Αν ισχύει ότι ένας ιερέας στη Νότια Αφρική έδωσε ποντικοφάρμακο στους πιστούς για τους αποδείξει ότι υπάρχει αθανασία, τότε η πίστη είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να την αφήσει κανείς στους ιερείς. Είναι όμως ακόμη πιο σοβαρή υπόθεση για να την αφήσει στους πολιτικούς. Γιατί έχουν πολλές φορές υπονομεύσει την αξία της, την αδιαμφισβήτητη αξία που έχει ως παρηγορητική δύναμη, με τη διαβρωτική δύναμη της γελοιότητας.
Η επερώτηση που κατέθεσαν οι 28 βουλευτές σχετικά με την εκπλήρωση του «Τάματος του Εθνους» θα μπορούσε να είναι το κερασάκι σε μια τούρτα η οποία φτιάχτηκε με βασικό υλικό την υποδοχή του Αγίου Φωτός με τιμές αρχηγού κράτους. Στο μεταξύ, στη συλλογική μνήμη έχουν καταχωρισθεί αναρίθμητες εικόνες θρησκευτικής λατρείας, με την πολιτεία στον ρόλο ενός είδους προαγωγού, διοργανωτή και επίσημου χορηγού των θρησκευτικών εκδηλώσεων. Πώς λέγεται αυτό; Εμπορευματοποίηση της πίστης. Που ακόμη κι αν υποθέσει κανείς ότι είναι υπόθεση της Εκκλησίας, δεν μπορεί να δεχθεί κανείς ότι είναι υπόθεση του επίσημου κράτους.
Η πίστη είναι υπόθεση των πιστών. Ακόμη περισσότερο είναι υπόθεση των πιστών που υποφέρουν και αναζητούν στον θεό τους στήριξη και ελπίδα. Οι 28 βουλευτές, που ελάχιστη σημασία έχει εάν έγιναν δύο στο τέλος, σε τι ακριβώς σκόπευαν; Ελπίζει κανείς σε λίγες ψήφους παραπάνω. Γιατί εάν πιστεύουν ότι η κρίση και τα βάσανα της χώρας οφείλονται στο γεγονός ότι δεν εκπληρώθηκε εκείνο το παλιό «Τάμα του Εθνους», τότε το πρόβλημα είναι κάτι περισσότερο από πολιτική αμβλύνοια. Είναι πούρος σκοταδισμός. Που δηλητηριάζει τις ψυχές πιστών και λιγότερο πιστών σαν ποντικοφάρμακο.
