[Στίγμα] Αξιον εστί

Το ξέρω πως θα τους λείψω. Πολύ. Χθες το βράδυ, όταν ξεκίνησα να γράφω αυτές τις γραμμές, το πρώτο που σκέφτηκα είναι αυτό. Χωρίς την παραμικρή δόση περιαυτολογίας ή αυτοπροβολής –τα αποφεύγω επιμελώς άλλωστε. Αλλά, εξομολογούμαι, ότι κάποια στιγμή ένιωσα μέσα μου κάτι να σπάει.

Φαντάστηκα τον Τσίπρα αύριο το πρωί να τηλεφωνεί (επιτέλους…) στον Νίκο τον Παππά και να του απαγγέλλει με θλιμμένη φωνή …Καβάφη: “και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους/ οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις”…

Ημασταν γι’ αυτούς ό,τι χειρότερο έχει γεννήσει η δημοσιογραφία: μοχθηροί, ύπουλοι δολοπλόκοι, ελεεινά καθάρματα, μίσθαρνα όργανα του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου, ενεργούμενα της παγκόσμιας αντίδρασης, που άλλο στόχο δεν είχαμε στη ζωή παρά το πώς θα υπονομεύσουμε/αναστείλουμε/ναρκοθετήσουμε/ματαιώσουμε το θεόσταλτο έργο της «πρώτη φορά Αριστερά» κυβέρνησης.

Γιατί τώρα που τελειώνουν όλα και οι άνθρωποι (λογικά θα) έχουν πέσει στη μαύρη …κατάθλιψη, μπορούμε να το παραδεχτούμε: ναι, δεν είναι αυτοί που αρμενίζουν στραβά, φταίγαμε εμείς, ο γιαλός. Ο στραβός γιαλός.

Αδυνατώ να μετάσχω στη θλίψη τους, την οποία ωστόσο κατανοώ και η οποία κάνει τη θέση μου ακόμη δυσχερέστερη και από αυτήν την ίδια, επώδυνη όσο δεν αντέχεται, την αναστολή έκδοσης των «ΝΕΩΝ».

Αδυνατώ και να προτείνω συγγράμματα του …Πασκάλ και του Μπρικνέρ ως εναλλακτική αντί της καθημερινής ανάγνωσης αυτής εδώ της σελίδας που επί πέντε χρόνια παρά κάτι μήνες (τούς) γλέντησε κανονικά. Πρωί πρωί, ούτε Πασκάλ μπορείς να διαβάσεις ούτε Μπρικνέρ, ούτε καν …Πασκάλ Μπρικνέρ. Ειδικά αν οι γραμματικές σου γνώσεις και οι εσωτερικές σου αναζητήσεις είναι επιπέδου «Λούκι Λουκ» και «Αστερίξ»…

Εννοείται –σπεύδω να το διευκρινίσω –δεν διανοούμαι καν εγώ ο ουτιδανός, ο τελευταίος, ο ελαχιστότατος, να συγκριθώ με τον φιλόσοφο Μπρικνέρ τον οποίο χώρισε στα δύο το σήμα κατατεθέν αυτής της εξουσίας, ο Νίκος Καρανίκας, μια άλλη μορφή που θα της λείψω, να ισχυριστώ κάτι τέτοιο. Αλλά αντιλαμβάνομαι το πρόβλημά τους.

Μπορώ επίσης μετά λόγου γνώσεως, να διαγνώσω τα στερητικά σύνδρομα που θα πλήξουν από αύριο και ένα πλήθος καλών “πελατών” μου, με τους οποίους συμπορεύτηκα μέσα από χίλιες μύριες δυσκολίες. Από τον πρόεδρο Καμμένο μέχρι τον υπουργό Σπίρτζη, και από τον αν. υπουργό Πολάκη ώς την αγαπημένη κυρία Τασία και τη λατρεμένη μου πρόεδρο κυρία Θάνου, και τόσους άλλους, από συμπολίτευση και αντιπολίτευση, με τους οποίους/ες είχαμε αυτή την υπέροχη σχέση όλα αυτά τα χρόνια.

Τους ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου. Εκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους να βρουν μια φιλόξενη στέγη εδώ. Και οφείλουν να μου αναγνωρίσουν ότι έκανα και εγώ από την πλευρά μου καθετί που είχα στη διάθεσή μου να κάνω “καλύτερη” τη διαμονή τους.

Αλλά όπως έλεγαν και οι αρχαίοι ημών (λέμε τώρα…) πρόγονοι “ουδέν κακόν αμιγές καλού”. Κλείνουν «ΤΑ ΝΕΑ», για την ακρίβεια ΤΑ κλείνουν «ΤΑ ΝΕΑ», αλλά από αύριο όλα αλλάζουν. Γίνονται ρόδινα. Χαρούμενα. Ροζουλί. Παράδεισος. Η καινούργια μέρα που θα ξημερώσει, και αυτό δεν υπάγεται σε κανένα κανόνα, θα συμβεί, δεν θα βρει μόνο τα πουλάκια να κελαηδάνε όπως κάθε πρωί στα δένδρα, τα προβατάκια να βόσκουν στα λιβάδια, τα παιδιά να πηγαίνουν χαρούμενα στο σχολείο και τους ανθρώπους να τρέχουν να προλάβουν στις δουλειές τους.

Οχι. Από αύριο όλα θα είναι καλώς καμωμένα. Τακτοποιημένα όμορφα. Η “ομοιομορφία” στον Τύπο, την οποία με τόση επιμονή πάλεψε (και παλεύει) να επιβάλει η κυβέρνηση, θα έχει εξαφανίσει τη φτώχεια, θα έχει σταματήσει τα συσσίτια, θα έχει εξαλείψει την ανεργία, θα έχει φέρει την ανάπτυξη και φυσικά –ΦΥΣΙΚΑ! –θα έχει επιφέρει το τέλος της κρίσης! Και ναι, επιτέλους, ο πρόεδρος Αλέξης (που τον παρέλαβα ως αριστερό αγόρι και τον παραδίδω ως middle age) θα έχει σκίσει και τα Μνημόνια, όπως το είχε υποσχεθεί και κάθε τρεις και λίγο κάτι επίμονοι τύποι όπως εμείς τού το υπενθυμίζαμε μετ’ επιτάσεως. Αντε, πότε θα τα σκίσεις τα Μνημόνια; Πότε θα φέρεις με έναν νόμο και ένα άρθρο τους μισθούς στα 751 ευρώ και τις συντάξεις στα προ του Μνημονίου επίπεδα; Οπως και τόσα άλλα για τα οποία είχε δεσμευθεί –τι να θυμηθώ, τι να ξεχάσω.

Δεν πειράζει όμως, όλα μέσα στη ζωή είναι. Και τα καλά και τα κακά. Και είναι για όλους. Ο Τσίπρας και οι περί αυτόν μπορούν να επαίρονται (και να πανηγυρίζουν εννοείται!) από σήμερα ότι τα κατάφεραν. Τη σκότωσαν τη διαπλοκή και είναι ελεύθεροι από κάθε έλεγχο, πια, να στήσουν στα πόδια της την καινούργια –αυτήν που όλοι ζήσαμε σε εκείνο τον πολυθρύλητο διαγωνισμό για τις τηλεοπτικές άδειες. Και είναι αδιάφορο αν υπάρχουν θύματα. Οπως ο πλουραλισμός, η πολυφωνία, η αντικειμενική πληροφόρηση, η ελευθερία του λόγου, η ελευθεροτυπία, αρχές και αξίες συνταγματικά κατοχυρωμένες και αναφαίρετο δικαίωμα του κάθε πολίτη της χώρας. Διότι δεν είναι μόνο οι 500 τόσοι εργαζόμενοι. Σημασία έχει ότι ο στόχος επετεύχθη. Και είναι αυτός ο στόχος που καθαγίασε τα μέσα –πολιτικά, τραπεζικά, δικαστικά.

Το κακοστημένο έργο της δήθεν απόπειρας διάσωσης του ιστορικότερου ομίλου στον Τύπο, που έζησε και κατέγραψε για 96 χρόνια την πολιτική, οικονομική, κοινωνική και πολιτιστική ζωή αυτού του τόπου, ρίχνει σήμερα αυλαία.

Δεν στενοχωριέμαι. Δεν θρηνώ. Δεν λυπάμαι για το άδοξο τέλος. Πέρασα 34 χρόνια της ζωής μου εδώ μέσα, και κάποια στιγμή θα έφτανε η ώρα του αποχωρισμού. Με τους ανθρώπους και τα πράγματα. Κρατώ στη μνήμη μου ό,τι αγάπησα και ξέχασα ήδη ό,τι με πίκρανε, με απογοήτευσε, με θύμωσε, με εξόργισε.

Υπάρχει ένα τετράστιχο του Οδυσσέα Ελύτη από το «Δοξαστικό» στο «Αξιον Εστί» που λέει:

Κλείνω μ’ αυτό.

«Ραντεβού στα …μανταλάκια»!..