Με έμπνευση από την Μπροντέ

Αν και από σήμερα το όνομά του συνδέεται με τη σκηνοθεσία ενός από τα εμβληματικότερα έργα της παγκόσμιας λογοτεχνίας, του μυθιστορήματος «Ανεμοδαρμένα ύψη» της Εμιλι Μπροντέ, ο ίδιος έχει τις καλύτερες περγαμηνές στο πεδίο των λεγόμενων «εναλλακτικών» παραστάσεων: «Η Τσερλίνε και το σπίτι των κυνηγών» του Χέρμαν Μπροχ (Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας), «Who wants to be agreeable? / The lost ring» (Deutsches Theater, Βερολίνο), «Αβελάρδος και Ελοΐζα» (Φεστιβάλ Αθηνών, Θέατρο του Νέου Κόσμου), «Γιοι και κόρες, μια παράσταση για την αναζήτηση της ευτυχίας» (Φεστιβάλ Αθηνών, Bios, Θέατρο του Νέου Κόσμου), «Αουστρας ή η αγριάδα» της Λένας Κιτσοπούλου (Εθνικό Θέατρο, Θησείον, Theater Tri-bühne – Στουτγάρδη, Piccolo Teatro – Μιλάνο, Heidelberger Stückemarkt), «Παραλογές ή μικρές καθημερινές τραγωδίες» (Φεστιβάλ Αθηνών, Bios, θέατρο Πορεία, Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης) κ.ά.

«Συνέπεσε να διαβάζω μαζί τις αδελφές Μπροντέ, την “Τζέιν Εϊρ” της Σαρλότ Μπροντέ και τα “Ανεμοδαρμένα ύψη” της Εμιλι. Το πρώτο είναι ένα από τα ελάχιστα βιβλία που έχω παρατήσει, δεν κατάφερα να το τελειώσω, ενώ τα “Ανεμοδαρμένα ύψη” τα λάτρεψα. Τη μια αδελφή δεν την ξανάπιασα στα χέρια μου και όσο διάβαζα την άλλη σκεφτόμουν πόσο διαφορετικά γράφουν. Η Σαρλότ δεν μου άρεσε καθόλου, ενώ η Εμιλι πολύ. Αλλά ποτέ δεν είχα σκεφτεί ότι θα μπορούσε να γίνει κάτι με αυτό το έργο, μέχρι που το θυμήθηκα πριν από δύο χρόνια όταν κάναμε το “Αβελάρδος και Ελοΐζα” που ήταν ένα ζευγάρι εμβληματικό της μεσαιωνικής Ευρώπης. Πήρα την απόφαση όταν μου το πρότεινε ξανά ο δραματολόγος της παράστασης Αντώνης Σολωμού, που το ξανάφερε στη μνήμη μου. Ξεκινήσαμε να το συζητάμε και καταλήξαμε ότι θα ήταν μια ωραία περίπτωση να γίνει μια διασκευή αυτής της ιστορίας».

Οι περγαμηνές του 43χρονου θεσσαλονικιού σκηνοθέτη είναι οι περγαμηνές ενός αποφοίτου της Ιατρικής Σχολής που σπούδασε και στο Τμήμα Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου. Εχει εργαστεί μάλιστα ως γιατρός, ως ηθοποιός για έξι χρόνια στην Πειραματική Σκηνή της Τέχνης στη Θεσσαλονίκη, ως βοηθός του Βασίλη Παπαβασιλείου και του Γιάννη Μόσχου.

Για το έργο που σκηνοθετεί από σήμερα θεωρεί ότι έχει κακοπάθει στην Ελλάδα, επειδή αντιμετωπιζόταν σαν ρομάντζο. «Τα τελευταία χρόνια έγιναν κάποιες ωραίες μεταφράσεις και άρχισε ο κόσμος να το ξαναδιαβάζει με μια άλλη οπτική που ελπίζω να είναι η οπτική που δίνουμε στην παράσταση. Δεν είναι μια ρομαντική ιστορία αγάπης, αλλά ένα πολύ σκοτεινό έργο, με πολύ περίεργους χαρακτήρες και κακούς ανθρώπους. Αυτή ήταν και μία από τις πρώτες κριτικές του έργου, όταν είχε κυκλοφορήσει το 1847. Ελεγαν τότε ότι οι ήρωες είναι τέρατα, σχεδόν ανήθικα όντα, και οι επίσημοι κριτικοί της λογοτεχνίας το απέρριψαν αμέσως. Να φανταστείτε, υπήρχε κριτικός που αναρωτιόταν γιατί δεν αυτοκτόνησε η Εμιλι Μπροντέ γράφοντας τα δύο πρώτα κεφάλαια».