Μπορεί τα λεφτά να μη φέρνουν την ευτυχία (σύμφωνα τουλάχιστον με έναν από τους πολλούς μύθους που κυκλοφορούν γύρω από το χρήμα), αλλά όταν αυτά μοιράζονται σε λίγους, το σίγουρο είναι ότι αρχίζουν οι γκρίνιες και ενίοτε οι καταγγελίες από τους πολλούς…
Στην ιστορία που θα διηγηθώ η… πηγή των διαμαρτυριών αφορά την κατασκευή του Προαναχωρησιακού Κέντρου στην Κω. Ο Πανελλήνιος Σύνδεσμος Τεχνικών Εταιρειών (ΣΑΤΕ) διαμαρτύρεται ότι εδώ παίζει μπάλα μια κλειστή ομάδα εργολάβων – κατασκευαστών και οι υπόλοιποι μένουν στην απέξω!
Μιλάμε για πολλά λεφτά (περίπου 4,5 εκατομμύρια ευρώ, μου είπαν) τα οποία λιμπίζονται 5-6 εργολάβοι. Μάλιστα, προχθές, ο ΣΑΤΕ έστειλε –για το θέμα –επιστολή διαμαρτυρίας στον γενικό γραμματέα Δημόσιας Τάξης και στο Αρχηγείο της Ελληνικής Αστυνομίας.
Και επειδή όταν υπάρχει θυμός και γκρίνια ανοίγουν και στόματα, ο ΣΑΤΕ καταγγέλλει ότι το ίδιο συνέβη με την κατασκευή ανάλογων έργων στη Λέσβο και τη Σάμο.
Ετσι, επειδή έχουν πλέον όλοι συνειδητοποιήσει πως προτεραιότητα έχουν «τα δικά μας παιδιά», από τον Σύνδεσμο Τεχνικών Εταιρειών ζητούν να μη γίνει δεκτή τροπολογία -προσθήκη σύμφωνα με την οποία «το υπουργείο Εθνικής Αμυνας δύναται, κατά παρέκκλιση κάθε άλλης διάταξης, να (…) συνάπτει με τρίτους συμβάσεις εκτέλεσης έργων και προμήθειας αγαθών σχετικά με την αναδιαμόρφωση, επισκευή και εγκατάσταση εξοπλισμού σε ό,τι αφορά τη στέγαση και εγκατάσταση ανηλίκων (…)».
Κοινώς οι άνθρωποι ζητούν να μην ευνοούνται –με πρόσχημα την κρίση –μόνο λίγοι και εκλεκτοί. Αδικο; Οχι βέβαια…
