It takes two to tango λέει μια παλιά πελοποννησιακή παροιμία. Σε ελεύθερη μετάφραση, σε μία σύγκρουση φταίνε πάντα δύο πλευρές. Σε αυτόν τον επαγγελματικό «χορό του θανάτου» τα ζευγάρια που «χόρεψαν» είναι πολλά και εναλλασσόμενα. Η ιδιοκτησία του ΔΟΛ με την κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Η κυβέρνηση με τις πιστώτριες τράπεζες. Η ιδιοκτησία με τις τράπεζες. Οι τράπεζες μεταξύ τους. Οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ με τη Νέα Δημοκρατία. Από χθες μπήκε στον χορό και η δικαστική εξουσία που, μεταφράζοντας κατά γράμμα τον νόμο, σφράγισε την ήδη κλειστή κάνουλα η οποία θα μπορούσε να δώσει την οριακή ποσότητα οξυγόνου σε εργαζόμενους που δουλεύουν για έβδομο ήδη μήνα απλήρωτοι.
Οταν όμως δύο «χορεύουν τανγκό», ποδοπατιούνται τα πλακάκια. Και στην προκειμένη περίπτωση, τα πλακάκια είμαστε εμείς. Αλλοι χόρεψαν πάνω μας, άλλοι έπαιξαν παιχνίδια εξουσίας, εμείς όμως χάσαμε όπως αποδεικνύεται, αφού αυτό το φύλλο μπορεί να είναι το τελευταίο. Διατηρούμε ωστόσο ένα πλεονέκτημα σε σχέση με τους υπαρξιακά χαμένους ή τους εμφανώς κερδισμένους σε αυτήν την ιστορία. Σε σχέση, για παράδειγμα, με τον κύριο Καμμένο που πόζαρε σαν κυνηγός κεφαλών με τα «ΝΕΑ» ως λάφυρο ή με τον κύριο Τσίπρα που, όταν ο κύριος Μουλόπουλος είχε κάνει εισοδισμό στον ΔΟΛ, αναγνώριζε την ιστορικότητα των εντύπων του και όταν το deal χάλασε μιλούσε πάλι για πιόνια της διαπλοκής.
Εμείς είμαστε δημοσιογράφοι. Και καλοί δημοσιογράφοι. Και όταν τεκμηριώσουμε τις ευθύνες, εμείς θα κρεμάσουμε τους πραγματικά υπαίτιους από τα μανταλάκια της Ιστορίας. Με κλειστά ή ανοιχτά έντυπα. Γιατί οι δημοσιογράφοι μπορούν να γράφουν τη γνώμη τους ακόμη και στους τοίχους.
Τελευταία Νέα