Καθώς μαζεύουμε τα μπογαλάκια μας και πάμε γι’ αλλού σε μια χώρα χωρίς ‘αλλού’, επιτρέψτε μου να μοιραστώ μαζί σας τα λόγια ενός ανθρώπου που έβλεπε μπροστά από την εποχή του κι έγραφε πριν απ’ τον καιρό του.
Σε δύσκολες στιγμές, πάντα στον πατέρα μου ανατρέχω. Διάβαζα ξανά το μυθιστόρημα του «Οι Αρματωμένοι» ένα από τα σημαντικότερα νεοελληνικά έργα για το έπος 12940-41 που εκδόθηκε το 1947.
Οχτώ χρόνια πριν ο Κύπριος πατέρας μου κατατάσσεται στον Ελληνικό στρατό ως πολεμικός ανταποκριτής. Υπηρετεί ως απλός στρατιώτης στο Αλβανικό μέτωπο στον ‘τομέα’ της Κλεισούρας. Πολεμάει ΩΣ ΕΘΕΛΟΝΤΗΣ (συγχωρέστε τα κεφαλαία της θυγατρικής υπερηφάνειας) στα βουνά της Ηπείρου και της Αλβανίας. Τις εμπειρίες του κατέγραψε στο ένα από τα τρία μυθιστορήματα που πρόλαβε να συγγράψει στην σύντομη πορεία της ζωής του -έχασα τον πατέρα μου περίπου στα 9 μου χρόνια.
Ξεφυλλίζοντας ξανά βιβλία του, άρθρα, ομιλίες, αισθάνθηκα την ανάγκη να μοιραστούμε εδώ μαζί κάποια αποσπάσματα. Και να διαπιστώσουμε πόσο προφητικός κι επίκαιρος ήταν ο λόγος του Λουκή Ακρίτα, που έφυγε από τη ζωή πριν τις 6 Φλεβάρη του 1965:
«Αν κρατήσουμε ορθή την πολιτιστική μας ιδιομορφία, χωρίς εθνικιστικούς φανατισμούς. Το δέντρο του Ελληνισμού θα σταθεί ξανά, σεβαστό κι αγαπημένο, στο Δάσος των Εθνών. Και θα ωφελήσει κάθε άνθρωπο, όπου κι αν βρίσκεται, όποια γλώσσα κι αν μιλάει. Πρέπει όμως να αξιοποιήσουμε το απεριόριστο δυναμικό που σαλεύει μέσα στα σπλάχνα του λαού μας. Να μείνουμε ενωμένοι με την Μοίρα μας για να μην σκορπίσουμε στους ανέμους των καιρών!»
Όταν ανέλαβε το Υπουργείο Παιδείας κι οραματίστηκε την μεγάλη εκπαιδευτική μεταρρύθμιση ο Λουκής Ακρίτας έγραψε:
«Όταν χρηματοδοτούνται τα άψυχα έργα και αγνοούνται οι νέοι, η μόρφωση, η διαπαιδαγώγηση των παιδιών μας, το θεμέλιο της υπάρξεως και της επιβιώσεώς, μπορεί η πολιτική αυτή να λέγεται «κρατικός προγραμματισμός», στην ουσία όμως είναι Εθνική Αυτοκτονία».
Και κάτι άγνωστο στους πολλούς: Πολλές δεκαετίες πριν την Μελίνα Μερκούρη, ο Λουκής Ακρίτας μάχεται για την επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα. Καλεί την Αγγλία «να αποκαταστήσει την τιμή και την αξιοπρέπεια της πολιτιστικής μας παράδοσης». Γράφει:
«Η Εθνική διεκδίκηση της επιστροφής των μαρμάρων του Ελγίνου πρέπει να δώσει την ευκαιρία μας πλατιάς, δυναμικής σταυροφορίας, στην οποία έχουν υποχρέωση να ενταχθούν όσοι τιμούν τα δημιουργήματα του πνεύματος και της τέχνης, σαν την πεμπτουσία και το απόσταγμα της ανθρώπινης παρουσίας σε αυτόν τον κόσμο!»
Θυμάμαι και θυμίζω τα λόγια του πατέρα μου.. Τα πολύτιμα πετράδια της σοφίας, της ευαισθησίας και της πολιτικής του ενόρασης. Θυμάμαι και θυμίζω τα λόγια ενός ανθρώπου που έβλεπε μισό αιώνα μπροστά από την εποχή του. Που μαχόταν, αγωνιζόταν, διεκδικούσε αλήθειες και αξίες που ακόμα και σήμερα φαντάζουν όνειρα μακρινό:
«Δεν μπορεί να υπάρξει αμφιβολία πως το όπλο μας είναι η αδιάσπαστη ενότητα του Ελληνισμού, ανεξάρτητα από τον οργανωτικό του δεσμό! Και παράλληλα η μεθοδική κινητοποίηση των υλικών πόρων του και η αξιοποίηση του πολιτιστικού και πνευματικού αποθέματός του. Κινητοποίηση σε κάθε κατεύθυνση, κάθε στιγμή. Πάντα ένας Λαός πρέπει να μπαίνει στον στίβο αρματωμένος» Και τότε, μόνον τότε είναι ακατάλυτα δεμένος με την Μοίρα της Γης του.»!
Κι ένα μικρό απόσπασμα από το θεατρικό του έργο ‘Οι ‘Ομηροι’.
“Είναι τόσο πλατύς ο κόσμος κι είναι κρίμα να στενεύει από αμυαλιά είτε από φόβο, και να γίνεται θηλειά στο λαιμό μας.
Ο λαός που κοιτάει άτρομα τη μοίρα του, δεν νικιέται ποτέ. Πάει η τιμή μας αν σαλέψει στη ματιά μας ο φόβος. Κατάματα κοιτάτε τον εχτρό! Όχι εμείς τούτος να σκύψει.”
