Ο πρώτος δημοσιογράφος που έκανε είδηση τον εαυτό του στην ιστορία της δημοσιογραφίας ήταν και ο τελευταίος που το έκανε με απολαυστικό τρόπο. Λεγόταν Χάντερ Τόμσον και, με τη βοήθεια αξιοσημείωτων ποσοτήτων ναρκωτικών και αλκοόλ, εμπνεύστηκε τη δεκαετία του ’60 το ρεπορτάζ στο επίκεντρο του οποίου είναι αυτός που το γράφει. Αυτό το είδος προσωποκεντρικής δημοσιογραφίας ονομάστηκε gonzo –ο όρος είναι δανεισμένος από τον τελευταίο που στέκεται στα πόδια του έπειτα από έναν μαραθώνιο οινοποσίας.
Από τότε η δημοσιογραφία και οι δημοσιογράφοι δεν έγιναν ποτέ είδηση για καλό λόγο. Είναι κάτι που το τελευταίο διάστημα αποδεικνύεται με δραματικό τρόπο. Γιατί μπορεί οι δημοσιογράφοι στις δυτικές χώρες να μη σκοτώνονται όπως συμβαίνει αλλού. Αλλά οι ίδιοι και τα μέσα ενημέρωσης δέχονται πρωτόγνωρες επιθέσεις από την εξουσία. Συμβαίνει στην Αμερική του Τραμπ. Συμβαίνει στη Γαλλία και την Ιταλία. Και συμβαίνει και στην Ελλάδα όπου η εξουσία δεν δίστασε ποτέ να εκφράσει τη δυσαρέσκειά της για τα μέσα που δεν της είναι αρεστά –όχι με τον μπρουτάλ και γραφικό τρόπο κάποιων μελών της αλλά με υπόγειες διεργασίες και την απειλή του λουκέτου.
Από αυτό το αυτοαναφορικό, σχεδόν gonzo σημείωμα, θα μπω για πρώτη φορά στον πειρασμό να γράψω στο πρώτο πρόσωπο. Για να πω ότι μου προκαλεί θλίψη να γίνομαι είδηση ως δημοσιογράφος. Και να απαντήσω σε μια φίλη καθηγήτρια που με ρώτησε καλοπροαίρετα πρόσφατα εάν το δικό μας πρόβλημα είναι σοβαρότερο από τα προβλήματα άλλων εργαζομένων για να δικαιούμαστε τέτοια προβολή. Τη δημοσιογραφία –λιγότερο ή περισσότερο gonzo –την κάνουμε εμείς οι δημοσιογράφοι. Αλλά, αλίμονο, δεν είναι δική μας υπόθεση.
Τελευταία Νέα