Αλλο να γράφεις για το δράμα των άλλων και άλλο να το ζεις εσύ ο ίδιος. Ισως τελικά να είναι η Νέμεση για τους δημοσιογράφους του ΔΟΛ.

Αλλωστε, εμείς δεν φταίμε για όλα τα δεινά της Ελλάδας; Για την κρίση, τα Μνημόνια, τα λαμόγια, τα ψέματα των πολιτικών, όπως τόσο πειστικά και φανατισμένα διαδίδουν τα τρολ και οι αναζητητές των υπαιτίων καταπίνουν αμάσητα; Αρα, καλά να πάθουμε. Καμία λύπηση για τα γκόλντενμποϊς.

Τις τελευταίες ημέρες αναρωτήθηκα πολλές φορές αν πράγματι τα τελευταία 32 χρόνια της ζωής μου εργαζόμουν στον ΔΟΛ ή ήμουν μέλος της συμμορίας με τα Καλάσνικοφ.

Αλλά ακόμα κι αν συνέβαινε το δεύτερο, πιθανόν να είχα εγώ και οι συνάδελφοί μου καλύτερη αντιμετώπιση από το κράτος, με ό,τι συμπεριλαμβάνει αυτή η έννοια. Κόμματα, τραπεζίτες, Δικαιοσύνη.

Γιατί, ναι, όλοι πάτησαν στο γράμμα του νόμου για να κάμψουν και την τελευταία αντίσταση των επί επτά μήνες απλήρωτων εργαζομένων του ΔΟΛ. Γιατί το πνεύμα του νόμου είναι για ιδία χρήση.

Η παραδοξότητα σε όλο το μεγαλείο της. Θέλουν, λέει, να μείνουν ανοιχτά οι εφημερίδες, τα sites, το ραδιόφωνο, αλλά κόψτε τον λαιμό σας να το πετύχετε χωρίς χρήματα. Χρήματα από τα έσοδα των εφημερίδων και όχι των ελλήνων φορολογουμένων. Εξίσωση που ούτε ο Καραθεοδωρής δεν θα έλυνε.

Τελευταία Νέα