Αν κατάλαβα καλά, στην ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ διατυπώθηκαν (ίσως για πρώτη φορά και μέσα στο κλάμα…) δύο διαφορετικές στρατηγικές.
Από τη μια, η άποψη του Φίλη. Παραδέχεται ότι «δεν επιβεβαιώθηκε καμία εκτίμησή μας» –σωστό κι αυταπόδεικτο.
Οτι η σημερινή κυβέρνηση δεν διαθέτει νομιμοποιητική βάση –αυτονόητο: το λένε οι δημοσκοπήσεις κι όλος ο κόσμος…
Κι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να απεμπλακεί από τους ΑΝΕΛ και να στραφεί στον πιο κοντινό χώρο που είναι το ΠΑΣΟΚ και η Κεντροαριστερά. Είναι μια άποψη.
Τι λέει δηλαδή ο Φίλης; Οτι ο ΣΥΡΙΖΑ παίζει πλέον ένα παιχνίδι επιβίωσης κι ότι για να επιβιώσει πρέπει να αλλάξει οπτική, προσανατολισμό και συμμάχους.
Από την άλλη πλευρά, η άποψη Τζανακόπουλου – θεωρήθηκε απάντηση στον Φίλη.
Αυτός θεωρεί περίπου ότι όλα είναι καλώς καμωμένα. Επιμένει στη «στρατηγική προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να εκφράσει την αμφισβήτηση και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη».
Και καταλήγει ότι δεν προέχουν οι πολιτικές συμμαχίες (μια χαρά δηλαδή είναι οι ΑΝΕΛ…) αλλά οι «κοινωνικές συμμαχίες».
Δεν θα πω εγώ ποιος έχει δίκιο. Η άποψη του Φίλη όμως έχει μια εσωτερική λογική –είτε διαφωνεί είτε συμφωνεί κανείς… Και κυρίως προκύπτει από πραγματικά περιστατικά.
Η άποψη Τζανακόπουλου αντιθέτως στηρίζεται σε δύο αναπόδεικτες παραδοχές.
Αφενός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ εκφράζει την «αμφισβήτηση» –με ή χωρίς τον Καμμένο, δεν διευκρινίζει… Οτι δηλαδή η κυβέρνηση την οποία εκπροσωπεί ο Τζανακόπουλος δεν είναι ακριβώς κυβέρνηση, αλλά κάτι σαν το Occupy Wall Street.
Αφετέρου ότι δεν χρειάζονται πολιτικές συμμαχίες, αλλά κοινωνικές –αυτά τα λέει κι ο Βερναρδάκης που υπόσχεται να κάνει τη χώρα αμέρικαν μπαρ…
Η ιδέα δεν είναι κακή, αλλά με ποιους θα συμμαχήσουν κοινωνικά; Με τους φορολογουμένους που έχουν ταράξει στους φόρους; Με τους επαγγελματίες που έχουν διαλύσει στις εισφορές; Με τους ανθρώπους της αγοράς που ασφυκτιούν; Με τους μισθωτούς που απολύονται; Με τους αγρότες που τους πλακώνουν όπου τους πετύχουν;
Διότι αν δεν απατώμαι η μόνη κοινωνική ομάδα που δεν έχει πληγεί από τον ΣΥΡΙΖΑ είναι οι… Ινδιάνοι. Κι αυτό μόνο επειδή δεν υπάρχουν Ινδιάνοι στην Ελλάδα.
Ετσι λοιπόν τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται αντιμέτωπος με μια κοινωνική κατακραυγή της τάξης του 90% της κοινωνίας, προκρίνει ως λύση τη συμμαχία με την κοινωνία που τον κράζει.
Ειλικρινά, δεν το βρίσκω πολύ πειστικό. Ακόμη κι αν τον ψηφίσουν όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι (πράγμα που δεν ισχύει…) πάλι δεν βγαίνουν τα νούμερα.
Εκτός βεβαίως κι αν συμμαχήσουν με τους Ινδιάνους –αλλά θα πρέπει πρώτα να τους βρουν…
