[Το στίγμα] Και ξανά

«Να ‘μαστε πάλι εδώ» ανήμερα τη γιορτή των… ξενέρωτων –τον… απέθαντο έχει τελικά αυτή η εφημερίδα! Παρά τις συντονισμένες προσπάθειες που κατέβαλλαν διάφορες πλευρές (κυβέρνηση, αντιπολίτευση, εκδότες, τραπεζίτες, παράγοντες –είναι γεγονός) να πάψει να υπάρχει,

με το καμάκι του ήλιου».

Για την εφημερίδα λέμε, παιδιά, για την εφημερίδα! Ο στίχος είναι δανεικός από τη «Ρωμιοσύνη» του Γιάννη Ρίτσου, αλλά λυπάμαι, δεν βρήκα τίποτε καλύτερο, στο πιο επικό δηλαδή, να αποτυπώσω παραστατικά τα συναισθήματα που μας κατέκλυσαν όλους εμάς χθες το πρωί, όταν εξεδόθη η σωστή απόφαση (γιατί την άλλη προ ημερών δεν θέλω καν να τη σκέφτομαι –ούτε στο μυαλό του Τσίπρα να ήταν ο δικαστής…), που ουσιαστικά μας επιτρέπει να εκδιδόμαστε. Εστω και επί του παρόντος!

Δείγματα

Γράφω «επί του παρόντος», διότι δεν μου διαφεύγει το πανηγυρικό κλίμα που επικράτησε στο Μέγαρο Μαξίμου και στην πλειονότητα των υπουργικών γραφείων την περασμένη Πέμπτη εν τω άμα της διαπίστωσης ότι στο σώμα των εφημερίδων δεν υπήρχαν «ΤΑ ΝΕΑ».

Πλείστοι όσοι συνομιλητές μου (ως και κυβερνητικά στελέχη!), ανά τας οδούς και τας ρύμας της πόλεως (όπως έγραφαν παλιά σε ωραία ελληνικά οι δημοσιογράφοι), με ενημέρωσαν σχετικώς, πράγμα που το βρήκα απολύτως λογικό αλλά και συναφές με το είδος της διακυβέρνησης που εκπροσωπούν. Ώς και αναμενόμενο ωσαύτως.

Οταν πιστεύεις ότι πρέπει να εξοντώσεις με κάθε τρόπο –οικονομικά, ηθικά, πολιτικά, κοινωνικά καθέναν που σου ασκεί κριτική ή σε τραβάει από το μανίκι κάθε τόσο, επειδή είσαι οπαδός της αρχής ότι «όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εχθρός μας», και πάρτι θα στήσεις, και σε unfair σχόλια θα διολισθήσεις (αχ ρε Αλέξη…), και από χαρά θα φουσκώσεις επειδή πέτυχες τη «μεγάλη νίκη». Αδιαφορώντας ότι κάθε φορά που κλείνει μια εφημερίδα, ένα μέσο ενημέρωσης, η δημοκρατία είναι που γίνεται φτωχότερη και ανάπηρη…

Βιασύνη

Κατά τα λοιπά, οφείλω να εκφράσω τα –επί του παρόντος, πάντοτε… –θερμά μου συλλυπητήρια στον υπουργό-NASA Παππά, ο οποίος είναι προφανές ότι από χθες διέρχεται μια απογοήτευση. Δεν του φθάνουν όλα τα άλλα (που ο άλλος σπανίως πλέον του τηλεφωνεί…), έπαθε μεγάλο χουνέρι με «ΤΑ ΝΕΑ». Διότι μία μόλις ημέρα μετά την αναστολή της έκδοσης των «ΝΕΩΝ» μετέβη στην Ηλιούπολη και σε κομματική συγκέντρωση καμιά 50αριά πούρων συριζαίων εξέφρασε τη μεγάλη του χαρά διότι «ο αγώνας κατά της διαπλοκής δικαιώθηκε».

Αναφερόταν ο δικαιωμένος αγωνιστής υπουργός στο κλείσιμο του ΔΟΛ και του Mega, αλλά προφανώς ξέχασε να αναφέρει στα γερόντια που τον παρακολουθούσαν κάτι –μια λέξη έστω! –για τη νέα διαπλοκή με τα «βοσκοτόπια» που πασχίζει η κυβέρνησή του να πάρει τη θέση της παλιάς.

Δεν πειράζει, κάποια άλλη φορά, Νίκο, «φίλε» μας…

(Και μια φιλική συμβουλή: κρίμα είναι να εκτίθεσαι κατ’ αυτόν τον τρόπο. Συγκρατήσου. Ασε να υπάρξει αμετάκλητη απόφαση για την τύχη του ΔΟΛ. Μετά πανηγύρισε όσο θες…)

Κύκλος

Το ίδιο ισχύει και για όλα τα (ενεργούμενα) «τρολ» του ΣΥΡΙΖΑ που δραστηριοποιούνται στο Διαδίκτυο, στα social media. Το τι χολή έσταξαν όλες αυτές τις ημέρες για τον ΔΟΛ και τους ανθρώπους του δεν λέγεται. Φυσικά οι άνθρωποι μεροκάματο βγάζουν και δεν τους κρατάμε κακία εμείς εδώ στα «ΝΕΑ». Αυτοί όμως που τους έχουν προσλάβει και τους πληρώνουν για να κάνουν αυτήν τη δουλειά έχουν καταλάβει ότι το μίσος που ποτίζουν την ελληνική κοινωνία με αυτούς τους τύπους κάποια στιγμή θα στραφεί εναντίον τους;

Ελπίζω να το κατανοήσουν εγκαίρως…

Μαγειρέματα

Κλείνω το θέμα αυτό, απλώς διότι κουράστηκα και εγώ να το αναφέρω –άλλωστε, με ξέρετε, είμαι της θεωρίας που κυριάρχησε αμέσως μετά τη Μεταπολίτευση «όχι στη λήθη, είναι παραμύθι». Επίσης έχω και μια άλλη θεωρία που λέει «όπως στρώνει κανείς κοιμάται»…

Προτιμώ λοιπόν να αναφερθώ στα εκ Βερολίνου μεταδιδόμενα, όπου η μανταμίτσα Ανγκελα φόρεσε την ποδιά (αυτή την καλή, τη μακριά, τη φλοράλ που είχε αγοράσει μια φορά σε ένα ταξίδι στις βαυαρικές Αλπεις), πήρε και το βιβλίο των συνταγών και είπε να μαγειρέψει το κατιτίς για την Ελλάδα. Ακριβώς όπως το είχε μαγειρέψει τον Απρίλιο του 2014 και έστειλε αδιάβαστο το ντουέτο Σαμαρά – Βενιζέλου (κατά την αδιάψευστη παραδοχή του δόκτορος Σόιμπλε στο «ουάου» αγόρι Βαρουφάκη), για να το διαδεχθεί ο πρόεδρος Αλέξης και να υπογράψει ώς και τις… χαρτοπετσέτες!

Μόνο που χθες, αν είναι σωστές οι πηγές μου, συνέστησε στον πρόεδρο Κυριάκο «να περιμένει λιγάκι» –προφανώς για να κλείσει η αξιολόγηση και να πάμε ομαλά (μην και γίνει καμιά στραβή το επόμενο διάστημα) ώς τις γερμανικές εκλογές…

Λογικό μού ακούγεται. Με τη μισή Ευρώπη να τρέχει στις κάλπες, ποιος έχει όρεξη να ασχοληθεί με την Ελλάδα;

Πρωτόκολλα

Σήμερα πάντως θα πραγματοποιηθεί η συνάντηση του προέδρου Κυριάκου με τον δόκτορα Σόιμπλε. Υποθέτω για την «εξειδίκευση» της μαγειρικής που προανέφερα. Γνωρίζω πάντως σε όσους απόρησαν που η χθεσινή συνάντηση της κυρίας Μέρκελ με τον πρόεδρο Κυριάκο έγινε στα γραφεία του κόμματος CDU και όχι στην καγκελαρία ότι αυτό συνέβη διότι κάτι τέτοιο θα ήταν αντίθετο με το πρωτόκολλο.

Δεν θυμόμουν καλά και υποστήριξα στον συνομιλητή μου ότι αυτό δεν είναι τόσο ακριβές, διότι ο πρόεδρος Τσίπρας είχε γίνει δεκτός στην καγκελαρία ως αρχηγός της αντιπολίτευσης. «Οχι» μου απάντησαν αυστηρά. Ο Τσίπρας δεν είχε συναντήσει τη Μέρκελ ως αρχηγός της αντιπολίτευσης. Τον Σόιμπλε είχε συναντήσει στο Βερολίνο.

Το έψαξα στο Διαδίκτυο εν συνεχεία. Είχε δίκιο ο συνομιλητής μου. Οχι εγώ.

Επιμύθιο: τα προσέχουν αυτά οι Γερμανοί. Ειδικά τώρα που περιμένουν την απεμπλοκή από το αδιέξοδο της δεύτερης αξιολόγησης, για να μην τους κοπανάνε στην προεκλογική περίοδο οι Σοσιαλδημοκράτες του Σουλτς για την πολιτική που ακολουθούν στην Ελλάδα…

Μια ωραία ατμόσφαιρα

Στην Ελλάδα τώρα, το στοίχημα που βάζουν πολλοί και διάφοροι είναι σχετικά με το κατά πόσο είναι «μπετοναρισμένη» η κυβερνητική πλειοψηφία. Χθες έγινε ένα ψιλοτζαρτζάρισμα στο εσωτερικό των ΑΝΕΛ, με τον κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο του κόμματος Παπαχριστόπουλο να αφήνει αιχμές κατά του βουλευτή Κατσίκη, ο οποίος λέει εδώ κι εκεί ότι δεν ψηφίζει νέα μέτρα. «Οποιος διαφωνεί να πάει στο σπίτι του» είπε αυστηρά ο μεγάλος αυτός πολιτικός ανήρ.

Ο Κατσίκης όμως δεν έχει αποφασίσει –ακόμη… –να πάει σπίτι του και, απ’ ό,τι καταλαβαίνω, του τη δίνει άσχημα ο περί ου ο λόγος Παπαχριστόπουλος. Εξού και τους την είπε κανονικά, υπενθυμίζοντας ότι ο επικριτής του διαφώνησε και στο σύμφωνο συμβίωσης και στις βελτιώσεις του συμφώνου όπως διατυπώθηκαν από το υπουργείο Δικαιοσύνης.

Και τον αποτελείωσε με μια φράση που έσταζε ειρωνεία –μούσκεμα μας έκανε, παραλίγο να γλιστρήσουμε στο πάτωμα: «Δεν ξέρω αν εννοούσε τον εαυτό του ή εννοούσε εμένα. Σημασία έχει ποιος λέει τι»!

Εχουν και οι μικροί τα προβλήματά τους. Στενοχωριέμαι, όπως γίνεται αντιληπτό…