«Αγαπητέ Μικροπολιτικέ, διάβασα το χθεσινό σχόλιό σου που με αφορά και θα ήθελα να σου θυμίσω ότι από το 2010 που η χώρα βρίσκεται σε μία απερίγραπτη επιτάχυνση, προσπαθώ να περιγράψω με τον υπαινικτικό λόγο μου σε στοπ καρέ, τι συμβαίνει σε κάποιον όταν η πραγματικότητα κάθε μέρα τον ξεπερνά, και το χειρότερο, όταν πιστεύει πως συμμετέχει εξαιτίας της αυταπάτης της δημόσιας υπογραφής του.
Πίστεψα –και το πιστεύω –πως η Αριστερά, τουλάχιστον εκεί που την παίρνει ακόμη (στον Πολιτισμό), θα μπορούσε να διαφοροποιήσει τις σχέσεις εξουσίας ανάμεσά μας, οργανώνοντας προσεκτικά τους πολιτιστικούς της, τουλάχιστον, θεσμούς για να μην καίγεται διαρκώς το φιλμ.
Πόσες φορές δηλαδή πρέπει να δω την ταινία, σ’ αυτή την παγωμένη αίθουσα, για να μην αρχίσω να φταρνίζομαι δυνατά;».
