Με το «Django» του Ετιέν Κομάρ ξεκίνησε την περασμένη Πέμπτη το 67ο Φεστιβάλ του Βερολίνου, ένα φιλμ με θέμα τη ζωή του τζαζίστα Τζάνγκο Ράινχαρτ και τη διαφυγή του από τους Ναζί –αλλά και την απεγνωσμένη προσπάθεια εύρεσης καταφυγίου στη Γαλλία. Ιδανική ταινία για ξεκίνημα Διεθνούς Φεστιβάλ, καταπιάνεται με θέμα ακραιφνώς πολιτικό και το διαχειρίζεται μυθοπλαστικά με έμπνευση. Σημειώστε πως πρόεδρός της Μπερλινάλε φέτος είναι ο Πολ Βερχόφεν, ο σκηνοθέτης του «Βασικού ενστίκτου» και του «Εκείνη» με την Ιζαμπέλ Ιπέρ. Εννοείται πως τα μέλη της επιτροπής έχουν εξίσου πολιτική διάθεση, όπως για παράδειγμα ο μεξικανός ηθοποιός Ντιέγκο Λούνα: «Θέλω να ερευνήσω πώς κατασκευάζονται τα τείχη, απ’ ότι ξέρω υπάρχουν πολλοί ειδικοί εδώ» είπε, και το Παλάς κόντεψε να γκρεμιστεί. «Ο Τζάνγκο Ράινχαρτ ήταν ένας από τους πρωτοπόρους της ευρωπαϊκής τζαζ και πατέρας του Gypsy Swing. Η ταινία παρουσιάζει ένα συγκλονιστικό κεφάλαιο της ταραχώδους ζωής του και αποτελεί μια διαχρονική ιστορία επιβίωσης. Οι συνεχείς κίνδυνοι, η αναγκαστική φυγή αλλά και τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν εναντίον της οικογένειάς του δεν κατάφεραν να τον σταματήσουν να παίζει μουσική» αναφέρει ο διευθυντής του Φεστιβάλ Βερολίνου Ντίτερ Κόσλικ.
Ο ΕΤΙΕΝ ΚΟΜΑΡ. Η ταινία αποτελεί το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Ετιέν Κομάρ, σεναριογράφου μεταξύ άλλων του «Ενώπιον Θεού και ανθρώπων» του Ξαβιέ Μποβουά και παραγωγού ταινιών όπως το «Τιμπουκτού» και «Ο βασιλιάς μου». Πρωταγωνιστούν ο Ρεντά Κατέμπ («Μακριά από τους ανθρώπους») και η Σεσίλ ντε Φρανς («Το παιδί με το ποδήλατο»).
«Αλήθεια είναι, αλλά προσπαθώ πάντα να αφηγούμαι μια ιστορία μυθοπλαστική και όχι να αναπλάθω με ακρίβεια μια πραγματικότητα. Ακούω πολλή μουσική, ήμουν μουσικός ο ίδιος, τραγουδούσα σε μπάντα και είχαμε ένα κάποιο σουξέ. Σας λέω, το feedback που απολαμβάνει ένας μουσικός δεν έχει καμία σχέση με αυτό που εισπράττει ένας κινηματογραφιστής, είναι η μέρα με τη νύχτα. Ε, κάτι από αυτή την έκσταση προσπάθησα να περάσω στη μεγάλη οθόνη».
Χθες πάντως είδαμε και το «Πάρτι» της Σάλι Πότερ. Την θυμόσαστε; Είχε σαρώσει πριν είκοσι πέντε περίπου χρόνια με το «Ορλάντο» στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης (παραμένει η καλύτερη ταινία της) και φέτος σκάρωσε ένα ξεκαρδιστικό ασπρόμαυρο μπουλβάρ συγκεντρώνοντας ένα εντυπωσιακό σινεφιλικό καστ: Μπρούνο Γκαντς, Κρίστιν Σκοτ Τόμας, Τίμοθι Σπολ, Σίλιαν Μέρφι και Πατρίτσια Κλάρκσον, όπου ο εορτασμός της πολιτικής ανόδου μιας υποψήφιας των συντηρητικών γίνεται η αφορμή για σειρά αποκαλύψεων που οδηγούν σε ένα υστερικό κρεσέντο. Δεν θα μας μείνει και αξέχαστο –αλλά διασκεδάσαμε. Οσο για το «Trainspotting 2», τι να πω. Αν σας άρεσε το πρώτο, θα σας αρέσει και τούτο εδώ. Το soundtrack είναι καλό, το ιλιγγιώδες μοντάζ κυριαρχεί ξανά, οι χαρακτήρες παραμένουν το ίδιο επιφανειακοί ενώ υπάρχει και μια κάποια μελαγχολία για τα είκοσι χρόνια που παρεμβλήθηκαν. Αν σημαίνει κάτι αυτό.
