Συνέβη στην παρουσίαση του βιβλίου της Κατίνας Δημητρίου Ψαριανού «Ας ζήσει και κανένας», μιας βιωματικής αφήγησης για τον Εμφύλιο έτσι όπως τον έζησε η συγγραφέας –18χρονη αντάρτισσα τότε –στα βουνά της Ρούμελης. Στο πάνελ και ο Χρήστος Χωμενίδης, από τον οποίο ευειδής ρεπόρτερ της εκπομπής «Βάλε καφέ να σ’ τα πω» ζήτησε να επιβεβαιώσει την αδιαπραγμάτευτη άποψή της, ότι δηλαδή αυτό που ζούμε τα τελευταία χρόνια είναι επίσης εμφύλιος. Ο Χωμενίδης τής απάντησε με ένταση υπερασπιζόμενος την ιστορική αποτίμηση αλλά και τις μνήμες της παρακαθήμενής του κυρίας Κατίνας που, στο βουνό, έτρωγε σκουλήκια για να έχει αίσθηση υγρασίας στο στόμα της. Και έτσι, από την άλλη μέρα, ο Εμφύλιος μπήκε στην κρεατομηχανή των πρωινάδικων, μεσημεριανάδικων και σχετικών σάιτ.
Το φαινόμενο σιγοβράζει τα τελευταία χρόνια, αλλά πλέον οι ατμοί βγαίνουν από το καπάκι. Από τη μία το group therapy των σόσιαλ μίντια απελευθέρωσε καντάρια πολιτικής ανάλυσης που εκφράζονται από άτομα χωρίς πολιτικό λόγο, απλώς με κατάχρηση λέξεων αδειανών από νοήματα. Και από την άλλη οι ελαφρές ταξιαρχίες του, απαξιωμένου πλέον, lifestyle, προκειμένου να διατηρηθούν στον αφρό, υιοθετούν και επικοινωνούν πολιτικοκοινωνικές τάσεις όπως ακριβώς έκαναν πριν από λίγα χρόνια με τις «τάσεις για το μακιγιάζ που παρουσιάζουν οι μεγάλοι οίκοι». Με το ίδιο «νιαούρισμα» και το ίδιο, περίπου, λεξιλόγιο. Φιλότιμη η προσπάθεια των κοριτσιών, δεν λέω, αλλά έτσι γίνονται νιανιά οι έννοιες και απαξιώνεται ο λόγος. Και όσο πιο απαξιωμένος ο λόγος τόσο πιο εύκολα ελέγχεται η σκέψη. Τα έχουν πει καλύτεροι και καλύτερα από εμένα αυτά.
