Ομολογώ ότι το τηλεοπτικό διάγγελμα Τσακαλώτου με εξέπληξε. Θύμιζε περισσότερο επικήδειο.
Δεν ξέρω αν ο άνθρωπος είναι κουρασμένος –λογικό… Δεν ξέρω αν είναι απογοητευμένος –κατανοητό… Δεν ξέρω αν βλέπει το τρένο που έρχεται καταπάνω του –πιθανό…
Ξέρω ότι ο υπουργός που χειρίζεται τη διαπραγμάτευση βγήκε να μιλήσει στο κρισιμότερο σημείο της διαπραγμάτευσης και δεν είχε να πει τίποτα.
Μόνο τα γνωστά παραμύθια. Οτι υπάρχει «υπεραπόδοση εσόδων», ότι «είναι παράλογο να ζητάς νέα μέτρα», ότι κόκκινη γραμμή είναι «ο κόσμος της εργασίας» κ.λπ. Κούραση.
Τουλάχιστον δεν επανέλαβε την άλλη κυβερνητική μπαρούφα ότι έχει απομονωθεί ο Σόιμπλε, ότι είναι πλέον «ο αδύναμος κρίκος της Ευρώπης» και θα τον πλακώσει η ίδια η Μέρκελ μόλις την ξαμολήσει ο Αλέξης.
Χρόνια τώρα δεν βαρέθηκαν να ανακυκλώνουν και να επαναλαμβάνουν τις ίδιες ανοησίες, τις ίδιες σαχλαμάρες, τις ίδιες ψευδαισθήσεις.
Βέβαια ο Τσακαλώτος την έχωσε και στον Τσίπρα. Εξήγησε ότι το «ούτε ένα ευρώ» το είπε όχι επειδή το εννοούσε, αλλά επειδή «έπρεπε να κρατήσει όσο πιο σκληρή γραμμή γίνεται». Δηλαδή ήταν «μια μπιπ για να περάσει η ώρα!» –σκέψου να μην ήταν και υπουργός του.
Βλέποντας αυτά δεν μπορείς να μη μονολογήσεις: κοίτα σε τι χέρια πέσαμε!
Κοίτα ποιοι άνθρωποι και με ποια μυαλά κάνουν την κρισιμότερη ίσως διαπραγμάτευση των τελευταίων δεκαετιών. Και δεν εννοώ μόνο την τρέχουσα αξιολόγηση: εννοώ γενικά την έξοδο από την κρίση.
Ενα πρωτοφανές μείγμα άγνοιας, ερασιτεχνισμού, βαυκαλισμού και μικροπολιτικής. Προφανώς αυτοί είναι, αυτά ξέρουν, αυτά κάνουν και δεν πρόκειται να αλλάξουν, ούτε να γίνουν καλύτεροι.
Εδώ ο Πρωθυπουργός μιλούσε στη Βουλή για κάποια «τελεσίδικη δικαστική απόφαση» που έκλεινε τον ΔΟΛ κι ούτε ήξερε για τι μιλούσε. Πολιτική καφενείου με επάρκεια προαυλίου.
Θα μου πείτε «αυτούς ψήφισε ο ελληνικός λαός». Ωραία, αλλά αυτό είναι εξήγηση, δεν είναι δικαιολογία. Εξ όσων γνωρίζω, στις δημοκρατίες όλες τις κυβερνήσεις τις ψηφίζει ο λαός. Και αυτές και τις άλλες.
Και τον Τραμπ ο αμερικανικός λαός τον ψήφισε. Και το Brexit ο αγγλικός λαός το επέλεξε. Ενώ κι ο ίδιος ο ελληνικός λαός ψήφισε το 2009 ότι «λεφτά υπάρχουν» και το 2015 ότι θα βαράμε τα νταούλια και θα χορεύουν οι αγορές.
Καλώς ή κακώς, αυτή είναι η δημοκρατία. Το λάθος είναι μέρος του παιχνιδιού. Και γι’ αυτό το λάθος μιας επιλογής διορθώνεται μόνο μέσα από μια νέα επιλογή. Αλλη λύση δεν υπάρχει.
Κι ούτε καταλαβαίνω όσους πασχίζουν να την επινοήσουν.
