Δεν είχα μπει καλά καλά στην εφηβεία όταν η μεγαλύτερη αδελφή μου έφερε στο σπίτι το περίφημο κόκκινο βινύλιο, τα «Μικροαστικά» του Κηλαηδόνη σε στίχους Γιάννη Νεγρεπόντη. Επαιρνα τότε θυμάμαι μια ψευτορακέτα που την κρατούσα σαν κιθάρα και γκάριζα πάνω από τη φωνή του Λουκιανού παριστάνοντας την τραγουδίστρια σε μπουάτ. Τα «σουξέ» μου ήταν το «Κολλήγα γιος», το «Ντροπή τέτοιο παιδί». Και το «Κάποιος παλιός συνάδελφος», που έλεγε: «Κάποιος παλιός συνάδελφος τον βρήκε κάπου κάποτε / Καθίσαν, κάτι ήπιανε και για πολύ μιλήσανε /Ανεργος όπως ήτανε, εύκολα τότε δέχτηκε / Δεν το πολυκουβέντιασε,καθώς παιχνίδι έμοιασε / Πολλά δεν του ζητάγανε, ενώ πολλά του δίνανε / Καλά δεν το κατάλαβε, πώς όλα τ’ άλλα γίνανε / Σιγά σιγά πώς γύρισε, παλιούς φίλους πώς μίσησε / πώς έγινε κι απάτησε όσους πολύ αγάπησε».
Ανασύρθηκε, τούτες τις μέρες,ανάμεσα στα πολλά άλλα, εις μνήμην του Λουκιανού που, με τα τραγούδια του, ιχνηλατούσε τον «θεό των μικρών πραγμάτων». Βαθιά πολιτικό χωρίς μεγάλα λόγια, αναφέρεται υπαινικτικά στις μεθόδους της καθεστωτικής Δεξιάς –χαφιεδισμό, εξαγορά συνειδήσεων με ψίχουλα, στοχοποίηση αντιπάλου, δημιουργία κοινωνίας ημετέρων. Αποκτά όμως ιδιαίτερη επικαιρότητα, καθώς αυτές ακριβώς τις μεθόδους φόρεσε κοστουμάκι η σημερινή καθεστωτική Αριστερά ενισχύοντας μάλιστα τις ραφές του. Φανερά και απροκάλυπτα μάλιστα, έτσι ώστε, βγάζοντάς τες από το ημίφως του παρασκηνίου και φέρνοντάς τες στους προβολείς της κεντρικής σκηνής, να ξεπλένονται από το παρακρατικό στίγμα και να επικοινωνούνται ως ιδεολογική ιεραποστολή και ηθικό πρόταγμα. Απλά μαθήματα σταλινικού νηπιαγωγείου. Και εντατική προπόνηση για τον αφανισμό της κατσίκας του γείτονα.
