο – σκούπα του υπουργείου Παιδείας για το πιστοποιητικο γλωσσομάθειας και πάμπολλα άλλα σκόρπια εκπαιδευτικά θέματα.
Λίγο ακόμα καθηγητές
Τι λέει η εν λόγω διάταξη; Οτι οι καθηγητές ΑΕΙ αποχωρούν αυτοδικαίως από τη θέση τους όχι μόλις συμπληρώσουν το 67ο έτος της ηλικίας τους, αλλά όταν λήξει το ακαδημαϊκό έτος μέσα στο οποίο συμπληρώνουν αυτό το όριο. Με απλά λόγια, αν ένας καθηγητής γίνει 67 χρονών π.χ. τον Σεπτέμβριο, δεν θα αποχωρήσει αμέσως αλλά στη λήξη του επόμενου ακαδημαϊκού έτους, που θα πλησιάζει τα 68 του χρόνια.
Οπως όμως εξήγησε ο υπουργός Παιδείας Κώστας Γαβρόγλου, η διάταξη έχει λογική δεδομένου ότι ο ακαδημαϊκός χρόνος τρέχει διαφορετικά. Ετσι ένας καθηγητής μπορεί να πρέπει να διδάξει τα τεύχη 1 και 2 του ίδιου μαθήματος που διδάσκεται σε δύο συνεχόμενα εξάμηνα, οπότε αν έφευγε αμέσως με τη συμπλήρωση των 67 ετών ή στο εξάμηνο, θα δημιουργούνταν κενό στη διδασκαλία. Και πράγματι αυτό είναι σωστό.
Από την άλλη, αυτό που άκουσα από τον Γαβρόγλου και με ξένισε ήταν ότι μίλησε για «απίστευτη ιδεοληψία» που είχε ο νόμος – πλαίσιο της Αννας Διαμαντοπούλου, τον οποίο, σημειώνω, αφού άρχισαν να τον ξηλώνουν οι αμέσως επόμενοι, έχουν πλέον καταργήσει σχεδόν ολοκληρωτικά οι κυβερνήσεις ΣΥΡΙΖΑ. Λέω ότι με ξένισε γιατί ο νόμος αυτός είχε ψηφιστεί το 2011 με συντριπτική πλειοψηφία από την –τότε –Βουλή, πλην ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ. Οπότε ο χαρακτηρισμός περί ιδεοληψίας περιλαμβάνει τόσο πολύ κόσμο, που κινδυνεύει να γυρίσει μπούμερανγκ…
