Η συστηματική γυμναστική μπορεί να ωφελήσει σημαντικά τους πάσχοντες από προοδευτικώς εξελισσόμενες νευρολογικές ασθένειες, όπως η νόσος Πάρκινσον, που οδηγούν σε αδυναμία, δυσκαμψία, δυσκολίες στη βάδιση, φτωχή ισορροπία και πτώσεις, σε συνδυασμό με διαταραγμένη νόηση.
Οπως αναφέρει η εφημερίδα «New York Times», μελέτες έχουν δείξει ότι στους ασθενείς αυτούς η συστηματική γυμναστική βελτιώνει τη φυσική κατάσταση και το αίσθημα ευεξίας, δυναμώνει τους μυς και τα οστά, χαρίζει πιο υγιείς αρθρώσεις, καθιστά την αναπνοή πιο αποτελεσματική και ωφελεί την πέψη και την κυκλοφορία του αίματος.
Επιπλέον, τα ειδικά σχεδιασμένα για τις ανάγκες των ασθενών προγράμματα άσκησης και φυσικοθεραπείας μπορούν να οδηγήσουν σε καλύτερη στάση σώματος, βελτιωμένη ευλυγισία σε μυς και αρθρώσεις, λιγότερη δυσκαμψία, ταχύτερη και ασφαλέστερη βάδιση, λιγότερες δυσκολίες στη διεκπεραίωση των καθημερινών δραστηριοτήτων και συνολικά καλύτερη ποιότητα ζωής.
Ολ’ αυτά μαζί έχουν ως αποτέλεσμα καλύτερη σωματική, ψυχική και νοητική υγεία που βελτιώνουν σημαντικά την καθημερινότητά τους, ενώ ενδέχεται να καθυστερούν και την εξέλιξη της νόσου.
«Πολλές μελέτες έχουν δείξει ότι οι ασθενείς με Πάρκινσον που γυμνάζονται συστηματικά έχουν μεγαλύτερη ανεξαρτησία και αναφέρουν υψηλότερο επίπεδο ικανοποίησης από τη ζωή τους» λέει ο νευρολόγος Παναγιώτης Ζήκος, υπεύθυνος του Ιατρείου Νόσου Πάρκινσον στο 251 Γενικό Νοσοκομείο Αεροπορίας και πρόεδρος του Συλλόγου «Επίκουρος Κίνηση».
«Μάλιστα, όσο νωρίτερα μετά τη διάγνωση αρχίσουν να γυμνάζονται και όσο υψηλότερη είναι η ένταση της άσκησης που κατορθώνουν να κάνουν, τόσο καλύτερα είναι. Αλλά και στα προχωρημένα στάδια η άσκηση και η φυσικοθεραπεία μόνο οφέλη έχουν να προσφέρουν στους ασθενείς, αφού βελτιώνουν τον λόγο και την κατάποση, τη στάση του σώματος, τον τρόμο (τρέμουλο), τη δυσκαμψία, τη νόηση και την καταθλιπτική ψυχική διάθεση».
Δεν αποκλείεται επίσης η συστηματική άσκηση να επιφέρει ευεργετικές αλλαγές στη δομή και τη λειτουργία του εγκεφάλου, όπως έχουν δείξει έρευνες κυρίως σε ζώα, που όμως είναι πιθανό να ισχύουν και για τους ανθρώπους, προσθέτει.
Ποιες είναι, όμως, οι καλύτερες δραστηριότητες για τους ασθενείς; «Δεν υπάρχει μία συγκεκριμένη, είναι πολλές και διαφορετικές, από την ποδηλασία και τον χορό έως το περπάτημα προς τα εμπρός αλλά και προς τα πίσω σε σταθερό έδαφος ή στον κυλιόμενο διάδρομο» απαντά ο δρ Ζήκος.
«Εχουμε πολλούς ασθενείς που ασχολούνται με τένις, μπόουλινγκ, ιστιοπλοΐα, σκι και κολύμβηση – φυσικά πάντοτε με συνοδεία, ειδικά στα αθλήματα στο υγρό στοιχείο. Το θέμα είναι πως αν σε έναν ασθενή δεν αρέσει μια δραστηριότητα, μπορεί να δοκιμάσει κάποια άλλη έως ότου βρει κάποια που να του αρέσει.
»Υπάρχουν ακόμα και προγράμματα που συνδυάζουν ετερόκλητες ασκήσεις, όπως τάι τσι και πιλάτες με ασκήσεις μποξ, που μπορούν να δοκιμάσουν οι ασθενείς, καθώς και άσκηση μπροστά στην οθόνη της τηλεόρασης με games σε ηλεκτρονικές κονσόλες».
Η έναρξη της άσκησης, όμως, συχνά βρίσκεται αντιμέτωπη με δύο μεγάλα εμπόδια. Το πρώτο είναι τα φάρμακα που χορηγούνται στους ασθενείς και το δεύτερο ότι δεν κατανοούν όλοι οι επαγγελματίες Υγείας πόσο σημαντικό είναι να γυμνάζονται οι ασθενείς.
«Τα φάρμακα είναι τόσο αποτελεσματικά κατά τα πρώτα χρόνια της λήψης τους, ώστε οι ασθενείς νομίζουν για αρκετά χρόνια ότι έγιναν καλά και έτσι δεν έχουν κίνητρο για να ασκηθούν» εξηγεί ο δρ Ζήκος.
«Επιπλέον, αν ο γιατρός δεν ενθαρρύνει κατ’ επανάληψιν τον ασθενή του να γυμνασθεί, αυτός δύσκολα θα το κάνει αν δεν ήταν ήδη λάτρης της γυμναστικής. Ωστόσο όλοι, νέοι και ηλικιωμένοι, μπορούν να ωφεληθούν από την άσκηση.
»Ούτε η ηλικία του ασθενούς αλλά ούτε και το στάδιο της νόσου θα πρέπει να τον εμποδίσουν να αρχίσει να γυμνάζεται. Αρκεί να συμβουλευθεί τον γιατρό ή τον φυσικοθεραπευτή του, αν νιώθει αμφιβολίες σχετικά με την καταλληλότητα ή την ασφάλεια της άσκησης που έχει επιλέξει».
