Δέκαοκτώ χρονών τον γέννησε. Ακόμη παιδί δηλαδή. Ηταν μητέρα και φίλη του, μεγάλωσαν μαζί, αντάλλασσαν εμπειρίες και απόψεις, την έβαζε να ακούει τα τραγούδια του, της διηγιόταν την κοσμοθεωρία του. Και μια μέρα δεν γύρισε σπίτι. Η πιο συγκλονιστική στιγμή αυτής της δίκης ήταν όταν η τραγική μάνα κατέθεσε πώς έμαθε για τον θανάσιμο τραυματισμό του. Μόνο η φωνή της ακουγόταν, τα πληκτρολόγια των δημοσιογράφων και οι λυγμοί του ακροατηρίου.
Ναι, οι φασίστες δεν τόλμησαν να διαταράξουν αυτή την αναμέτρηση με τον θάνατο και τη μνήμη. Αλλά ο λόγος δεν ήταν πως δείλιασαν ή σεβάστηκαν τον πόνο: απλώς ξεχάστηκαν. Γιατί έκτοτε δεν θα δίσταζαν να την προκαλέσουν και να την προσβάλουν ξανά και ξανά, αυτοί, οι δολοφόνοι και οι απολογητές τους, εκείνη, που έχασε το παιδί της, και πηγαίνει καθημερινά στη δίκη, και δέχεται αυτή την τρομακτική πίεση, και υφίσταται αυτές τις ασύλληπτες ύβρεις, και αναπνέει το ίδιο οξυγόνο με τον δήμιο, και τον βλέπει να επιστρέφει κάθε βράδυ στο σπίτι του, και βασανίζεται έτσι μόνο και μόνο για να εξασφαλίσει ότι θα αποδοθεί δικαιοσύνη.
Εκείνη ξέρει «πού είναι τώρα ο Παύλος». Αλλά ο άνθρωπος που ξεστόμισε προχθές αυτή την ανατριχιαστική φράση πώς γίνεται να κυκλοφορεί ελεύθερος; Τι έκαναν οι αστυνομικοί που βρίσκονταν δίπλα του όταν τον άκουσαν; Προσποιήθηκαν πως δεν κατάλαβαν; Αδιαφόρησαν; Γέλασαν; Κανείς τους δεν θύμωσε; Κανενός δεν σηκώθηκε η τρίχα; Εκείνη την τραγική νύχτα στο Κερατσίνι είπαν ότι φοβήθηκαν τους χρυσαυγίτες. Στο δικαστήριο τι διάβολο φοβήθηκαν;
Η Μάγδα Φύσσα δικαιούται να αναρωτιέται τι μάνα μεγάλωσε τον δολοφόνο του γιου της. Αλλά το υπουργείο Δικαιοσύνης δεν μπορεί να αρκείται να βγάζει ανακοινώσεις περί «δίκαιης αγανάκτησης». Δεν είναι καμιά οργάνωση υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Οφείλει να εξασφαλίσει την τήρηση των νόμων. Οφείλει να επιταχύνει αυτή τη δίκη, που σε λίγο θα κλείσει δύο χρόνια. Και οφείλει πάνω απ’ όλα να προστατεύσει αυτή τη γυναίκα, που κάθε μέρα δίνει μαθήματα αξιοπρέπειας.
Δεν τελειώνουμε εδώ. Γιατί η πολύκροτη δίκη δεν αφορά ένα έγκλημα ποινικού δικαίου, στο εδώλιο του κατηγορουμένου δεν κάθεται ένας απλός πολίτης ούτε τη μάνα την απειλεί μια ομάδα τυχαίων τραμπούκων. Πίσω τους βρίσκονται δεκάδες χιλιάδες Ελληνες που ψήφισαν τη Χρυσή Αυγή γνωρίζοντας ότι, εκτός των άλλων, βαρύνεται και με δολοφονίες. Στις «χαλαρές» ευρωεκλογές του 2014 ήταν 540.000, στις κρίσιμες βουλευτικές εκλογές του 2015 ήταν 390.000. Για τη Μάγδα Φύσσα, είναι κι αυτοί δολοφόνοι του παιδιού της. Εχει άδικο;
Ολοι ξέρουμε «πού είναι τώρα ο Παύλος». Αλλά δεν κουβαλάμε όλοι την ίδια οργή ούτε τον ίδιο πόνο. Κι αν έχουμε την πολυτέλεια να ξεχνάμε, δεν έχουμε το δικαίωμα ούτε να συγχωρούμε ούτε να αδιαφορούμε. Τη Μάγδα, λοιπόν, και τα μάτια μας.
