Θέλει αρετή και τόλμη να αναζητήσεις το άρθρο του κάτω από τη ρουμπρίκα «Απόψεις». Ολοι έχουν από μία, θα με διακόψετε και θα ‘χετε δίκιο. Κι αυτός, όμως, κοτζαμάν Δημήτρης Κουφοντίνας, κακόπεσε δίπλα στην ιδιότητα «Συντάκτης». Ολόκληρη εφετειακή απόφαση και πήγε στον βρόντο: 11 φορές ισόβια και 25 χρόνια κάθειρξη για συμμετοχή σε 11 δολοφονίες, εκρήξεις, ληστείες και συμμετοχή στη 17Ν.
Είναι μεγάλη πληγή ο εξισωτισμός και ειδικά όταν φυτρώνει εκεί που δεν τον σπέρνουν – δηλαδή σε δημοσιογραφικά χωράφια. Ολοι οι συντάκτες είναι ίσοι, αλλά ορισμένοι είναι πιο ίσοι από τους άλλους (και με το συμπάθιο, για την αντιγραφή). Αλλά να που με μια θεματική ετικέτα κι έναν τίτλο ξεπλένεις ακόμη και το παρελθόν που λεηλάτησε την αθωότητά μας. Ωστε «Στον αντίποδα του φόβου σιγοβράζει η οργή». Οκτώ και κάτι χρόνια κλεισμένοι στα μνημονιακά τείχη, αλλά οι προσπάθειές μας είναι σαν των συφοριασμένων Τρώων: ούτε τη λέξη «οργή» δεν μπορούμε να απαλλάξουμε από τους συμβολισμούς της.
Κι ύστερα είναι η φωτογραφία που συνοδεύει το ιντερνετικό άρθρο. Η ελληνική και η ευρωπαϊκή σημαία με φόντο τον Παρθενώνα. Η οργή, να υποθέσω, ο φόβος και στο φόντο το τίμημα. Ας μας δοθεί ετούτη η χάρη να μιλήσουμε απλά: όχι άλλο ευκολοχώνευτο λαϊκισμό.
Και οι απόψεις, κύριε συνάδελφε; Να μη φιλοξενούνται όλες οι απόψεις στα ελεύθερα έντυπα; Να, είναι κάτι τέτοιες ερωτήσεις που επιβεβαιώνουν έναν παλιό φόβο ο οποίος κρατάει από τα θρανία του Γυμνασίου. Οτι καλό είναι οι απόψεις τού ενός να μην επιζητούν καριέρα στον θρήνο του διπλανού του. Ούτε να μπαίνουν στο πλυντήριο της Ιστορίας παρασέρνοντας δίκαια θύματα και αδυσώπητους θύτες. Θυμάται κανείς εκείνο τον τίτλο «Η σύγκρουση δύο κόσμων» μετά την κατάθεση της Ντόρας Μπακογιάννη στη δίκη της 17Ν; Ε, ήταν κάτι παραπάνω, αγαπητέ συντάκτη ύλης.
