Η «νίκη» ήρθε από τον Λίβανο

Τον Δεκέμβριο του 2002, λίγους μήνες μετά τη σοκαριστική του πρόκριση (και την ανακουφιστική του ήττα) στον δεύτερο γύρο των γαλλικών προεδρικών εκλογών, ο Ζαν-Μαρί Λεπέν είχε επισκεφθεί, με την ιδιότητα του ευρωβουλευτή, τον Λίβανο. Δεν είχε δεχθεί να τον δει ούτε ο πρόεδρος της χώρας, ο Μαρωνίτης Εμίλ Λαχούντ, ούτε ο πρωθυπουργός Ραφίκ Χαρίρι, πατέρας του νυν πρωθυπουργού. Από τότε έχουν όμως περάσει κοντά 15 χρόνια, τη θέση του φωνακλά και ολίγον γραφικού Ζαν-Μαρί Λεπέν στην κεφαλή του Εθνικού Μετώπου έχει πάρει η θυγατέρα του και το κόμμα έχει εφαρμόσει με μεγάλη επιτυχία μια εκστρατεία «αποδαιμονοποίησής» του. Ενα μέτρο αυτής της επιτυχίας: ο νυν πρόεδρος του Λιβάνου, ο πρώην στρατηγός και επίσης Μαρωνίτης Μισέλ Αούν, έγινε χθες ο πρώτος αρχηγός ξένου κράτους που δέχεται την ακροδεξιά υποψήφια για την προεδρία της Γαλλίας.

Ηταν μια συμβολική όσο και μεγάλη νίκη για τη Μαρίν Λεπέν στην προσπάθειά της να αποδείξει στους συμπατριώτες της πως έχει «προεδρική στόφα». Διότι, από τότε που ανέλαβε τα ηνία του Εθνικού Μετώπου, το 2011, δεν έχει συναντήσει παρά ελάχιστους ξένους εν ενεργεία ηγέτες –ανάμεσά τους, το 2015, τον τότε πρωθυπουργό της Αιγύπτου Ιμπραήμ Μαχλάμπ, όπως επίσης, τον περασμένο Ιανουάριο, τον επικεφαλής της πολωνικής διπλωματίας ΒίτολντΒαστσικόφσκι, που χαρακτήρισε ωστόσο «επιζήμια» τη στάση της Λεπέν έναντι της ΕΕ. Η Ανγκελα Μέρκελ έχει αποκλείσει το ενδεχόμενο να τη συναντήσει, ο Μαριάνο Ραχόι έχει χαρακτηρίσει «καταστροφή» το ενδεχόμενο μιας νίκης της Λεπέν την άνοιξη. Η ηγέτιδα του Εθνικού Μετώπου βρέθηκε τον Ιανουάριο στο Trump Tower, στη Νέα Υόρκη, επισήμως όμως δεν τη δέχθηκε ούτε ο Ντόναλντ Τραμπ (παρά τον αμοιβαίο θαυμασμό τους) ούτε κανένα μέλος της ομάδας του. Πώς έγινε λοιπόν πραγματικότητα η συνάντησή της στον Λίβανο τόσο με τον Μισέλ Αούν όσο και με τον πρωθυπουργό της χώρας και επικεφαλής της σουνιτικής της κοινότητας Σαάντ Χαρίρι;

Ενα κομμάτι της απάντησης το έδωσε η ίδια η Λεπέν στη διάρκεια ενός δείπνου, το βράδυ της Κυριακής, στη αρχαία πόλη Βύβλος, με οικοδεσπότη τον ισχυρό επιχειρηματία Ροζέρ Εντέ: «Εχω ακούσει τόσα για τον Λίβανο στην οικογένειά μου, από τον πατέρα μου, για τις μακροχρόνιες φιλικές σχέσεις που μας δένουν. Πιστεύω πως δεν υπάρχει ισχυρότερος δεσμός από τον δεσμό του αίματος που χύνεται και εμείς τον έχουμε αυτό τον δεσμό» δήλωσε.

Στην πραγματικότητα, πολλοί από τους νυν υπευθύνους του Εθνικού Μετώπου, όπως ο ταμίας του κόμματος Βαλεράν ντε Σεν-Ζιστ ή και ο σωματοφύλακας της Λεπέν, Τιερί Λεζιέ, είχαν εμπλακεί στον εμφύλιο πόλεμο του Λιβάνου (1975-1990), στην πλευρά των φαλαγγιτών (δεξιών χριστιανών), κάποιες φορές παίρνοντας και οι ίδιοι τα όπλα. Το θυμούνται όλοι με υπερηφάνεια και το κόμμα έχει διατηρήσει ανοιχτούς διαύλους με τη χριστιανική κοινότητα. Το 2012, μάλιστα, η Μαρίν Λεπέν είχε λάβει 9% μεταξύ των Γάλλων που ζουν στον Λίβανο, ποσοστό κατά τρεις μονάδες υψηλότερο από τον μέσο όρο της μεταξύ των Γάλλων του εξωτερικού. Και ο πρόεδρος του Λιβάνου, που εξελέγη τον περασμένο Οκτώβριο, έπειτα από δύο χρόνια παζαριών, με τη στήριξη τόσο της Χεζμπολάχ όσο και της Δαμασκού, είχε ένα γερό άλλοθι: τον περασμένο μήνα είχε δεχθεί έναν άλλο υποψήφιο για τη γαλλική προεδρία, τον Εμανουέλ Μακρόν.