Ηταν το 2007, τότε που τα μέλη και οι φίλοι του ΠΑΣΟΚ ψήφιζαν για αρχηγό. Βασικοί αντίπαλοι ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Βαγγέλης Βενιζέλος. Δεν θυμάμαι σε ποια πολιτική τηλεοπτική εκπομπή ελέχθη ούτε ποιος το είπε. Μου έχει εντυπωθεί όμως η έκπληξη κάποιου εκ των συμμετεχόντων όταν άκουσε παρακαθήμενό του να απαριθμεί τα προσόντα του Παπανδρέου ότι, δηλαδή, είναι μορφωμένος, κοσμοπολίτης, ευγενής, κομψός, με μοντέρνα εμφάνιση. «Μα, για μελλοντικό πρωθυπουργό ή για αρραβωνιαστικό ψάχνουμε;» αναφώνησε. Προσωπικά και λόγω της γλαφυρής απάντησης, κυρίως, τότε τοποθετώ συμβολικά την εισβολή στην πολιτική ζωή ενός λανγκάζ που αρμόζει περισσότερο σε συνοικέσιο. Το οποίο απογείωσε τα τελευταία χρόνια η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ.
Για τον μέσο ψηφοφόρο του, εξάλλου,
ο Αλέξης Τσίπρας είναι το «παλικάρι».
Βέβαια, αυτή η αφηρημένη, διάχυτη «λεβεντοσύνη» είναι στοιχείο της αριστερής μυθολογίας και νομίζω ότι στην ουσία κάπου εκεί στηρίχτηκε και η συγκυβέρνηση με τους ΑΝΕΛ. Από τη μια οι λεβέντες και από την άλλη οι γερμανοτσολιάδες. Ομως τελευταία κάποιοι κάπως έχουν ξεφύγει.
Το «αν δεν σας αρέσουμε, να μας το πείτε
να φύγουμε» του Ανελίτη Δημήτρη Καμμένου δεν είναι λόγος πολιτικού, αλλά παράπονο συμπεθέρας ή περσινής αρραβωνιαστικιάς. Οσο για το «εγώ στο Παρίσι έμεινα τουλάχιστον σε ξενοδοχείο, όχι στο σπίτι του Βολταίρου» που είπε ο Πρωθυπουργός στη Βουλή, πέραν του ότι νομιμοποιεί τον κιτρινισμό, ακόμη και σε ερωτικό καβγά
να λεχθεί ως «κατινιά» εκλαμβάνεται. Τέτοια ακούει και ευφραίνεται ο Αδωνις Γεωργιάδης ώστε να εξαπολύσει κι αυτός προς τον Αλέξη Τσίπρα το «κάτσε κάτω αγόρι μου».
