Αν είναι έτσι όπως τα λένε οι πηγές της «Ρεπούμπλικα» τότε σε έναν μήνα από τώρα η Κομισιόν θα αναζητά νέο πρόεδρο. Ο Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, λέει η ιταλική εφημερίδα, σκέπτεται να παραιτηθεί απαυδισμένος από την ατολμία των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων. Ακούγεται λογικό εάν σκεφτεί κανείς ότι ο Γιούνκερ είναι ο τελευταίος «ζωντανός» πολιτικός που είχε καθήσει στο ίδιο τραπέζι με τον Κολ και τον Μιτεράν όταν η Ευρώπη διαπραγματευόταν τη Συνθήκη του Μάαστριχτ.
Θα ήταν, όμως, μια μάλλον παράδοξη απόφαση τώρα που στην Ευρώπη ανοίγει ένας εκλογικός κύκλος με τις εκλογές στην Ολλανδία, στη Γαλλία και τη Γερμανία. Ο Γιούνκερ είναι αρκετά παλιός για να αισθάνεται ότι σχεδόν τον ξέχασε μόνο του η βιολογική φθορά της πολιτικής γενιάς των ευρωπαϊστών. Αλλά και αρκετά ενσωματωμένος στη σημερινή γενιά για να μη βλέπει ότι από αυτόν τον εκλογικό κύκλο είναι πολύ πιθανό να αλλάξουν οι συσχετισμοί. Και ότι όσο βέβαιο φαινόταν πως η Ανγκελα Μέρκελ και ο Φρανσουά Φιγιόν θα συγκροτούσαν τον ετεροβαρή γαλλογερμανικό άξονα άλλο τόσο πιθανό είναι πλέον να αναλάβουν τους ρόλους ο Μάρτιν Σουλτς και ο Εμανουέλ Μακρόν.
Οχι ότι αυτή η δεύτερη Ευρώπη έχει λιγότερο ανάγκη τον Γιούνκερ από την πρώτη. Η ΕΕ είναι βαμμένη στις πενήντα αποχρώσεις του γραφειοκρατικού γκρι για να μη χρειάζεται τον αντικομφορμισμό του και τα όχι πάντα επιτυχημένα αστεία του είτε με τη γραβάτα που δανείζει με το ζόρι στον Τσίπρα είτε με το φιλί που σκάει στο ανυποψίαστο και άτριχο κεφάλι του Σαρλ Μισέλ. Χρειάζεται κάποιον που να καλωσορίζει ως «δικτάτορα» τον Βίκτορ Ορμπαν. Χρειάζεται έναν αντι-Τραμπ με αιτία.