Όπως λοιπόν λέγαμε και χθες, το σημαντικό είναι όταν ακούς πορτοκάλι να βγαίνεις κι όταν ακούς μανταρίνι να κρύβεσαι. Αν δίναμε εγκαίρως βάση στα λεγόμενα των εσπεριδοειδών, μπορεί και να είχαμε γλυτώσει τα χειρότερα. Διότι είναι τω όντι παρακινδυνευμένο να μπαίνεις εν γνώσει σου σε ναρκοθετημένα νερά τραγουδώντας βαρκαρόλες. Δεν πα να χτυπιέσαι; Θα σ’το πάρει το πορθμείον ο περατάρης, ακόμα κι αν το κρατάς σφιχτά ανάμεσα στα δόντια, ακόμα κι αν προσπαθήσεις να τον «λαδώσεις» με φιλικά προς το γκουβέρνο πρωτοσέλιδα και λάγνες σφήνες ερωτικές, ευελπιστώντας ότι θα ξεχαστεί και τελικά θα σου την χαρίσει. Δε σφάξανε.
Προς το παρόν κολυμπάμε με πορτοκαλί σωσίβια, σίγουροι ότι στην απέναντι όχθη μας περιμένουν οι σακοράφες και τα καρφιά, οι αποφάσεις του ενός πρωτοδίκη, το σουβλερό υπογένειο του κ. Παππά, η ανορεξία της κοινωνίας για ενημέρωση, το ληγμένο ναυτικό φυλλάδιο του κ. Ψυχάρη, οι τραπεζίτες με το κυβερνητικό λουρί στο σβέρκο και η δίψα του πρωθυπουργού να πιεί όλον τον Βόσπορο , μαζί με τα ψαράκια του, τις γιούσες, τα μαργαριτάρια, τα πληρώματα, τις βάρκες και τα θωρηκτά του Τύπου. Δεν ξέρω κιόλας αν έχει σκοπό να μαστιγώσει, ως άλλος Ξέρξης, τα νερά της πισίνας στην Αίγινα για να περάσουν τα φουσάτα της νέας γενιάς «αριστερών» εκδοτών. Δεν του το συνιστώ.
Πρέπει να είσαι λέρα για να κυβερνάς γαλέρα, λέει μια παλιά παροιμία. Απ’ αυτής της απόψεως, θα συμβούλευα τον κ. Τσίπρα να σταματήσει αμέσως τις ναυμαχίες στο φλιτζανάκι του καφέ και να βρει άλλο παιχνίδι να θεραπεύσει την προϊούσα πλήξη του. Να πάψει πια να ποντάρει στην ειδική κατηγορία του μανιτζέβελου εκδότη που, και ιστορικά να το δει κανείς, δεν πιάνεται εύκολα φίλος έστω κι αν προηγουμένως τον έχεις σκανδαλωδώς χαρτζιλικώσει. Διότι είναι στη φύση του να σου την φέρει με πρωτοσέλιδα που δεν θα’χεις δει ούτε στους χειρότερους εφιάλτες σου. Πόσω μάλλον όταν του έχεις απερίσκεπτα ξανοιχτεί και τον έχεις εφοδιάσει με όλα τα απαραίτητα ντεσού. Δεν φταίει αυτός. Τόσος είναι.
Και η ανεξάρτητη δημοσιογραφία, κύριε; Και η πολυφωνία; Κι αυτό που το ξεκινήσαμε ως επάγγελμα για να μας γίνει ταυτότητα και εαυτός; Δεν θέλω να σας σοκάρω αλλά μέσα σ’όλον αυτόν τον εκκωφαντικό θόρυβο από το ξεθεμέλιωμα του Τύπου, κάποιος το’χει κόψει στον ύπνο. Το χρήμα, που υποτίθεται πως αποστρέφεται τα κενά ως η φύσις, κάπως σα να’χει χάσει τα αντανακλαστικά του και προς το παρόν να επιφυλάσσεται. Εκτός κι αν είναι απλώς θέμα μύτης. Όταν εμάς μας μυρίζει πορτοκάλι εκεινού να του μυρίζει μανταρίνι. Θα το σκεφτώ σοβαρά.
