«Πού πάει ο έρωτας όταν πεθαίνει»; Παραφράζοντας την πολυφορεμένη φράση με την οποία συνοδεύονται πολλές αναλύσεις για τις σχέσεις των ζευγαριών, θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς: «πού πάει ο έρωτας μετά τη γιορτή των ερωτευμένων;».
Η ερώτηση γίνεται πιο επίκαιρη δυο μέρες μετά του Αγίου Βαλεντίνου καθώς είναι πρόσφατη ακόμη η γεύση από το κλίμα της ημέρας. Αλλοι γιόρτασαν ή έκαναν δώρα κι άλλοι δεν είχαν καμία διάθεση για σοκολατάκια, τριαντάφυλλα και άλλα ρομαντικά. Δεν έλειψαν φυσικά και τα συνήθη σχόλια για καταναλωτικές συνήθειες ή γλυκανάλατες προσεγγίσεις του έρωτα.
Αλλά ποιος είπε ότι ο έρωτας είναι κάτι για να γιορτάζουμε μόνο του Αγίου Βαλεντίνου; Και γιατί έρωτας είναι μόνο η αγάπη για κάποιον άλλον και όχι η αγάπη που δείχνουμε για τον εαυτό μας, τις εμπειρίες μας, τις αξίες, την ίδια τη ζωή μας; Τι κάνουμε με όλα αυτά τις άλλες 364 μέρες τον χρόνο; Τι είναι αυτό που κάνει τη ζωή μας λιγότερο γλυκανάλατη; Που ανάβει σπινθήρες, που κάνει τα βιώματα δυνατά πολύτιμα και αξέχαστα;
Δεν χρειάζεται να έρχεται κάθε χρόνο ο Φεβρουάριος για να αναρωτηθούμε πώς και πού εμφανίζεται η αγάπη, το όραμα, ο προορισμός, ο έρωτας στην καθημερινότητά μας! Είτε τα πράγματα πηγαίνουν όπως θέλουμε είτε όχι, εμείς αποφασίζουμε πόση καρδιά βάζουμε σε ό,τι ασχολούμαστε. Πόσο ενωμένοι νιώθουμε με τη ζωή;
Για πολλούς το ερώτημα «τι είναι έρωτας» φαντάζει πολύ ποιητικό ή φιλοσοφικό για να απαντηθεί. Γιατί να μην απαντήσουμε τουλάχιστον τι είναι σημαντικό για εμάς; Τι κάνουμε για όσα αγαπάμε, πιστεύουμε ή έχουμε βάλει στόχο; Κι αν πάμε πιο μακριά: για ποια πράγματα αξίζει να ζούμε ή να έχουμε εκπληρώσει όταν πεθάνουμε;
Αν είναι να τιμήσουμε πραγματικά τον έρωτα, δεν είναι με μιας μέρας σοκολατάκια αλλά με πινελιές έρωτα σε καθετί που κάνουμε.
