Η μακρά παράδοση επιτυχιών της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στη διαπραγμάτευση με τους δανειστές κατέγραψε χθες ένα νέο επίτευγμα: τα έδωσε όλα χωρίς να πάρει τίποτα.
Ακόμη χειρότερα: χωρίς καν να ξέρει ακόμα τι έδωσε. Θα της το πουν από βδομάδα κι όταν έρθουν στην Αθήνα.
Το επίτευγμα είναι μάλλον αξεπέραστο στα παγκόσμια διαπραγματευτικά χρονικά.
Η ελληνική κυβέρνηση δεσμεύτηκε προκαταβολικά να κλείσει τη δεύτερη αξιολόγηση νομοθετώντας προκαταβολικά ό,τι και όσα ζητούν οι δανειστές σε μέτρα και μεταρρυθμίσεις, χωρίς να πάρει τίποτα στον τομέα του χρέους ή της ποσοτικής χαλάρωσης.
Τι μας ζητούν; Θα το κουβεντιάσουμε. Αλλά έχουμε δεσμευτεί ότι θα το δεχτούμε. Τι θα δώσουν; Μια φωτογραφία με αφιέρωση του Σόιμπλε.
Συγγνώμη, αλλά αν αυτό δεν λέγεται εξευτελισμός, τότε η λέξη «εξευτελισμός» έχει διαγραφεί από το πολιτικό λεξιλόγιο.
Διότι ακόμη κι έτσι δεν πήραμε την πολιτική συμφωνία που διαφήμιζε η κυβέρνηση. Ούτε καν την τεχνική συμφωνία –θα τη δούμε κι αυτήν αφού έρθει η τρόικα στην Αθήνα.
Επιμύθιο; Είναι δυστυχώς άλλη μια τραγική, αλλά προδιαγεγραμμένη κατάληξη άλλης μιας ανεκδιήγητης διαπραγμάτευσης.
Το ζουμί είναι ότι οι Ευρωπαίοι υποχρέωσαν την ελληνική κυβέρνηση να κάνει ό, τι ζητά το ΔΝΤ προκειμένου να παραμείνει στο πρόγραμμα. Ουσιαστικά δηλαδή εκχώρησαν στο ΔΝΤ τη θέση του οδηγού στη διαπραγμάτευση.
Τι κερδίζει από τον εξευτελισμό η κυβέρνηση; Μια παράταση της παραμονής της στην εξουσία; Ούτε γι’ αυτό είμαι βέβαιος.
Εχω την αίσθηση πλέον ότι το ευρωπαϊκό λαδάκι του Τσίπρα τελειώνει.
Ούτως ή άλλως, οι Ευρωπαίοι πέτυχαν αυτό που ήθελαν. Θα τον διατηρήσουν διασωληνωμένο στην εξουσία έως ότου ρυθμίσουν τα δικά τους. Και το φθινόπωρο (όταν θα έχει ολοκληρωθεί ο ευρωπαϊκός εκλογικός κυκλος) θα πιάσουν ξανά το νήμα. Ζήσε Νοέμβρη μου…
Εως τότε θα κορυφώνεται η κοινωνική δυσαρέσκεια, οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ θα βυθίζονται στις δημοσκοπήσεις και η ΝΔ θα πετάει προς την αυτοδυναμία. No way out.
Τουλάχιστον έτσι η κυβέρνηση θα έχει χρόνο να αναλογιστεί τη διπλή αποτυχία της.
Αφενός δεν κατάφερε να συγκροτήσει ένα εσωτερικό μέτωπο εναντίον των δανειστών και αφετέρου δεν μπόρεσε να αποτρέψει ένα μέτωπο των δανειστών εναντίον της.
Πέτυχε δηλαδή ακριβώς εκείνο που έπρεπε να αποφύγει.
Εκεί κρίθηκε όλο το παιχνίδι. Την κρίσιμη στιγμή βρέθηκε πάλι ολομόναχη και απομονωμένη. Παραδόθηκε.
Και τώρα πάλι μόνη θα σηκώσει έναν σταυρό του μαρτυρίου χωρίς επιστροφή.
Τα υπόλοιπα είναι για τα ανόητα non paper του Μαξίμου. Των οποίων η ανοησία εξηγεί από μόνη της γιατί τα πράγματα πήγαν τόσο στραβά.
